ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 5

บทที่ 5 เสี่ยวจิ่วเอ๋อ อย่ากลัวฉัน

“ฉันขอประกาศว่าฮั่วหมิงเช่อและกู้จิ่วฉือ หมั้นกันอย่างเป็นทางการ!”

คุณปู่ฮั่วหยิบแหวนคู่หนึ่งที่เตรียมเอาไว้แต่แรกแล้วออกมา ส่งให้ทั้งสองคนอย่างจริงจัง

“เช่อเอ๋อ ยังไม่สวมให้อาฉืออีก?”

“ครับ”

กู้จิ่วฉือกำลังมองมือของเธอที่ฮั่วหมิงเช่อยกขึ้นมาอย่างตกตะลึง ค่อยๆสวมแหวนที่นิ้วนางด้วยความอ่อนโยน เสียงปรบมือที่อบอุ่นจากรอบๆด้านดังขึ้นมาทันที

ชาตินี้ ในที่สุดเธอก็ได้หมั้นกับฮั่วหมิงเช่ออย่างราบรื่นแล้ว ผู้ใหญ่เห็นด้วย ญาติมิตรและเพื่อนฝูงร่วมอวยพร

ตอนนี้เสียงเพลงที่โรแมนติกดังขึ้น ทุกคนต่างเชิญกันและกันเข้าสู่ลานเต้นรำโดยเป็นที่รู้กันกู้จิ่วฉือยังไม่ทันได้สติ บนเอวก็เร่าร้อนขึ้นมา โดนแรงหนึ่งพาเข้าไปในอ้อมอกของฮั่วหมิงเช่อ

มือซ้ายของเธอวางอยู่บนไหล่ของเขาเบาๆ ส่วนมือขวาทั้งสิบนิ้วติดกันแน่น สัมผัสที่อบอุ่นแพร่เข้ามาที่ฝ่ามือ ทำให้เธอใจลอยขึ้นมาทันที

ชาติที่แล้วเธอกับฮั่วหมิงเช่อ ในทุกวินาทีล้วนแต่เป็นสถานการณ์ที่ตึงเครียด ตอนนี้ไม่นึกเลยว่าจะได้กอดกันเต้นรำเช่นนี้

ความทรงจำแต่ละฉากผุดเข้ามาในหัว ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เธอเอาแต่ทำตัวไม่มีเหตุผลกับฮั่วหมิงเช่อ ส่วนเขาในช่วงแรกก็ยอมรับได้ แต่ภายหลังก็เกินจะทนแล้ว ความอดทนพังทลาย สุดท้ายจึงปล่อยมืออย่างผิดหวัง

“เธอไม่ตั้งใจเลยนะ”

จู่ๆเสียงเย็นยะเยือก ก็ลอยลงมาจากบนหัว วินาทีนั้นทำให้ซาตานรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอ

กู้จิ่วฉือหวาดกลัวจนติดเป็นนิสัย สัญชาตญาณของร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย

และอากัปกิริยาเล็กน้อยนี้ ทำให้บรรยากาศที่กดดันรอบๆด้านลดลงอย่างรวดเร็ว เย็นยะเยือกกู้จิ่วฉือเงยหน้ามอง เขากลายเป็นคนหัวแข็งคนนั้น กลายเป็นผู้ชายที่มาจากนรกอีกแล้ว

จู่ๆเสียงเพลงก็เปลี่ยนเป็นดนตรีแจ๊สที่โยกย้ายช้าๆ แล้วชายหนุ่มก็ออกแรงอย่างฉับพลัน ดึงเธอเข้ามากระชับแน่นในอ้อมกอด ก้มหน้าพิจารณาเธออย่างถี่ถ้วน

“เธอกำลังกลัวฉัน?”

“จะเป็นไปได้ไง ฉันแค่นึกถึงเรื่องโง่ๆที่ตัวเองเคยทำ รู้สึกว่าตนเองโง่มากก็เท่านั้น”

กู้จิ่วฉือแก้ตัวด้วยความลนลาน แค่เธอโกหก คำพูดก็พรั่งพรูออกมา

หลังจากโกหกเสร็จเธอก็เสียใจทันที นี่เป็นแค่ลูกไม้ตื้นๆ ฮั่วหมิงเช่อมองออกตั้งแต่แปดร้อยปีก่อนแล้ว จะปิดบังเขาได้อย่างไร

อย่างที่คิด ทั่วร่างของชายหนุ่มมีกลิ่นของความมืดมนปะทุขึ้นมาทันที แม้แต่แขกผู้มีเกียรติที่เต้นรำอยู่รอบๆก็หนีห่างออกไปจากเขาเป็นเมตรด้วยจิตใต้สำนึก

กู้จิ่วฉือเห็นแล้ว จึงเป็นฝ่ายเข้าไปกอดชายหนุ่มเอาไว้ หัวแนบไปกับหน้าอกของเขา

“ยิ่งพี่ดุ ไม่แน่ว่าฉันจะกลัวพี่จริงๆแล้วนะ!”

