หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 175

ก่อนหน้านี้นางยังนึกข้องใจ ว่าเมื่อคืนหลับเป็นตายซะขนาดนั้น ได้ถูกซูจื่อหัง..

แต่พอได้ยินซูจื่อหังพูดเช่นนี้ ถูซินเยว่จึงเพิ่งนึกได้ ดูท่าเพราะตนนอนหลับสนิท จึงไม่มีเรื่องใด ๆ เกิดขึ้นเป็นแน่

ไม่รู้เพราะอะไร ถูซินเยว่กลับถอนหายใจโล่งอก

เพราะอย่างไรเสีย ถ้าประสบการณ์ครั้งแรกเกิดจากตนไม่มีความรู้สึกใด ๆ และผ่านไปอย่างถูลู่ถูกัง นางคงจะขาดทุนเป็นอย่างมาก

แต่ชายหนุ่มผู้นี้ยังเปิดเผยเรื่องนี้ออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ทำเอาถูซินเยว่อดรู้สึกเคอะเขินไม่ได้

นางก้มหน้าก้มตานึกถึงเรื่องนี้ จนเผลอบ้วนปากอยู่เสียตั้งนาน

ซูจื่อหังอยู่ข้าง ๆ สุดจะทนดูไหว จึงยื่นมือไปเอาถ้วยน้ำจากมือนางออกไป วางบนโต๊ะข้าง ๆ พลางเลิกคิ้วกล่าวว่า "เจ้ากลัวอะไรกัน?"

ถูซินเยว่ไอเล็กน้อย เกือบจะกระอักเลือด พลางเงยหน้าขึ้นมองซูจื่อหัง ทั้งคู่ต่างสบสายตากัน ฝ่ายชายไม่มีท่าทีจะหลบเลี่ยง ภายใต้แววตาเช่นนั้น ถูซินเยว่ก็ไม่อาจหลีกหนีเช่นกัน

นางได้แต่กล่าวว่าตะขิดตะขวงใจว่า "ข้าไม่ได้หวาดกลัว เพียงแต่..ปุุบปับไม่รู้จะทำยังไง.."

เพียงแต่เรื่องทำนองนี้ นางไม่รู้จะพูดกับซูจื่อหังอย่างไรดี ที่สำคัญ เมื่อคืนพวกเขาเกือบจะ..จนตอนนี้นางเห็นหน้าซูจื่อหังกลับรู้สึกแปลก ๆ

พูดไปพูดมา ก็เพราะถูซินเยว่ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจที่จะเข้าหอกับซูจื่อหังนั่นเอง

ถ้านางสามารถเปิดใจยอมรับได้ สถานการณ์ตอนนี้ก็คงไม่อึดอัดมากนัก

ซูจื่อหังก็ไม่ใช่คนโง่ เขายื่นมือออกมา โอบกอดถูซินเยว่เข้าสู่อ้อมแขน

แขนของชายหนุ่มมีเรี่ยวแรง แผงอกก็แกร่งดั่งหินผา กว้างและดูหนักแน่น ให้คนเกิดความรู้สึกที่ปลอดภัย ถูซินเยว่เอาหน้าซบที่หน้าอกของเขา ฟังเสียงที่อยูเหนือศีรษะขึ้นไป

"ซินเยว่ ข้าจะไม่ฝืนใจเจ้า เมื่อคืนนี้ เพราะข้าบุ่มบ่ามเกินไป"

เหตุเพราะตอนอยู่ที่อำเภอผ่านความเป็นความตายมา จนเกือบไม่ได้พบถูซินเยว่อีก เมื่อคืนเมื่อได้อยู่กับภรรยาของตนตามลำพัง เขาจึงเสียมรรยาทไปบ้าง

"ซินเยว่ ไม่ว่าเจ้าจะคิดยังไง ข้าก็พร้อมรอเจ้าเสมอ"

เขายื่นมือออกมา ลูบเส้นผมของถูซินเยว่เบา ๆ ชายหนุ่มทำเช่นนี้ กลับทำให้ถูซินเยว่วางตัวไม่ถูกมากกว่า

ว่าไปแล้ว นางกับซูจื่อหังเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้อง เข้าหอก็เป็นเรื่องธรรมดา

หากแต่ถูซินเยว่อยู่คนเดียวจนชิน ชาติก่อนก็ไม่เคยพบเจอกับเรื่องเช่นนี้ ปุบปับจึงไม่รู้จะทำตัวอย่างไร

ช่างเถอะ ๆ ให้นางเป็นคนขี้ขลาดต่อไปก็แล้วกัน

"ท่านพี่ เราไปกินอาหารเช้าก่อนเถอะ" ถูซินเยว่เป็นฝ่ายจูงมือของซูจื่อหัง เพื่อหวังให้บรรยากาศดีขึ้บ้าง

ซูจื่อหังพยักหน้า เพราะนี่ก็สายมากแล้ว เขาก็รู้สึกหิวเหมือนกัน ทั้งคู่จึงไปยังห้องของหลี่เม่า เห็นว่าหลี่เม่ากับเถี่ยต้านต่างก็ตื่นแล้ว

หลี่เม่ากล่าวอย่างเกรงใจว่า "พวกเจ้าไปก่อนเถอะ เรากะว่าวันนี้พอมีเวลา จะเข้าไปในอำเภอเยี่ยมเพื่อนซักหน่อย"

"งั้นข้ากับจื่อหังก็ไม่รบกวนพวกท่านแล้ว" ถูซินเยว่พยักหน้า และไม่กวนพวกเขาอีก

ทั้งคู่ออกจากโรงเตี๊ยม ไปหาแผงข้างทางเล็ก ๆ

นับแต่คราวก่อนอยู่ในอำเภอกินอาหารมื้อนั้นแล้ว ถูซินเยว่ก็เฝ้านึกถึงรสชาติของเส้นหมี่น้ำ ซึ่งแม้แต่อยู่ในบ้านตัวเองยังไม่อาจทำได้อร่อยเช่นนั้น

นางสั่งเส้นหมี่น้ำใส่เนื้อเส้น ส่วนซูจื่อหังสั่งเป็นเกี๊ยว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน