หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 170

จะว่าไปแล้ว ถูซินเยว่ก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แถมตอนนี้เธอยังเป็นคนชนบทที่ไม่มีที่พึ่งพิงอะไรเลย

ถ้าต้องสู้กับนายอำเภอจริง ๆ แล้วล่ะก็ คิดก็รู้ว่าไม่มีโอกาสชนะเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งเป็นเวลาที่อันตรายแบบนี้ ถูซินเยว่ก็ยิ่งบอกกับตัวเองว่า ต้องใจเย็น ๆ อย่าได้ใจร้อนเด็ดขาด ถ้าใจร้อนขึ้นมาก็ยิ่งคิดหาวิธีไม่ออกเข้าไปใหญ่

เมื่อมองดูเถี่ยต้านและหลี่เม่าที่อยู่ต่อหน้าเธอ ถูซินเยว่ก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วกล่าวว่า "ขอบใจพวกเจ้าที่พาข้ามาในเมือง แต่ว่า เรื่องนี้ข้าไม่สามารถทําให้พวกเจ้าเดือดร้อนไปด้วย พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ"

เดิมทีถูซินเยว่ตั้งใจว่าจะไปที่จวนนายอำเภอตัวคนเดียว แต่ใครจะไปคิดว่าหลี่เม่ากับเถี่ยต้านพอสบตากันแล้ว ทั้งสองต่างพูดด้วยสายตาอันแน่วแน่ว่า "เดือดร้อนอะไรกันเล่า เจ้าช่วยชีวิตของพวกข้าไว้ ตอนนี้ท่านพี่ซูเกิดเรื่องขึ้น พวกข้าจะนิ่งดูดายได้ยังไงกันล่ะ!"

"ใช่ ใช่ คนอย่างข้าไม่เคยขี้ขลาดอยู่แล้ว ถ้าเจ้าจะไปก็พาข้าไปด้วย!" เถี่ยต้านก็ทําหน้าจริงจังเหมือนกัน

ถูซินเยว่ไม่คิดว่าพวกเขาจะพูดแบบนี้ เธอผงะไปเล็กน้อย ใบหน้าเผยความซาบซึ้งใจออกมา

หนิงอวี้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็รีบยกมือขึ้นแล้วพูดว่า "ยังมีข้า ยังมีข้าด้วย ข้าเป็นเพื่อนร่วมเรียนของจื่อหัง ไม่ว่ายังไงข้าก็ทิ้งเขาไม่ได้หรอก! อีกอย่างข้าก็รู้ว่าจวนอําเภออยู่ที่ไหน พวกเจ้าไปกับข้าจะได้ไม่ต้องไปคอยถามหาทาง"

เมื่อเห็นสายตาที่จริงใจของทั้งสามคน ในที่สุดถูซินเยว่ก็พยักหน้าและกล่าวว่า "ได้"

ส่วนคําพูดขอบคุณน้ำใจนั้นไม่ต้องจำเป็นต้องพูดให้มากมาก เธอจําไว้ในใจก็พอแล้ว

พวกเขากล่าวลาเจ้าสำนักบัณฑิตจากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่จวนนายอําเภอ

ก่อนจากไป เจ้าสำนักบัณฑิตก็ได้บอกกล่าวกับหนิงอวี้ว่าหากมีอะไรที่ต้องการช่วยเหลือ ก็ให้ไปแจ้งเขาที่สำนักบัณฑิต ซูจื่อหังถือได้ว่าเป็นนักเรียนที่เขาภาคภูมิใจที่สุดในสำนักบัณฑิต เขาเองก็ไม่อยากจะเห็นคนเก่ง ๆ มีคุณค่าต้องถูกกลบไปแบบนี้

หนิงอวี้ย่อมพยักหน้าตกลงอยู่แล้ว

จวนนายอําเภออยู่ไม่ไกลจากจวนตระกูลชุย ดังนั้นพวกเขาจึงมาถึงที่จวนนายอําเภอในไม่ช้าถัดมา

แต่ก็เหมือนกับที่จวนตระกูลชุย ถูซินเยว่และพวกก็ถูกคนเฝ้าประตูขวางไว้ ไม่สามารถเข้าไปในจวนนายอําเภอได้เหมือนกัน

"วันนี้นายท่านมีธุระสําคัญ ไม่มีเวลามาพัวพันกับคนบ้านนอกอย่างพวกเจ้าหรอก รีบไสหัวไปซะ" เด็กรับใช้ที่เฝ้าประตูพูดจาไม่เกรงใจเป็นอย่างยิ่ง

ถูซินเยว่สะกดกลั้นความโกรธในใจ ขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า "พวกข้ามีเรื่องต้องพบท่านนายอำเภอ ในเมื่อท่านนายอําเภอเป็นขุนนางที่ตัดสินความเป็นธรรมเพื่อประชาชนแล้ว หรือว่าในสายตาของท่าน ยังมีความแตกต่างระหว่างฐานันดรอีกหรือไงกัน?"

ปากของถูซินเยว่ร้ายกาจมาก แค่พริบเดียวก็สวนกลับจนเด็กรับใช้คนนั้นพูดอะไรไม่ออก

ใบหน้าของเด็กรับใช้กระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็กัดฟันด่าว่า "เจ้ารู้หรือเปล่าว่ากําลังพูดกับใครอยู่ อยากตายหรือไงกัน?"

ขณะที่พูด ไม้ในมือของเขาก็หมายจะฟาดลงมา

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดุดังมาจากข้างในประตู

"เอะอะอะไรกัน?"

เสียงนั้นฟังดูเหมือนเด็กสาวที่อายุไม่มากนัก

พอเด็กรับใช้ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นก็รีบหันไปมองคนที่มา จากนั้นก็พยักหน้าพลางโค้งตัวยิ้มแย้มพูดว่า "ที่แท้ก็เป็นพี่จื่อจินนี่เอง พี่จื่อจิน มีพวกคนบ้านนอกหยาบคายกลุ่มหนึ่งมาก่อความวุ่นวายอยู่หน้าประตูน่ะ ข้าจะไล่พวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้แหละ"

"เจ้าอย่าได้ไปรบกวนฮูหยินเฒ่าเข้า กลางวันแสก ๆ แบบนี้อย่าไปก่อเรื่องอะไรล่ะ" หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าพี่จื่อจินพูดเรียบ ๆ

เด็กรับใช้พยักหน้าทันทีและรีบพูดว่า "ขอรับ ขอรับ"