หย่ากันเถอะคุณสามี นิยาย บท 3

ฌานคือเพื่อนสมัยเด็กของเธอ เขาเป็นผู้ชายตามแบบฉบับคนคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด

เมื่อมองไปที่โศภิตา ณานจึงถามเธออย่างไม่มั่นใจ “ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้แล้วเหรอ”

“ฉันไม่เคยแน่ใจขนาดนี้มาก่อน” บนริมฝีปากของเธอมีรอยยิ้มตั้งแต่เธอออกจากบ้านหลังนั้น

เธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยสง่าและงดงามอยู่แล้ว และรอยยิ้มนี้ดูเหมือนจะช่วยขจัดหมอกควันที่ปกคลุมใบหน้าของเธอมานานหลายปีให้หายไป ทำให้ใบหน้าของเธอดูสดใสขึ้นในทันที

ณานถอนหายใจ “ฉันนึกว่าเธอจะไม่ยอมตื่นไปตลอดชีวิตซะอีก ฉันเป็นห่วงเธอมากจริง ๆ ในช่วงหกปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าเธอชอบอะไรในตัวไอ้เวรนั่น”

โสภิตาพยักหน้า “นั่นสินะ ทำไมฉันถึงโง่ขนาดนั้น”

“โชคดีที่ตอนนี้เธอตาสว่างแล้ว ขืนเธออยู่กับเขาต่อไปอีก 6 ปี เธอก็จะกลายเป็นยายแก่หน้าเหี่ยว” ณานพูดติดตลก “ฉันคิดไว้แล้วว่าถ้าเธอถูกไล่ออกจากบ้านหลังนั้นตอนแก่ ฉันก็จะฝืนใจแต่งงานกับเธอ เราจะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน ฉันหมายความว่ายังไงซะพวกเราก็โตมาด้วยกันนี่นะ” เขากล่าวเสริม

โศภิตากลอกตาใส่เขา "หุบปาก"

“ช่างเรื่องนั้นก่อน นี่คือข้อตกลงการหย่าที่เธอบอกให้ฉันเตรียมให้ ลองดูสิ”

หลังจากรับเอกสารมาแล้ว โศภิตาก็พลิกดูอย่างตั้งใจ “ฉันจะไม่เอาอะไรจากแทนไทยทั้งนั้น ฉันไม่เคยติดหนี้เขาในอดีต และฉันก็ไม่ต้องการที่จะจบลงด้วยการติดหนี้เขาในอนาคต”

จากนั้นเธอจึงเซ็นชื่อโดยไม่ลังเล

เห็นเธอมีความสุขมากขนาดนั้น จึงช่วยไม่ได้ที่ฌานจะยิ้มออกมา เขาพูดว่า “ดีแล้ว ๆ ไม่มีการลังเลเหรองั้นเหรอ”

โศภิตาวางปากกาและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

“ได้เลยครับคุณผู้หญิง”

ชั้นบนสุดของโรงพยาบาลมีไว้สำหรับผู้ป่วยวีไอพีเท่านั้น

หลังจากเจอห้อง 1203 โศภิตาเคาะประตูก่อนจะกดราวจับและผลักประตูให้เปิดออก

หญิงสาวสวยคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงดูเหมือนจะตกใจที่เห็นเธอ หญิงสาวซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มด้วยความกลัวพร้อมกับน้ำตาในดวงตาของเธอ เธอดูเหมือนจะหวาดกลัวโศภิตา

ใบหน้าของแทนไทยเองก็ดูไม่พอใจ น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง "ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่"

“โศภิตา รัตนธร”