หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 27

ตอนที่26

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

เมื่อช่วยคินเกี่ยวกับเรื่องคอมพิวเตอร์เสร็จแบงค์ไม่ได้กลับห้องเหมือนอย่างที่ควรเป็น แต่เขาเลือกที่จะตรงมาที่ห้องฝั่งตรงข้ามซึ่งคือห้องของเจ้าเพื่อนสนิท ปฏิกิริยาของภูชัดเจนเกินกว่าที่เขาจะสามารถละเลยได้ แถมคินยังหงอยลงอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่ที่ภูขอตัวออกจากห้อง ตอนนี้แบงค์ว่าเขาพอจะแน่ใจแล้วหละว่าอะไรเป็นอะไร แต่เพียงแค่อยากจะได้ยินมันให้ชัดเจนจากปากของภูเท่านั้น

…ก็อกๆๆๆ!... เคาะลงไปบนประตูไม้ตรงหน้า

“เข้ามาเลยไม่ได้ล็อค!” แล้วเสียงตะโกนที่ดังแทรกมาทำให้แบงค์เปิดเข้าไป ปรากฏเป็นภาพของเพื่อนตัวสูงที่กำลังนั่งหน้าตึงอยู่บนโซฟา ถึงแม้สายตาจะมองทีวีอยู่แต่ก็ดูรู้ว่าภูไม่ได้สนใจมันเลยเพราะฉะนั้นแบงค์ถึงได้ตัดสินใจคว้ารีโมทมากดปิด

“กูดูหนังอยู่มึงจะมาปิดทำไมวะ”

“มึงเปิดรายการเพลงอยู่ จะมาบอกว่าดูหนังอยู่อะไรของมึง” แบงค์คิดว่าอาการของภูน่าจะหนักแล้วซึ่งเมื่อหน้าแตกขนาดนี้ภูทำได้เพียงนั่งเงียบแล้วกลับไปหน้าตึงต่ออีกครั้ง แล้วถ้าเกิดแบงค์ไม่ชวนคุยก่อนคิดว่าวันนี้ก็คงจะนั่งเงียบกันทั้งวัน

“มึงบอกความจริงกูมาดีกว่า” เลยต้องเป็นแบงค์อีกครั้งที่เปิดประเด็น

“ความจริงอะไร?”

“ก็มึงกับไอ้น้องคิน มึงเป็นอะไรกัน”

“ทำไม มึงสนใจมันหรือไง” ภูไม่ได้ตอบแต่ถามมาแบบหงุดหงิด แบงค์คิดว่าในจุดนี้ถ้าลองเล่นตามน้ำไปน่าจะได้คำตอบที่เป็นความจริง เขาเลยแสร้งตีหน้าขรึม

“อืม น้องมันน่ารักดี กูสนใจมัน”

“……….!” ซึ่งภูเบิกตากว้าง จากตอนแรกที่ไม่มองหน้าแต่ตอนนี้คือรีบหันขวับจ้องแบงค์แบบถ้าต่อยได้คงทำไปแล้ว

“มึงไม่พอใจทำไมวะ”

“เปล๊า ก็…ก็กูไม่ชอบมันมึงก็รู้ แล้วมึงจะไปยุ่งกับมันทำไมวะ”

“แต่ตอนนี้พวกมึงก็เข้ากันได้แล้วไม่ใช่หรอ” เมื่อแบงค์ถามกลับมาแบบนี้ภูชะงัก คิดในหัวว่าเขากับคินไม่ใช่เพียงแค่เข้ากันได้ธรรมดา แต่เข้ากันได้ดีมากๆเลยหละ…

“กูว่าจะจีบน้องมัน มึงช่วยหน่อยนะ” แบงค์ยังคงจี้จุด ดูว่าภูจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบแบบไหน

“ไม่” ซึ่งเมื่อภูตอบมาเสียงแข็งแทบจะทำให้แบงค์กลั้นขำไว้ไม่อยู่

“ทำไม?”

“ก็….”

“ก็?”

“เอ่อ….” ภูยังคงอึกอัก

“ถ้ามึงไม่ได้ขัดอะไรงั้นกูก็คงเดินหน้าจีบไอ้คินแบบจริงจัง ขาวๆแบบนั้นถ้าตอน…”

“หยุดพูดดิ อะไรของมึงเนี่ย!” แล้วสุดท้ายเหมือนภูจะรั้งตัวเองไว้ไม่ไหวจนหลุดตะโกนออกมาเสียงดัง

“แล้วมึงจะหงุดหงิดทำไม”

“มึงจีบมันไม่ได้” ภูพูดด้วยเสียงจริงจัง ส่วนทางด้านของแบงค์นั้นสนุกเสียจนฉุดตัวเองไม่อยู่

“ก็กูจะจีบ มึงมีปัญหา?”

