หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 173

"เป็นไปได้อย่างไรกันเล่า" หนิงอวี้รีบโบกมือพลางอธิบาย "ก็พ่อบ้านชุยตอนที่บุกเข้าไปในสำนักบัณฑิตนั้นท่าทางโหดเหี้ยมอํามหิตอย่างกับอะไร ข้าก็นึกว่าเจ้าคงจะรอดกลับมายากแล้ว นึกไม่ถึงว่าซินเยว่จะสามารถพาเจ้าออกมาจากจวนนายอําเภอได้โดยไร้รอยขีดข่วนจริง ๆ "

พูดไปหนิงอวี้ก็แอบยกนิ้วโป้งให้ถูซินเยว่

ถูซินเยว่มองไปยังท้องฟ้าอย่างหมดคําพูด ถ้าพ่อบ้านชุยคิดจะลงมือกับซูจื่อหังจริง ๆ ก็ไม่มีทางรอจนเธอไปได้หรอก ครั้งนี้เป็นเพราะซูจื่อหังต่างหากที่ฉลาดเฉียบแหลมและสามารถปกป้องตัวเองไว้ได้

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเหตุนี้ ต่อให้ถูซินเยว่มีความสามารถมากแค่ไหนก็ตามก็ไร้ประโยชน์

"ท่านพี่ซูไม่เป็นไรแล้ว วันนี้ต้องขอบใจพวกเจ้ามากเลย ตกอกตกใจกันไปหมด เดี๋ยวข้าเชิญพวกเจ้าไปกินข้าวที่โรงเตี๊ยมเทียนเซียงกัน" ทําการค้าขายกับโรงเตี๊ยมเทียนเซียงมาตั้งนานสองนาน แต่ถูซินเยว่ก็ยังไม่เคยได้ไปกินข้าวที่นั่นเลยสักครั้ง

ได้ยินว่าฝีมือการทําอาหารของโรงเตี๊ยมเทียนเซียงนั้นยอดเยี่ยมที่สุด พอดีเลยวันนี้จะไปลองชิมดูหน่อย

หนิงอวี้โบกมือ "ข้าไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวข้ายังต้องกลับไปเรียนหนังสือที่สำนักบัณฑิตอีก"

ซูจื่อหังรั้งเขาไว้แล้วพูดว่า "เรียนหนังสือก็ไม่ได้ต้องรีบร้อนขณะนี้หรอกนะ ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ"

วันนี้ทุกคนต่างก็วิ่งไปวิ่งมาเพื่อช่วยเขา ต่างก็ลําบากกันหมดแล้ว

หนิงอวี้จึงได้แต่พยักหน้า

ระหว่างทาง หลี่เม่าก็เอาแต่ชมถูซินเยว่ว่าเก่งสุด ๆ ซ้ำยังเคยช่วยฮูหยินเฒ่าของจวนนายอําเภอไว้ด้วย นี่ถ้าเปลี่ยนเป็นเมียของคนอื่น อย่าว่าแต่ประตูใหญ่ของจวนนายอําเภอเลย คาดว่าพอได้ยินข่าวนี้คงตกใจจะเป็นลมล้มพับไปก่อนแล้ว

เถี่ยต้านที่อยู่ข้าง ๆ ก็มองถูซินเยว่ด้วยสายตาที่ชื่นชมจนถูซินเยว่เริ่มรู้สึกอายไปหมด

กลับเป็นซูจื่อหังที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ อยู่ ๆ ก็ไปขวางอยู่ด้านหน้าของถูซินเยว่แล้วนำหญิงสาวไปหลบอยู่ข้างหลังตัวเอง มืออีกข้างหนึ่งจับมือเล็ก ๆ ของถูซินเยว่ไว้แน่น เมียเขามีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถดูได้

โรงเตี๊ยมเทียนเซียงนั้นเต็มไปด้วยแขกเหรื่อ ถูซินเยว่ต้องไปหาลุงเฉียนถึงได้ห้องส่วนตัวห้องเล็กมาห้องหนึ่ง

หลี่เม่าและเถี่ยต้านที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวต่างก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว จากนั้นขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ซินเยว่ กินข้าวที่นี่ต้องใช้เงินไม่น้อยเลยนะ อย่าเปลืองเงินไปเลย จะว่าไปพวกเราก็ไม่ได้ช่วยอะไรเจ้าเลย"

"ใช่ ๆ เราไปนั่งที่ข้างนอกกันเถอะ ห้องส่วนตัวแบบนี้คงต้องใช้เงินไม่น้อยเลยใช่ไหม?"

ถูซินเยว่เห็นท่าทางระแวดระวังของพวกเขาแล้วก็เอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของหลี่เม่า จนเขาโซเซและถูกบังคับให้นั่งบนเก้าอี้ใหม่

"วางใจเถอะ ห้องส่วนตัวนี้ฉันขอมาจากลุงเฉียน ไม่ต้องใช้เงินหรอก"

เธอกับลุงเฉียนเป็นคนคุ้นเคยกันมานานแล้ว ทํามาค้าขายมาตั้งนาน แค่ต้องการห้องส่วนตัวห้องหนึ่งเท่านั้น ลุงเฉียนย่อมไม่คิดเงินเธอแน่นอนอยู่แล้ว

เมื่อได้ยินถูซินเยว่พูดแบบนี้ ทั้งสองก็วางใจลงไม่น้อย