หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 29

ตอนที่28

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

คินตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนกว้างบนเตียงขนาดใหญ่ รอบตัวที่ดูไม่ค้นเคยแต่ไม่ได้ทำให้กังวลอะไรเป็นเพราะรู้ดีว่าห้องนี่คือห้องของใคร ถึงอย่างนั้นแล้วไร้วี่แววเจ้าของห้องเพราะแบงค์ย้ายไปนอนที่ห้องเล็กถึงแม้ว่าคินจะออกปากชวนแล้วว่านอนด้วยกันได้ไม่เป็นไร ซึ่งเถียงกันไปมาอยู่นานโดยแบงค์ให้เหตุผลหลักว่า

//ก็ถ้ามึงเป็นรุ่นน้องทั่วไปกูก็นอนด้วยได้ แต่นี่มึงเป็นเมียเพื่อนกูด้วยไง เพราะแบบนี้กูเลยนอนด้วยไม่ได้// ได้ยินแบบนี้คินเลยเงียบ เถียงไม่ออกแถมพอลองคิดถึงภาพที่หากว่าภูรู้เรื่องนี้อีกคนจะต้องโกรธแน่ เพราะแค่เขาคุยกับแบงค์ตามปกติทางฝ่ายนั้นยังมีท่าทางไม่พอใจเลย

...แกร๊กกกก... หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จคินเปิดประตูห้องนอนออกไป ภาพแรกที่เห็นคือแบงค์ที่กำลังวุ่นวายอยู่ในห้องครัว เขาเดินตรงเข้าไปหา ชะโงกหน้ามองว่าแบงค์กำลังทำเมนูอะไร

“ต้มจืดกับไส้กรอกทอด” แต่แบงค์ตอบมาก่อนที่คินจะถาม

“น่ากินจังครับ”

“แน่นอน กูอ่ะเชฟระดับห้าดาว” ไม่มีการถ่อมตัวแถมยังชมตัวเองสมทบด้วยอีก คินหัวเราะ เดินมานั่งลงบนเก้าอี้เพื่อรอมื้ออาหารสำหรับเช้านี้ ท้าวคางมองเจ้าของห้องที่ดูตั้งใจกับการทำอาหารมาก แอบคิดว่าคนที่ได้แบงค์เป็นแฟนจะต้องโชคดีมากแน่เพราะเห็นภายนอกดูนิสัยเสียแบบนี้แต่เอาเข้าจริงแล้วแบงค์เป็นผู้ชายที่อบอุ่นคนหนึ่งเลย

...ก็อกๆๆ!!!... เสียงเคาะประตูห้องทำลายความเงียบ ตอนแรกแบงค์จะเดินไปเปิดแต่คินอาสาเพราะถึงยังไงแล้วในตอนนี้เขาก็ทำแค่นั่งว่าง เมื่อเดินมาถึงบานประตูคินเพียงเอื้อมมือไปเปิดอย่างไม่ได้สนใจมองด้วยซ้ำว่าใครมา แล้วเหมือนคนด้านนอกก็คิดว่าคือแบงค์ที่มาเปิดประตูให้

“เมื่อคืนกูตามหาไอ้คินทั้งคืน ไม่รู้ว่าแม่งไปอยู่...” ทางนั้นเลยพ่นประโยคระบายยาวเหยียดที่ต้องชะงักลงเมื่อหันมาเจอว่าเป็นใครที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง ทั้งภูและคินต่างยืนนิ่ง สบตากันโดยที่ต่างคนต่างก็ตกใจกันทั้งคู่

“ทำไมมึงถึงมาอยู่นี่ได้” คำถามจากภูที่คินไม่ได้ตอบจนเป็นแบงค์ที่รับรู้ได้ถึงเรื่องราววุ่นวายทาฝ่ายนั้นเลยต้องรีบเดินออกมา สถานการณ์ในตอนนี้น่าเป็นห่วง เป็นเพื่อนกันมานานแบงค์มองตาเดียวก็รู้เลยว่าภูกำลังไม่พอใจ

...หมับ... เลยต้องรีบดึงคินให้ถอยออกมาและเป็นตัวของแบงค์เองที่เข้าไปยืนเผชิญหน้า

“เมื่อคืนมึงนอนด้วยกัน?”

