บทที่ 12 ความโกรธของปีศาจใหญ่
กู้จิ่วฉือจำได้อย่างชัดเจนว่าลู่เสี่ยวซานเป็นนักเรียนเพียงคนเดียวที่ใช้คะแนนมาเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมตระกูลสูงศักดิ์S พ่อแม่ของเธอเป็นพนักงานทำความสะอาด เศรษฐกิจทางบ้านย่ำแย่มาก แต่ว่าเธอนั้นก็ต่อสู้ดิ้นรน และใช้คะแนนที่ยอดเยี่ยมในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยภาพยนตร์ซั่งจิง และเมื่ออายุยี่สิบปีก็กลายเป็นนักเขียนบทที่มีชื่อเสียง
คนที่ทำให้ลู่เสี่ยวซานรู้สึกอึดอัดใจกู้จิ่วฉือก็รู้จัก แกนนำนั้นชื่อว่าอึ้งลี่ลี่ครอบครัวมีฐานะจึงทำให้สามารถเข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ได้ แต่ว่าผลการเรียนย่ำแย่จึงไม่ถูกชะตากับลู่เสี่ยวซานเด็กเรียนที่ใช้คะแนนในการสอบเข้ามา และมักที่จะกลั่นแกล้งลู่เสี่ยวซานบ่อยๆ
“อะไรกัน?เธอกล้าต่อปากต่อคำเหรอ!ลู่เสี่ยวซานเธอปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม!”
สีหน้าของอึ้งลี่ลี่เย็นชาขึ้นแล้วคว่ำจานข้าวของลู่เสี่ยวซาน ทำให้หมั่นโถวทั้งสองหล่นลงมาในทันที
“หมั่นโถวของฉัน!”
น้ำตาของลู่เสี่ยวซาน“แหมะ”ร่วงหล่นลงมา ขณะที่เธอกำลังคุกเข่าเพื่อหยิบมันขึ้นมา ก็คิดไม่ถึงเลยว่าอึ้งลี่ลี่จะจงใจเหยียบมันและทำให้หมั่นโถวทั้งสองแผ่ออกมา
“แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ คนแบบเธอก็ควรที่จะกินแบบนี้ กินสิ……ทำไมไม่กินหล่ะ?”
อึ้งลี่ลี่และนักเรียนหญิงเหล่านั้นหัวเราะพลางพูดขึ้น
“คุณ……”
ลู่เสี่ยวซานเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโกรธ จ้องมองอึ้งลี่ลี่ด้วยดวงตาทีแดงก่ำ
“โยว กล้าจ้องฉันเหรอ กล้าจ้องฉันเหรอ!”
อึ้งลี่ลี่ง้างมือขึ้นมาจะตบหน้าของลู่เสี่ยวซาน ลู่เสี่ยวซานตกใจจนต้องหลับตา
“พอได้แล้ว!”
กู้จิ่วฉือทนดูต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ รีบเดินเข้ามาพร้อมรั้งมือของอึ้งลี่ลี่ไว้
อึ้งลี่ลี่หันไปดูอย่างรำคาญ เมื่อเห็นว่าเป็นกู้จิ่วฉือสีหน้าก็ตกใจเล็กน้อย
“กู้จิ่วฉือเธอมายุ่งเรื่องคนอื่นทำไม?”
กู้จิ่วฉือปล่อยมือของอึ้งลี่ลี่ลง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ดึงลู่เสี่ยวซานให้ขึ้นมา
“คนนี้เป็นคนของฉันแล้ว ต่อไปหากใครกล้ามาหาเรื่องเธออีกก็ถือว่าเป็นศัตรูของฉัน ได้ยินแล้วใช่ไหม?”
“คุณ!พวกเรารอดูก็แล้วกัน!”
สีหน้าของอึ้งลี่ลี่ดูเลวร้ายเป็นอย่างมาก แต่ว่าอำนาจของตระกูลอึ้งห่างชั้นกับอำนาจของตระกูลกู้ไม่รู้เท่าไหร่ ทำให้หล่อนไม่กล้าที่จะล่วงเกินกู้จิ่วฉือ ทำได้เพียงจ้องมองลู่เสี่ยวซานด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็วิ่งหนีไป
กู้จิ่วฉือสั่งอาหารกลางวันให้กับลู่เสี่ยวซานใหม่
“กินสิ”
ลู่เสี่ยวซานตัวสั่น มองกู้จิ่วฉือด้วยความกลัวและระแวดระวัง หากเทียบกับอึ้งลี่ลี่แล้ว เธอกลัวผู้หญิงที่ได้รับสมญานามว่าปีศาจนี้มากกว่าเสียอีก
“คุณมาช่วยฉันทำไม?”
กู้จิ่วฉือขี้เกียจที่จะอธิบาย ทำเพียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแกล้งพูดขึ้นอย่างดุดันว่า
“เอาสมุดจดบันทึกการเรียนของเธอให้ฉันยืม เราก็ถือว่าหายใจ”
“อ่า?”
ลู่เสี่ยวซานตะลึงงันทันที นักเรียนห่วยๆของโรงเรียนต้องการยืมสมุดบันทึกการเรียนของเธอ?
“เอออาอะไรกัน?กินข้าว!”
กู้จิ่วฉือแกล้งจ้องตาหล่อนอย่างดุดัน
“อ่อ!”
ลู่เสี่ยวซานตกใจราวกับกระต่ายน้อยสั่นไปทั้งตัว รีบหยิบตะเกียบขึ้นมากินอย่างตะกละตะกลาม
ขณะที่กินก็แอบเงยหน้าขึ้นมามองกู้จิ่วฉือเล็กน้อยด้วยความสงสัย
ปีศาจที่เขาร่ำลือกัน ดูแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
เมื่อกินเข้าเสร็จ ลู่เสี่ยวซานก็ทำตามสัญญานำสมุดบันทึกการเรียนของเธอให้กู้จิ่วฉือยืม
เมื่อมีสมุดบันทึกของนักเรียนเก่งอันดับสองของสายชั้น ก็ช่วยกู้จิ่วฉือได้ไม่น้อยเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห่วงรักคุณปีศาจ