ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 53

ทันทีที่จ้านยิงพูดประโยคนี้จบ อุณหภูมิรอบข้างลดลงฮวบหลายสิบองศา ราวกับตกอยู่ในแอ่งน้ำเย็น

“อาจจะเป็นความบังเอิญที่คุณกู้ไปโรงพยาบาลนั้นพอดี......เมื่อสักครู่นี้ผมได้ให้คนไปตรวจสอบแล้ว เธอไม่ได้ไปที่ห้องผู้ป่วยเจี้ยยู่ถัง........”

เพื่อไม่ถูกหนาวแช่จนตายโดยไม่รู้ตัว จ้านยิงกัดฟันแล้วกล่าวต่อเสียงสั่น

แต่ที่จริงในใจของเขายังคงสงสัยในตัวของกู้จิ่วฉือ

เพราะท่านนายยกเลิกการติดตามกู้จิ่วฉือตลอดยี่สิบชั่วโมง เพราะฉะนั้นเขาทำได้เพียงไปตรวจดูกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาล แต่ถ้าหากสาวน้อยกู้จิ่วฉืออาจหลบพ้นกล้องวงจรปิดจะทำอย่างไร ？

ที่จริงตั้งแต่ต้นจนจบ เขาระแวดระวังกู้จิ่วฉืออยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าอย่างไรสาวน้อยคนนี้มีประวัติติดตัวมากมาย

ยังดีที่เมื่อฟังประโยคนี้แล้ว เหมือนกับท่านนายจะไม่ค่อยโกรธแล้ว อุณหภูมิรอบข้างก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ

จ้านยิงเหลือบมองดูใบหน้าของท่านนายอย่างระมัดระวัง “ท่านนาย ตอนนี้ท่านไม่ได้สงสัยในตัวของคุณกู้แล้วจริง ๆ หรือ ？”

ชายหนุ่มหันหลังเล็กน้อยและมองดูระดับน้ำทะเลด้านนอกผ่านหน้าต่างกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานของห้องประชุม

แสงอาทิตย์สาดส่องพื้นผิวทะเลเป็นประกายระยิบระยับ แต่ภายใต้น้ำทะเลที่ดูราวกับสงบนิ่งนั้น มีกระแสคลื่นซัดมากมายเท่าไหร่ ใครจะไปรู้

เสี่ยวจิ่วเอ๋อ คุณอย่าทำให้ผมผิดหวังนะ.....

“ฮัดเช้ย !”

กู้จิ่วฉือที่ขึ้นรถแท็กซี่แล้วจามเสียงดัง เธอจับจมูกตัวเองอย่างสงสัย

“ทำไมช่วงนี้จามบ่อยจัง หรือว่าเมื่อกี้นี้ติดเชื้อมาจากในโรงพยาบาลหรือ？”

เวลานี้ จู่ ๆ ข้างนอกฝนเริ่มโปรย ผ่านไปครู่หนึ่ง ฝนยิ่งตกยิ่งแรงขึ้น

“อากาศเดือนมิถุนายน เหมือนสีหน้าของเด็กน้อยจริงๆ ว่าจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนทันที ”

กู้จิ่วฉืออุทานอยู่หลายประโยค แล้วรีบกล่าวกับลุงคนขับรถว่า

“ลุง ฉันจะไปคฤหาสน์ตระกูลกู้”

“ได้ครับ ไม่นานก็ถึงแล้ว! ”

*

ในโรงพยาบาล โค้วยู่นเอ๋อถือกระติกน้ำร้อนอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยวีไอพี

เธอเพิ่งจะเข้าประตูไปก็ถูกเจี้ยยู่ถังเข้ามากอดอย่างใจร้อน แล้วกดเธอไว้ตรงประตู

อีกฝ่ายกอดเธอไว้อย่างกระหายเสน่หา “ยู่นเอ๋อ ผมคิดถึงคุณจังเลย”

“เดี๋ยวก่อน ฉันเอาโจ๊กมาให้คุณ ถ้าไม่กินก็จะเย็นหมดแล้ว ”

โค้วยู่นเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอผลักเจี้ยยู่ถังออก แล้วแกล้งทำเป็นรีบร้อนเปิดกระติกเก็บความร้อนออก แล้วก็ถามขึ้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน

แม้ว่าอ้อมอกของเจี้ยยู่ถังว่างเปล่า แต่โค้วยู่นเอ๋อนั้นเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจผู้อื่นเสมอ งามทั้งกายและใจ แม้ว่าทั้งสองจะรักใคร่ชอบพอกันมานานแล้ว แต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่เกินเลย เพราะฉะนั้นเขาก็คุ้นเคยกับมันและก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

“ยู่ถัง เมื่อกี้นี้คุณเคลียร์กับอาฉือเรียบร้อยแล้วหรือ ？”

โค้วยู่นเอ๋อนึกขึ้นได้ว่าเจอกู้จิ่วฉือตรงประตู จึงถามขึ้นทันที

“อาฉือหรือ ？”

เจี้ยยู่ถังกล่าวขึ้นอย่างงุนงง

“คุณกำลังพูดอะไร ？วันนี้ผมไม่ได้เจออาฉือเลยนี่ ？คุณให้เธอมาหาผมที่โรงพยาบาลหรือ ？”

“เธอไม่ได้มาเยี่ยมคุณหรือ ？!!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ มือของโค้วยู่นเอ๋อสั่นเทา เกือบจะทำกระติกน้ำร้อนล้มคว่ำ แม้แต่น้ำเสียงก็กรีดร้องอย่างควบคุมไม่ได้

“เมื่อกี้นี้ฉันเจอเธอที่ห้องโถงใหญ่ชั้นล่างจริงๆ จะไม่มาเยี่ยมคุณได้อย่างไร ？และในมือเธอถือยาสำหรับรักษาโรคกระเพาะเต็มไปหมดนี่ ! ”