หวนเวลามาพบท่าน นิยาย บท 16

เฝิงซิวหร่านแผดเสียงตะคอก “ท่านรีบไปสิ ข้าจะขวางไว้”

จื่อซูรู้ว่าเขาเพียงคนเดียวก็สามารเอาตัวรอดตัวออกมาได้ จึงเอ่ยเสริมว่า “ข้าจะบอกที่ลับกับท่าน ข้ารู้ว่ามีสถานที่แห่งหนึ่ง ที่สามารถหลบซ่อนตัวได้ชั่วคราว ยามเมื่อท่านหนีออกไปแล้ว ให้มุ่งไปทางขวา ข้างๆหินก้อนใหญ่จะเป็นปากถ้ำที่มีเถาวัลย์ปกคลุมอยู่”

สิ้นเสียงเอ่ย เธอก็โอบอุ้มฮุยหลินไว้ในอ้อมแขน และมุ่งหน้าวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เพียงแต่มีพวกโจรภูเขาห้อมล้อมไว้ทั้งสามทิศ ทำให้ชั่วขณะหนึ่งจื่อซูไม่สามารถหลบหนีได้

นางปลดสายรัดเอวออก นำฮุยหลินแบกไว้บนหลังและผูกไว้ กำแส้เมฆาไว้แน่น เข้าร่วมวงประจันบานกับเสี่ยวเฮย

พลังต่อสู้ของเสี่ยวเฮยแข็งแกร่งมาก เมื่อมันพุ่งเข้าไปกัดครั้งหนึ่ง ก็สามารถช่วยปกป้องจื่อซูจากอันตรายไว้ได้

เพียงแต่เพราะแบกฮุยเลินไว้บนหลัง ทำให้ในที่สุดนางก็ต้องเสียเปรียบ นางไม่สามารถเป็นผู้เริ่มโจมตีได้ ทำได้เพียงป้องกันตัวไปตามมีตามเกิด แต่ด้วยการเคลื่อนไหวมากกว่าร้อยครั้ง แขนทั้งสองข้างจึงได้รับบาดเจ็บจากการป้องกันตัว น่องเล็กๆก็ถูกคมมีดบาดเข้า จนฮุยหลินร้องลั่นด้วยความตกใจ

เฝิงซิวหร่านทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ปลีกตัวจากกลุ่มคนหลายสิบคนที่ห้อมล้อมอยู่ เหยียบคนเบื้องล่างทะยานไปอย่างปราดเปรียว และหันกลับมาถามจื่อซู “อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?”

“บาดแผลเล็กน้อย” จื่อซูตอบกลับไปครั้งหนึ่งท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย

เฝิงซิวหร่านเหวี่ยงดาบออกไปเพื่อยับยั้งผู้ที่ปิดล้อมนางอยู่ และเอ่ยอย่างเฉียบขาด“รีบไป”

เฝิงจื่อซูหันหลัง วิ่งหนีไปอย่างไม่ลังเล

นางวิ่งไปจนสุดทาง ท่ามกลางเส้นทางที่มืดสนิท นางทำได้เพียงวิ่งไปตามความทรงจำเดิมที่มีเท่านั้น

นางไม่ได้มีความสามารถพิเศษใด เพียงแค่มีความทรงจำที่เป็นเลิศเท่านั้น บวกกับประสบการณ์ในสนามรบเมื่ออดีตชาติ ทำให้นางสามารถแยกแยะทิศทางได้อย่างชัดเจน

เมื่อวิ่งไปจนถึงถ้ำ นางทิ้งผ้าเช็ดหน้าไว้ และเข้าไปหลบข้างใน ปลดองค์ชายฮุยหลินออกมา แล้วหอบหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่ต้องกลัว ปลอดภัยแล้ว” จื่อซูกอดฮุยหลินไว้ เอ่ยปลอบขวัญขณะที่ตนหอบหายใจ

ฮุยหลินนอนซบลงบนตัวนางอย่างนุ่มนวล ไม่ได้ร้องไห้อีกแล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้เอ่ยตอบจื่อซู

จื่อซูรับรู้ได้ว่าร่างกายของเขามีอุณหภูมิสูงขึ้น ดูเหมือนว่าไข้จะสาหัสขึ้นกว่าเก่า คจะต้องรีบลงจากเขาไปหาหมอเท่านั้นถึงจะดีขึ้น

นางกอดฮุยหลินไว้รออยู่ราวครึ่งชั่วยาม ถึงได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอยู่ข้างนอก

ภายในใจของนางเริ่มตึงเครียด ไม่รู้ว่าผู้มาเยือนคือโจรภูเขาหรือเฝิงซิวหร่าน

เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเฮยวิ่งหนีเข้ามาอย่างอุตลุด นางจึงเบาใจลงได้ มือหนึ่งกอดเสี่ยวเฮยไว้ และเห็นว่าเฝิงซิวหร่านก็เข้ามาด้วย

กลิ่นคาวโลหิตโชยเข้ามาแตะจมูกจื่อซู และยังมีเสียงหอบหายใจของเขา

จื่อซูตกใจ “ท่านบาดเจ็บหรือ?”

“บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่ได้ร้ายแรง” เฝิงซิวหร่านเข้าไปค่อยๆนั่งลงบนพื้นข้างนาง “พวกโจรภูเขาไม่รู้จักที่แห่งนี้หรือ?”

“น่าจะไม่รู้” จื่อซูตอบ ในอดีตชาตินางเองก็พบเจอถ้ำแห่งนี้โดยบังเอิญ ไม่ง่ายที่จะพบเจอที่นี่ เพราะด้านหน้ามีเถาวัลย์ขึ้นปกคลุม คนจะคิดเพียงว่าเป็นผนังถ้ำที่มีเถาวัลย์ปกคลุมอยู่เสียมากกว่า

ท่ามกลางความมืดสนิท ไร้ซึ่งแสงดาราจันทรา มีเพียงเสียงใจเต้นรัวของคนสองคน องค์ชายฮุยหลินตื่นขึ้นเพราะเสียงเฝิงซิวหร่านที่เข้ามา ด้วยมีไข้บวกกับความตะหนกเพราะความมืด เขาจึงร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่าร้องๆ” จื่อซูพยายามหว่านล้อม “หากเจ้าร้องจะทำให้คนร้ายรู้ว่าเราอยู่ที่นี่”

ฮุยหลินตกใจมากจนเงียบไป แล้วจึงวางศีรษะลงบนไหล่ของจื่อซู

“ทำไมท่านถึงคุ้นเคยกับพื้นที่บนเทือกเขาวฤกนัก?” เฝิงซิวหร่านเค้นถามด้วยเสียงต่ำ

จื่อซูส่งเสียงจุ๊ๆเสียงหนึ่ง เพื่อสื่อให้เขาเงียบ

เพราได้ยินเสียงฝีเท้าย่างเข้ามาจากพื้นที่ห่างไกล มาพร้อมกับเสียงคำราม “ออกค้นหา หาให้หมดทุกตารางนิ้วบนเทือกเขาวฤกแห่งนี้ ถ้าหาไอ้หัวขโมยสองคนนั้นเจอ นำพวกมันมาฆ่าพันมีดหมื่นแล่เสีย”

ฮุยหลินจับมือจื่อซูไว้แน่น จื่อซูโอบกอดเขาไว้ ลูบหลังเขาเบาๆเพื่อปลอบขวัญบำรุงขวัญ

พื้นที่ในถ้ำเล็กมาก จนคนสองคนก็แทบจะอยู่ไม่ได้ ดังนั้น จื่อซูและเฝิงซิวหร่านต้องอยู่ใกล้กันมาก จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของทั้งสองคนที่เต้นแรงราวฟ้าร้อง

ภายนอกมีแสงจากคบไฟสาดส่องมา ทั้งสองคนหันมาจ้องตากัน จื่อซูตื่นตระหนกเล็กน้อย เฝิงซิวหร่านมือหนึ่งจับแขนนางไว้ อีกมือหนึ่งกดกระบี่วิเศษไว้ เขาเหมือนเสือดาวที่พร้อมจู่โจมทุกเมื่อ เพียงรอให้ศัตรูเข้ามา ก็สามารถออกไปฆ่าได้เลย

โชคดีที่สถานที่นี้ที่จื่อซูค้นพบมิดชิดมากพอ แสงไฟจากคบเพลิงค่อยๆมอดลง จื่อซูก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เส้นประสาทที่ตึงเครียดค่อยๆคลายลง

เมื่อเฝิงซิวหร่านปล่อยมือนาง มือกลับสัมผัสได้ถึงความเหนียวเหนอะหนะ เมื่อเขาลองสูบดมกลิ่นดูจึงรู้ว่าเป็นกลิ่นคาวโลหิต

เขาตื่นตกใจ เมื่อครู่เขาจับโดนบาดแผลของนางไว้ตลอด เหตุใดนางถึงไม่บอก?