หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 177

คำพูดประโยคนี้ของซูจื่อหัง ราวกับจะพูดไปขบติ่งหูของนางไป ทำเอาถูซินเยว่เขินอายจนหน้าแดง

ถ้าอยู่ตามลำพังยังพอว่า แต่นี่ยังอยู่กลางถนนหนทาง ถ้าให้ใครมาเห็นเข้าจะน่าอับอายซักเพียงไหน

ถูซินเยว่คิดจะผลักตัวซูจื่อหังออกห่าง พลางก้มหน้าพูดอย่างกระดากว่า "ข้าหมดคำชมแล้ว ไม่มีคำพูดอื่นอีก"

ซูจื่อหังเลิกคิ้วเล็กน้อย ถูซินเยว่ก็ยิ่งเขินไปใหญ่ ไม่รู้เพราะอะไร เขาคิดอยากรังแกนางเป็นที่สุด

"ถ้าไม่ยอมพูด ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป"

ชายหนุ่มกางแขนออก กั้นตัวนางประชิดกับกำแพงด้านหลัง

ทรวงอกของซูจื่อหังแข็งแกร่งนัก ข้อนี้ถูซินเยว่ได้สัมผัสในเมื่อคืนนี้แล้ว เพราะไม่ว่านางจะผลักยังไง ก็ไม่อาจผลักไสเขาให้ออกห่างได้

ใบหน้าของชายหนุ่มมาแนบชิด สองตาจ้องเขม็งมาที่ตน ลมหายใจอุ่นสัมผัสถูกใบหน้า หัวใจของถูซินเยว่เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา

สมองนางกำลังใช้ความคิดอย่างวุ่นวาย รีบหาคำพูดออกมาเร็ว ๆ ซี่ ทันใดนั้นเอง ซอยด้านนอกก็มีคนสองคนเดินผ่าน เหลียวมองถูซินเยว่กับซูจื่อหังที่อยู่ข้างใน กำลังโอบกอดกันอยู่ ใบหน้าก็มีรอยยิ้มเล็กน้อย

"ดูสิ สองคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่?"

"อย่าไปดูเลยน่า คนเค้ากำลังจู๋จี๋ไม่เห็นหรือ?"

แม้จะไม่ใช่คนรู้จัก แต่พอได้ยินเสียงพูดคุยของพวกเขาแว่วมาไกล ๆ ใบหน้าของถูซินเยว่ก็แดงก่ำจนกลายเป็นลูกตำลึงสุกไปแล้ว

"รีบปล่อยข้าซะ" เด็กสาวอดไม่ได้ที่จะพูดเบา ๆ

ซูจื่อหังกลับยักคิ้วและพูดอย่างจริงจัง "ข้าพูดคำไหนคำนั้น ถ้าเจ้าไม่ชมข้าอีก ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้า"

น้อยครั้งที่ชายหนุ่มจะเป็นคนงอแงเช่นนี้ ถูซินเยว่ฟังจนหน้าตาแดง ปุบปับไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรดี นางเงยหน้าขึ้นมา ระงับความอึดอัด พลางมองหน้าชายหนุ่มเบื้องหน้าด้วยความกลัดกลุ้มและดุเบา ๆ "ทำไมท่านถึงเกเรนัก บังคับให้ข้าชมก็มีด้วย"

"ก็เมื่อกี้เจ้าเป็นฝ่ายชมข้าก่อน ฟังจนข้าติดลม อยากฟังต่อไปเรื่อย ๆ แล้วทำไมกลับมาโทษข้าซะล่ะ?" ซูจื่อหังพูดพลางา นัยน์ตาส่อแววน่าสงสารออกมา ถูซินเยว่มองดูแล้ว กลับรู้สึกเหมือนตนเป็นฝ่ายผิดมากกว่า

ช่างเถอะ ๆ หนุ่มคนนี้เกิดมาก็หน้าตาหล่อเหลาอยู่ ตอนนี้ยังมาออดอ้อนตนด้วยน้ำเสียงอันน่าสงสารอีก ถูซินเยว่รู้สึกว่าใกล้จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

นางกระแอมเล็กน้อย ทำหน้าอ่อนใจและกล่าวว่า "เอาเถอะ ๆ กลัวท่านแล้วจริง ๆ ท่านมันร้ายกาจนัก รีบปล่อยข้าก่อนเร็วเข้า"

หยอกล้อพอหอมปากหอมคอ ซูจื่อหังไม่คิดแกล้งนางต่ออีก จึงจุมพิตที่หน้าผากของถูซินเยว่ไปหนึ่งที จากนั้นก็จับมือถูซินเยว่ เดินต่อไปยังถนนเล็ก ๆ

"เจ้าถามข้าแล้ว ข้ายังไม่ได้ถามเจ้า อนาคตเจ้าอยากทำอะไรบ้าง?"

ไม่รู้เพราะเหตุใด ในความคิดของซูจื่อหัง ซินเยว่ไม่น่าจะเป็นหญิงที่อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนคอยปรนนิบัติสามีได้ เขาคิดว่า นางคงมีเรื่องที่ตัวเองอยากทำเหมือนกัน