หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 174

"ท่านพี่?" ริมฝีปากถูกปิด ถูซินเยว่ลืมตาโพลงโดยไม่รู้ตัว มองดูชายหนุ่มเบื้องหน้า และยังไม่ทันที่นางจะตอบโต้ ฝ่ายชายก็ราวกับคนเสียสติ รุกล้ำเข้ามา บดขยี้แนวฟันของนางออก

เดิมทีถูซินเยว่กำลังนอนสะลึมสะลืออยู่ เมื่อถูกกระตุ้นเช่นนี้ ตาก็สว่างในบัดดล

นางกับซูจื่อหังแต่งงานมาครึ่งปีกว่าแล้ว แต่ครึ่งปีมานี้ ต่อให้ทั้งคู่นอนบนเตียงเดียวกัน ซูจื่อหังก็ทำตัวเรียบร้อยมาโดยตลอด

เขาเป็นผู้ชายที่มีความอดทนสูงมาก และรู้จักให้เกียรติผู้อื่น หากว่าถูซินเยว่ไม่ยินยอม เขาจะไม่ใช้กำลังแข็งขืนเลย

แต่วันนี้เป็นอะไรไป?

บอกว่าจะจูบ...ก็จูบเลยหรือ?

โรงเตี๊ยมไม่ใช่บ้านตัวเอง เตียงก็ไม่ใช่เตียงที่บ้าน ถูซินเยว่นอนไม่ชินมาแต่แรกอยู่แล้ว ริมฝีปากยังถูกซูจื่อหังบดขยี้ นางก็ยิ่งไม่ชินเป็นการใหญ่ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ นัยน์ตาเบิกโพลง ปุบปับไม่รู้จะทำยังไงต่อดี

ซูจื่อหังเห็นนางไม่เอาจริงเอาจัง กลับคิดเกเรขบลิ้นของนางเบา ๆ ไปหนึ่งที

ถูซินเยว่ก็ยิ่งเบิกตาโพลง นัยน์ตาเริ่มมีแววสับสน ประกายตาแฝงด้วยความหวาดหวั่น

ซูจื่อหังเห็นหน้าตานางเช่นนี้ ก็เกิดความรู้สึกนึกอยากข่มเหง เพียงแต่ธนูง้างแล้วจะไม่ยิงก็ไม่ได้ จึงยื่นมือออกมาแล้วปิดตาของนางเสีย

ฝ่ามือของชายหนุ่มมีรอยหยาบกร้าน เมื่อสัมผัสถูกผิวนวลเนียนของเด็กสาว ก็ก่อเกิดความรู้สึกที่แปลกประหลาด

ซูจื่อหังก้มหน้าลง แนบชิดใบหูของถูซินเยว่ พูดเสียงกระเส่าเล็กน้อย "ซินเยว่ ข้าอยากอยู่กับเจ้าให้มากกว่านี้"

ข้าอยากอยู่กับเจ้าให้มากกว่านี้...

ให้มากกว่านี้...

มากกว่านี้...

ด้วยวิธีเช่นไรน่ะหรือ ไม่ต้องให้ซูจื่อหังพูดชัดเจน ถูซินเยว่ก็ไม่ใช่คนโง่ ย่อมจะเข้าใจดี ร่างของทั้งคู่ที่อยู่ใต้ผ้านวมแนบชิดสนิทแน่น มีโลหิตที่กรุ่นร้อนขึ้นจากปลายเท้าจนถึงเหนือศีรษะ ทำเอาใบหน้าของนางแดงก่ำไปทั่ว

"ท่านพี่.." นางยื่นมือออกมาและผลักใส่หน้าอกของซูจื่อหัง

หรือว่าจะต้องอยู่ที่นี่..แต่ถูซินเยว่ยังไม่ได้เตรียมตัวพร้อมเลย

ปกติถูซินเยว่มักคิดว่าตนมีเรี่ยวแรงมหาศาล แต่ตอนนี้ไม่รู้เพราะถูกซูจื่อหังรังควานจนร่างกายอ่อนยวบ หรือร่างกายของชายหนุ่มหนักหน่วงดั่งขุนเขากันแน่ ไม่ว่านางจะผลักไสอย่างไร อีกฝ่ายก็หาได้ขยับเขยื้อนไม่ ไม่เพียงเท่านี้ ยังโผล่มาประชิดใบหน้าของนางอีก เพียงก้มหน้าเบา ๆ รอยจุมพิตก็ประทับเข้าที่ซอกคอเปลือยเปล่าของถูซินเยว่ในทันที

ถูซินเยว่เนื้อตัวสั่นเทา เกิดเสียงครางเบา ๆ ลอดมาจากริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

เสียงนัันทั้งเบาหวิวและยวนใจยิ่ง ฟังจนถูซินเยว่แทบอยากกัดลิ้นตัวเองให้ขาดซะ เสียงที่หวานหยดเช่นนี้จะมาจากปากของนางได้อย่างไรกัน?

ช่างน่าละอายสิ้นดี!

นางกัดริมฝีปากล่างของตนไว้แน่น ด้วยเกรงว่าจะเปล่งเสียงน่าอายออกมาอีก แต่เพราะดวงตาถูกมือของซูจื่อหังปิดเอาไว้ ถูซินเยว่จึงมองไม่เห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

อาจเพราะความมืดมิดของสายตาเบื้องหน้า หรือเพราะถูซินเยว่ประสาทตึงเครียดจนเกินไป เพียงไม่นาน นางก็เริ่มงัวเงียมึนงงขึ้นมา

ร่างกายท่อนล่างของเด็กสาวจู่ ๆ ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอีก ทำให้ซูจื่อหังซึ่งกำลังคิดจะถอดเสื้อผ้าต้องเปิดมือออกมา ก้มหน้าลงไปดู ก็เห็นถูซินเยว่คอพับหลับไปเสียแล้ว

สีหน้าของเด็กสาวอ่อนล้าเต็มที ริมฝีปากแดงเผยอเบา ๆ มองดูถูซินเยว่มาหลับในเวลาเช่นนี้ได้ ซูจื่อหังแทบจะทำหน้าไม่ถูก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน