หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 172

"ซินเยว่" ซูจื่อหังรีบลุกขึ้นยืนและเดินไปตรงหน้าถูซินเยว่ เมื่อเห็นสภาพที่เหน็ดเหนื่อยของเธอ ผมเผ้ายังยุ่งเหยิงเล็กน้อย หัวใจของเขาก็เจ็บจี๊ดราวกับถูกเข็มแทงทันที มันอึดอัดปวดใจเหลือเกิน

"ท่านพี่ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?" แม้ว่าตอนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจะไม่ได้เห็นฉากนองเลือดอะไร แต่ตอนนี้ถูซินเยว่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองสํารวจซูจื่อหังตั้งแต่หัวจรดเท้าไปสองรอบ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีบาดแผลอะไรจริง ๆ เธอถึงค่อยวางใจลง

"ผู้นี้คือ?" นายอำเภอที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของกระดานหมากรุกลูบเคราและเอ่ยปากถามขึ้นอย่างช้า ๆ

แม้ว่าจะถามออกไปแบบนี้ แต่ดูจากท่าทางที่ตึงเครียดของซูจื่อหังแล้ว เขาก็พอจะเดาออกคร่าว ๆ

และก็เป็นจริงตามคาด ซูจื่อหังจูงมือของถูซินเยว่เดินไปตรงหน้านายอำเภอแล้วพูดว่า "นี่คือภรรยาของข้าน้อยขอรับ"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้" นายอำเภอลูบเคราพลางพยักหน้า ก่อนจะยิ้มพลางกล่าว่า "มิน่าล่ะ เมื่อครู่ข้ายังนึกงสัยอยู่เลยว่าเหตุใดเจ้าถึงได้ร้อนใจอยากออกไปนัก ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว ที่แท้ก็เพราะแม่นางคนงามในบ้านนี่เอง!"

ท่าทีที่เป็นมิตรของนายอำเภอทําให้ถูซินเยว่สับสนงุนงง

ก็อย่างว่า ฉากตรงหน้าเธอนี้มันต่างไปจากที่เธอจินตนากาไว้เหลือเกิน!

ในความคิดของเธอ นายอำเภอน่าจะเชื่อคำพูดใส่ร้ายของไอ้หมารับใช้ตระกูลชุยนั่น ตอนนี้ไม่รู้ว่ากําลังทรมานสามีของตัวเองยังไงอยู่

แต่อีกฝ่ายไม่เพียงแต่ไม่ได้ลงไม้ลงมือกับซูจื่อหังเท่านั้น ยังเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเป็นมิตรเช่นนี้ มันทําให้ถูซินเยว่ประหลาดใจมากเหลือเกิน

"พวกท่าน..." ถูซินเยว่มองซูจื่อหังอย่างสงสัยใคร่รู้พลางถามอีกฝ่ายด้วยสายตาที่สับสน

เธออยากรู้จริง ๆ เลยว่าซูจื่อหังไปพลิกร้ายให้กลายเป็นดีได้ยังไงกัน!

ซูจื่อหังจึงพูดเบา ๆ ว่า "กลับไปค่อยบอกเจ้า"

แม้ว่าถูซินเยว่จะเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ในเวลานี้เธอทําได้แค่ระงับความอยากรู้อยากเห็นนั้นและแสดงว่าเห็นด้วยเท่านั้น

ขณะที่ทั้งสองคนกําลังพูดคุยกันอยู่นั้น ฮูหยินเฒ่าก็ประคองซางเอ๋อร์เดินเข้ามาพลางหัวเราะกล่าวว่า "ฮ่า ๆ ๆ ข้าบอกแล้วว่าลูกชายของข้าจะไม่เลอะเลือนใส่ร้ายคนดีแน่นอน ตอนนี้ดูแล้ว ข้าพูดถูกจริง ๆ ด้วย!"

เมื่อเห็นฮูหยินเฒ่าเข้ามาอย่างกระทันหัน แววตาของนายอำเภอกลับฉายแววประหลาดใจ เขารีบเข้าไปประคองมือของฮูหยินเฒ่าและพามานั่งลงบนเก้าอี้ไม้สักทองแล้วถามว่า "ท่านแม่มาได้ยังไงกัน?"

สุขภาพของฮูหยินเฒ่าไม่ค่อยดีนัก ปกติก็พักผ่อนอยู่ที่สวนหลังบ้านตลอด และไม่ค่อยออกไปไหน ทําไมวันนี้ถึงมาที่โถงสวนดอกไม้นี้ได้ล่ะ?

"ดูสิ" ฮูหยินเฒ่ามีความสุขมากจนแม้แต่หางตายังยิ้มแย้มแจ่มใส นางยื่นมือไปแตะถูซินเยว่ ใบหน้าดีใจยิ้มราวกับดอกเบญจมาศที่บานสะพรั่งพลางพูดว่า "แม่นางคนนี้ก็คือหมอเทวดาที่ข้าเคยบอกเจ้าเมื่อคราก่อน โชคดีนะที่หมอเทวดาคนนี้ได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ มิฉะนั้น ข้าคงจะตายบนถนนก็เป็นได้"

"ท่านแม่!" นายอําเภอมองฮูหยินเฒ่าอย่างจนใจ คําพูดของฮูหยินเฒ่าไม่รู้จักหลีกเลี่ยงเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ในใจของเขาก็รู้สึกจนใจ เพียงแต่เรื่องนี้เขาก็รู้เช่นเดียวกัน

หลายวันก่อนฮูหยินเฒ่าอยู่ ๆ นึกอยากจะไปดูผ้าที่ตลาดกับจื่อจินที่ปรนนิบัติรับใช้ แต่คิดไม่ถึงว่าจะไปเป็นลมล้มพับที่ทางเข้าตลาด นี่ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับความช่วยเหลือจากหญิงสาวใจดีคนหนึ่งแล้วล่ะก็ ตอนนี้เขาจะสามารถแสดงความกตัญญูต่อหน้านางได้ยังไงกันเล่า

หลายวันมานี้ ฮูหยินเฒ่าเอาแต่พูดถึงหมอเทวดาคนนั้นอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเมียของซูจื่อหัง

สายตาของนายอำเภอที่ตกอยู่บนตัวถูซินเยว่จึงแฝงไปด้วยความชื่นชมและซาบซึ้งใจ

ซูจื่อหังพลันนึกขึ้นได้ว่าฮูหยินเฒ่าคือใคร เขาแอบถอนหายใจในใจว่าช่างบังเอิญเหลือเกิน แต่ใบหน้ายังคงไร้อารมณ์