พูดออกไปตามความจริง ในใจของกู้จิ่วฉือจึงเต้นแรง แต่กลิ่นของความมืดมนที่แทบจะควบคุมไม่ได้เมื่อครู่ ไม่นึกว่าจะหายไปไม่น้อยเลย

“อย่ากลัวฉัน”

“อื้ม พี่ก็อย่าดุฉันนะ~”

กู้จิ่วฉือเอ่ยปากอย่างนุ่มนวล ในใจก็คลายกังวลลงด้วยเช่นกัน

ไม่นึกว่าแค่ไม่กี่ประโยค ออดอ้อนสักหน่อย ก็ทำให้ซาตานที่หุนหันพลันแล่น กลายเป็นสัตว์ตัวใหญ่ยักษ์ที่แสนเชื่องไปในทันที สงบจนถึงกลับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

แต่ก่อนทำไมเธอถึงเอาแต่ทะเลาะกับฮั่วหมิงเช่อล่ะ เพื่อเอาชนะเหรอ?

เวลานี้ จู่ๆกู้จิ่วฉือก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอิจฉาริษยา แต่ก็ไม่ได้น่าสนใจตกอยู่ที่ด้านหลังของตนเอง

ไม่ต้องหันไป เธอก็รู้อยู่แล้วว่าสายตานี้เป็นของใคร

โค้วยู่นเอ๋อ เธออิจฉาจนจะบ้าแล้วสินะ?

บทเพลงเต้นรำจบลง แต่ฮั่วหมิงเช่อยังไม่ยอมปล่อยกู้จิ่วฉือ จนกระทั่งจ้านยิงผู้ช่วยคนสนิทของเขาพูดแค่ไม่กี่ประโยคที่ข้างหู เขาจึงยอมปล่อยมือ มีเพียงสายตาที่กำลังสำรวจยังคงไม่ห่างไปจากใบหน้าของเธอ

“พี่สบายใจเถอะ ฉันหมั้นกับพี่แล้ว ไม่หนีแน่นอน!”

กู้จิ่วฉือทำท่าจะยกมือขึ้นสาบาน แต่ในหัวก็มีฉากฟ้าผ่าเพราะสาบานเมื่อเช้าปรากฏขึ้นมาทันที จึงเก็บมืออย่างเคอะเขิน

ส่งสายตาให้ซาตานฮั่วหมิงเช่อขึ้นบันไดไปชั้นสอง แล้วในใจของกู้จิ่วฉือก็นับถอยหลังอยู่เงียบๆ

สาม สอง หนึ่ง!

“อาฉือ！เธอไม่เป็นไรใช่ไหม !”

เสียงหวานดังขึ้นที่ด้านหลังพอดี อย่างที่คิดเลย โค้วยู่นเอ๋อต้องมาภายในสามวินาที มาหาตอนที่ตนเองอยู่ตามลำพังอย่างแม่นยำ

มุมปากของกู้จิ่วฉือยิ้มเยาะ ตอนที่หันกลับมา กำลังมองโค้วยู่นเอ๋อด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“ฉันจะมีเรื่องอะไรได้?”

โค้วยู่นเอ๋อจับจ้องกู้จิ่วฉือ รู้สึกอยู่ตลอดว่ามีอะไรแปลกๆ เธอจับมือของกู้จิ่วฉือเอาไว้ด้วยความไม่สบายใจเล็กน้อย พยายามพิสูจน์ความสนิทสนมของพวกเธอ

“เมื่อกี้พี่ไม่ดีเอง พี่นึกข้ออ้างๆดีมาปิดบังการมาสายของเธอไม่ออกจริงๆ นึกออกแค่ข้ออ้างเรื่องเตรียมของขวัญเท่านั้น โชคดีที่เธอแก้ไขสถานการณ์ได้ เธอคงไม่โทษพี่ใช่ไหม?”