หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 171

ถูซินเยว่ขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า "เขาไม่ใช่คนเลว ขอแม่นางจื่อจินได้โปรดช่วยด้วย"

สามีของเธอเป็นคนจิตใจดี ไม่เคยทำเรื่องผิดศีลธรรมแล้วจะเป็นคนเลวได้อย่างไร? พ่อบ้านชุยปัดความผิดมาให้สามีของเธอทั้งหมด ชักจะเกินไปแล้ว!

จื่อจินครุ่นคิดสักครู่ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธทันที

จากนั้นนางเอ่ยขึ้นว่า "ข้าเป็นบ่าวรับใช้ข้างกายฮูหยินเฒ่า ไม่สามารถไปพูดจาอะไรต่อหน้านายท่านได้ หากท่านหมอเทวดาอยากช่วยสามีของท่านจริง งั้นท่านลองไปขอร้องฮูหยินเฒ่าดูดีไหม?"

"ไม่มีเวลาแล้ว ขอแม่นางนำทางด้วย" ถูซินเยว่รีบพยักหน้า

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ในใจถูซินเยว่ก็ยิ่งไม่วางใจมากขึ้นเท่านั้น กลัวว่าในระหว่างนี้ซูจื่อหังจะถูกพวกเขาทรมานมากขึ้น

เธอเดินตามหลังจื่อจินเข้าไปในจวนนายอําเภอ เดินผ่านโถงทางเดินยาวมาถึงด้านนอกเรือนเล็กหลังหนึ่ง

ในเรือนเล็กหลังนี้เงียบสงบมาก ข้างนอกเรือนเต็มไปด้วยต้นไผ่สีม่วง มองไปราวกับเป็นดินแดนแห่งสรวงสวรรค์

"ท่านหมอเทวดาโปรดรอข้างนอกสักครู่ ข้าจะเข้าไปแจ้งให้ฮูหยินเฒ่าทราบก่อน"

"รบกวนด้วยแล้ว" ถูซินเยว่พยักหน้า

พอจื่อจินหายเข้าไปข้างใน หนิงอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า "ซินเยว่ เจ้านี่เก่งจังเลย ไม่คิดว่าเจ้าเป็นถึงผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตฮูหยินเฒ่าแห่งจวนนายอําเภอ ตอนนี้ไม่ว่าอย่างไร ขอแค่ฮูหยินเฒ่าออกหน้า นายอำเภอคงต้องเห็นแก่หน้าถูซินเยว่บ้างและยอมปล่อยตัวจื่อหังแน่ ๆ !"

แววตาหนิงอวี้เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น

แต่หลี่เม่ากลับยืนข้าง ๆ อย่างกังวลใจและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ก็ไม่รู้ว่าจื่อหังจะสามารถอดทนรอถึงพวกเราไปช่วยได้หรือเปล่า นี่ก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว"

พูดจบสีหน้าถูซินเยว่ก็ยิ่งแย่ลง นี่เป็นสิ่งที่เธอเป็นห่วงมากที่สุด

เถี่ยต้านกระทุ้งแขนหลี่เม่าส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายเลิกพูดได้แล้ว

ไม่นาน จื่อจินก็ออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ท่านหมอเทวดา ฮูหยินเฒ่าได้ยินว่าหาท่านพบแล้วก็ดีใจมาก รีบให้ข้ามาเชิญท่านเข้าไปทันทีเลย"

"ขอบคุณท่านมาก" ถูซินเยว่พยักหน้า

เถี่ยต้านรีบพูดขึ้น "พวกเราไม่เข้าไปแล้วกัน รอเจ้าอยู่ข้างนอกนี่แหละ ซินเยว่ เจ้ารีบเข้าประเด็นบอกเรื่องจื่อหังให้ฮูหยินเฒ่าแห่งจวนนายอําเภอฟังเถอะ"

"อืม" ถูซินเยว่ครุ่นคิดแล้วจึงค่อยพยักหน้า พวกเธอมากันหลายคน จะให้เข้าไปทีเดียวเลยก็คงไม่เหมาะสักเท่าไหร่

พูดจบ เธอก็เดินตามจื่อจินเข้าไป

ฮูหยินเฒ่านั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงกลาง มองเธอเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ต่างจากที่เจอครั้งที่แล้วมาก ครั้งนี้ใบหน้าฮูหยินเฒ่ามีสีอมชมพู รวบผมไว้ข้างหลังอย่างเรียบร้อย และมีผ้าคาดผมสีน้ำตาลพันรอบหน้าผาก นางดูมีเมตตาและกระปรี้กระเปร่า

ถูซินเยว่รีบทำความเคารพแล้วเรียก "ฮูหยินเฒ่า"

"ท่านหมอเทวดาไม่ต้องมากพิธีหรอก" ฮูหยินเฒ่ารีบยื่นมือออกมาบอกให้ถูซินเยว่ลุกขึ้น นางถือลูกประคําขี้ผึ้ง เวลายิ้มขึ้นมาริ้วรอยที่หางตาก็ย่นพับเข้าด้วยกัน นางกล่าวว่า "จื่อจินบอกเรื่องของเจ้าให้ข้ารู้แล้ว เจ้าวางใจเถอะ เจ้าเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตข้า ข้าจะไม่มีทางให้ลูกชายข้าทำร้ายสามีเจ้าแน่นอน "