ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 32

บทที่ 32 พี่ใหญ่ คุณยังเป็นคนอยู่ไหม?

เมื่อกู้จิ่วฉือวางไวโอลินก็กลับเข้าไปในห้องอาหาร ปีศาจใหญ่ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว มือข้างหนึ่งของเขากุมที่หน้าผากราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ชายคนนี้ไม่ทำอะไรเลยจริงๆ ก็สามารถทำให้เคลิ้มเคลิ้มหลงใหล ...

กู้จิ่วฉือถอนหายใจเงียบ ๆ ในใจ และรีบเดินไปนั่งที่นั่งข้างๆ

“หม้อไฟแห้งมาแล้ว!”

คราวนี้ น้าสาวหมิงมาพร้อมกับหม้อไฟแห้งจานใหญ่ รสชาติเข้มข้นนั้นทำให้ลำลายของกู้จิ่วฉือไหล

“น้าสาวหมิง เมื่อได้กลิ่นฉันก็อยากกินไม่ไหวแล้ว ฝีมือการทำอาหารของคุณดีขึ้นเรื่อย ๆ !”

ในขณะที่คีบอาหารใส่ กู้จิ่วฉือ ก็กล่าวชื่นชมน้าสาวหมิงโดยไม่ลังเล

“คุณกู้ชมเกินไปแล้ว มันเป็นแค่การทำอาหารธรรมดา ๆ เท่านั้น”

น้าสาวหมิงกล่าวด้วยความสุภาพอ่อนน้อม

“จะธรรมดาได้อย่างไร หม้อไฟแห้งนี้ วันนี้ฉันสามารถกินข้าวได้สามถ้วยเลยนะ”

กู้จิ่วฉือกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

ดังคำกล่าวที่ว่า ไม่ยื่นมือตีคนที่ยิ้ม ไม่พูดถึงคนที่ยกย่องตัวเอง.

ในที่สุดรอยยิ้มและความอบอุ่นก็ปรากฏบนใบหน้าของน้าสาวหมิง

“ งั้นคุณกู้ก็กินเยอะๆนะ ยังมีกับข้าวอื่น ๆ ในครัว เดี๋ยวฉันจะเสิร์ฟให้”

น้าสาวหมิงพูดแล้วก็หันกลับและจากไป แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอไม่ได้ลดลง มันมีความสุขมากที่มีคนชอบกินอาหารที่เธอทำ

กู้จิ่วฉืออารมณ์ดี ตั้งแต่เธอตัดสินใจแต่งงานกับ ปีศาจใหญ่ในชีวิตนี้ เธอไม่ต้องการใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ ในชีวิตก่อนหน้านี้

ขั้นตอนแรกคือ เข้ากันได้ดีกับผู้คนรอบตัว ไม่มีโอกาสสำหรับบางคนอีกต่อไป!

“กำลังคิดอะไรอยู่?”

ปีศาจใหญ่ช่วงแรกมักจะพบว่าเธอใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“กำลังคิด ... ถ้วยนี้ให้คุณก่อน! กุ้งที่ฉันชอบกินมากที่สุดให้คุณทั้งหมดเลย!”

ทันใดนั้นกู้จิ่วฉือก็กลับมามีสติ และวางถ้วยต่อหน้าปีศาจใหญ่ท้ายที่สุดมีเรื่องจะบอกเขา จึงต้องติดสินบนก่อน

ฮั่วหมิงเช่อลดสายตาลงเล็กน้อยจ้องมองไปที่พริกหวานสีแดงในชาม แล้วขมวดคิ้ว

ขณะที่จ้านยิงเดินเข้ามาจากลานบ้าน และเห็นชามสิ่งของที่อยู่ต่อหน้าเจ้านาย ก็พูดทันที: “เจ้านาย คุณไม่สามารถ ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฮั่วหมิงเช่อ ก็ยกมือขึ้นเพื่อขัดจังหวะเขาทันที

ดวงตาของกู้จิ่วฉือกวาดมองระหว่างทั้งสองคน ถามด้วยสีหน้าเหยเก: “คุณไม่ชอบหม้อไฟแห้ง?”

“ใครพูด”

ราวกับจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง ฮั่วหมิงเช่อรีบคว้าตะเกียบของเขาและกินกุ้งช้าๆ

จ้านยิงมอง และกำลังจะอ้าปาก เมื่อได้รับคำเตือนจากเจ้านายเขาก็ปิดปากไปชั่วขณะ

เมื่อเห็นว่าฮั่วหมิงเช่อไม่มีอะไรผิดปกติ กู้จิ่วฉือก็ไม่สนใจ หยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบอาหารใส่ถ้วยเขา

“รากบัวฝานและปมสาหร่าย อร่อยมาก คุณชิมดู!”

“ดี”

ชายคนนั้นหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง และกินเพียงอาหารที่กู้จิ่วฉือคีบให้

กู้จิ่วฉือเดาว่าบรรยากาศดี จึงทั้งกินทั้งเล่าเรื่องโรงเรียนให้ฮั่วหมิงเช่อฟัง

“วันนี้โรงเรียนครึกครื้นมาก และตอนบ่ายครูในชั้นเรียนให้เรากรอกความมุ่งมาดปรารถนา”

“คุณกรอกข้อมูลโรงเรียนอะไร”

ฮั่วหมิงเช่อ มีการแสดงออกเล็กน้อยบนใบหน้า มองไปที่กู้จิ่วฉือทันที จ้านยิงที่ยืนอยู่ข้างๆก็เงี่ยหูฟังทันที

“ฉันกรอกแล้วสองโรงเรียนคือมหาวิทยาลัยภาพยนตร์ซั่งจิงและอีกโรงเรียนหนึ่งคือThe Juilliard School”

ทันใดนั้น ใบหน้าของชายคนนั้น ก็จมลงพร้อมกับประโยคสุดท้ายของกู้จิ่วฉือและบรรยากาศก็ลดลงถึงจุดเยือกแข็ง

หัวใจของจ้านยิงเต้นกระโดด! กลัวสิ่งที่จะตามมา!