“เออ!อย่ายุ่งกับมัน ของกู!!” กระทั่งหลุดพูดคำนี้ออกมาคราวนี้เป็นภูที่ชะงักนิ่ง เบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนหลุดสบถด่าตัวเอง ท่าทางน่าขบขันเสียจนแบงค์กลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว ภูที่เห็นว่าเพื่อนตัวเองหัวเราะก็ได้แต่แสดงใบหน้างุนงง เรื่องแบบนี้ตลกตรงไหน แล้วมีอะไรที่ตลก

“บอกความจริงทั้งหมดมา ไม่งั้นกูจีบไอ้คินแน่ แล้วกูจะล่อมันด้วย”

“ไอ้เชี่ย…” ภูด่าออกมาอย่างเหมือนคนเจอทางตัน ในขณะที่แบงค์แสดงใบหน้าเหนือกว่า

“เอาไง จะยอมบอกความจริง หรือว่า…”

“เออๆกูยอมเล่าก็ได้วะ” เมื่อไม่มีทางเลือกภูต้องยอมทำตามในข้อเสนอ เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งเมื่อแบงค์นั่งรอฟังความจริงจากปาก ในขณะที่ภูสูดลมหายใจเข้าลึก จะเริ่มตรงไหนดียังไม่รู้ เลยคิดว่า…

“ก็กูกับมันมีอะไรกัน” สรุปไปเลยคงง่ายกว่า

“มึงหลอกเอาน้องมัน?” แบงค์ไม่ได้มีท่าทีตกใจ เพราะเรื่องแบบนี้ค่อนข้างจะปกติในกลุ่มพวกเขา

“ไม่ได้หลอก กูว่า…พวกกูก็รู้สึกดีต่อกัน แต่คือ”

“………..”

“แม่ไอ้คินเป็นเมียใหม่พ่อกู พอรู้ความจริงพวกกูเลยทะเลาะกัน…แล้วก็ตามที่เป็นอยู่ตอนนี้” ฟังมาถึงตรงนี้แบงค์ขมวดคิ้วเพราะถ้าตามที่เล่ามาคือยังไม่มีตรงไหนที่ควรทะเลาะกันเลย คือมันก็เรื่องใหญ่ แต่ถ้าบอกว่ารู้สึกดีต่อกันก็ควรที่จะตกลงคุยกันให้เคลียแล้วค่อยว่ากันต่อในส่วนของพ่อแม่ไม่ใช่หรอ?

“ทะเลาะกันทำไมวะ”

“กูคิดว่าไอ้คินมันต้องวางแผนกับแม่มันแน่ แม่มันก็จับพ่อกู ส่วนมันก็ต้องเข้าหากูเพราะเงิน”

“มึงบ้าหรือเปล่าเนี่ย สมองมึงคิดได้เหี้ยขนาดนี้เลยหรือไงวะ” โดนด่าหนักมาแต่ภูยังคงนิ่ง

“เป็นใครก็ต้องคิดแบบกูทั้งนั้นแหละ”

“ใครเขาจะไปคิดแบบมึง มึงก็รู้ว่าไอ้คินมันเป็นผู้ชาย ผู้ชายทั้งแท่งเลยนะเว้ย”

“แล้วไง มันยอมทำได้เพื่อเงินไหมวะ”

“ไอ้ภู ต่อให้ไอ้คินกับมึงไม่ต้องเป็นอะไรกัน แต่แค่แม่มันก็เอาเงินจากพ่อมึงได้แล้วไหม…มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องเข้ามาหลอกมึงเลย แล้วถึงขั้น….หรือมึงโดนมันหลอกฟันแล้วทิ้ง มึงเลยโกรธหรอวะ”

“ก็เหี้ยละ อย่างกูไม่ยอมโดนเอาหรอกนะ” ได้ยินแบบนี้แล้วแบงค์กุมขมับ

“แล้วเขายอมมึงขนาดนั้นมึงยังคิดว่าเขาหลอกมึงอีก?”

“………..”

“มึงแม่งเลวกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยนะเว้ย” ยิ่งในตอนนี้แบงค์แทบไม่ต้องเดาเลยว่าคนแบบภูถ้าได้โกรธแล้วจะทำตัวแบบไหน เพราะแบบนี้เองสินะคินถึงได้ดูซึมหนักขนาดนั้น ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันเขาอยากจะกระทืบภูเพื่อเรียกสติสักทีสองที

“ไม่แปลกใจเลยที่น้องมันอยากจะหนีมึง”

“ก็เรื่องของมันสิ” นอกจากจะนิสัยเสียแล้วยังปากแข็ง ท่าทางชัดว่าหวงเขาขนาดนั้นแต่ยังทำไม่สนใจ

“ถ้ามันไปจริงแล้วมึงจะรู้สึก” ภูไม่ได้โต้ตอบ แต่คิดในหัวไว้แล้วว่าแบบคินจะไปไหนได้

โดยที่ถ้าถามต่ออีกสักนิดก็คงจะได้รู้ความจริงจากปากของแบงค์

ว่าที่บอกว่าคินจะไป คือหมายถึงไปจริงๆ หนีแบบไม่ใช่แค่การหลบหน้า

แต่เป็นการหนีไปแบบที่อาจไม่ได้กลับมาเจอกันอีกเลย…