“ไม่ กูนอนแยกอีกห้อง” แบงค์ตอบความจริง

“กูไม่ได้โง่ เชื่อก็เหี้ยละ”

“ในเมื่อมึงจะไม่เชื่อแล้วมึงจะถามเพื่อ?”

“เหอะ แล้วเสือกบอกว่ากูคือเพื่อนรัก” เมื่อภูพูดมาแบบนี้แบงค์ถอนหายใจ รู้สึกว่าเรื่องชักบานปลายไปกันใหญ่

“แดกต่อรู้สึกยังไง” กระทั่งคำถามนี้ดังออกมาจากปากของภูอีกครั้งแบงค์ต้องขมวดคิ้ว

“กูไม่เคยคิดที่จะหักหลังมึง ถ้ามึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่นะไอ้ภู” แบงค์เริ่มหงุดหงิด คงจะได้ทะเลาะกันแน่และนั่นทำให้คินรู้สึกผิด แบงค์กับภูสนิทกันมากแต่ถ้าตองมาแตกหักกันเพราะเขาตัวของคินเองคงรู้สึกแย่ เด็กหนุ่มเลยตัดสินใจเดินเข้าไปร่วมบทสนทนาของทั้งสอง

“พี่ตามหาผมทำไม มีอะไรก็พูดมาเลยก็ได้ครับ” มองไปที่ภูพร้อมส่งคำถาม

“มากับกูสิ”

“ไม่ ผมจะคุยตรงนี้”

...หมับ...!! แต่เหมือนความต้องการจะสูญเปล่าเมื่อภูคว้าเข้าที่แขนขาวพร้อมออกแรงกระชากให้คินเดินตามออกมา เห็นว่าแบงค์จะวิ่งตามมาในตอนแรกที่เมื่อภูหันไปมองสุดท้ายใครอีกคนก็หยุดที่จะตาม ถึงตรงนี้คินคงไว้ใจแบงค์เกินไป เพราะยังไงแบงค์ก็สนิทกับภูมากกว่าและคงไม่แปลกหากอีกคนอยากจะช่วยเพื่อนตัวเอง

“จะพาผมไปไหน” คินเอ่ยปากถามเมื่อเดินตามภูมาจนถึงลานจอดรถ

“ที่เงียบๆ”

“แค่ตรงนี้ก็พอพี่มีอะไรก็พูดมาเลย”

“ไม่!” แต่โดนตะคอกสวนกลับมาเมื่อคินทำท่าจะสะบัดแขนออก

...ผลั้ก!... ในที่สุดก็โดนผลักให้เข้าไปในรถ รู้ตัวอีกทีภูก็พาขับรถออกมาจากคอนโดของแบงค์แล้ว ตลอดทางมีเพียงความเงียบซึ่งทางด้านของภูเหมือนขับไปตามใจแบบไร้จุดหมาย คินเลือกที่จะไม่พูด อยากรู้เหมือนกันว่าภูจะทำอะไร แล้วจะเอาแต่ใจตัวเองได้อีกแค่ไหน

“พี่ภู จะไปไหน!” แต่สุดท้ายทนไม่ไหวเมื่อภูพาขับออกมาจนถึงเขตชานเมือง สองข้างทางที่ควรเป็นตึกเรียงรายเริ่มเปลี่ยนเป็นบ้านที่อยู่ห่างกัน มีต้นไม้และทุ่งหญ้าให้เห็นมากขึ้น

“จะขับไปถึงไหนเนี่ย” คินถามอีกครั้ง จากตอนแรกคิดว่าจะปล่อยให้ภูขับต่อไปแต่พอเริ่มออกมาไกลมากเขาชักกังวล

...เอี๊ยดดด!!... แต่เมื่อจะจอดก็จอดกะทันหันเสียจนหัวของคินแทบจะกระแทกใส่คอนโซลหน้ารถ คินมองรอบด้านที่ไม่คุ้นตา ภูพาขับออกมาที่ไหนก็ไม่รู้

“พามาทำไม”

“โทรศัพท์แบตหมด กลับไม่ถูก...คืนนี้นอนนี่ก่อนแล้วกัน” คินไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาเพียงเดินตามภูเข้าไปยังรีสอร์ตที่อีกคนเลือกจอดพัก ขับออกมาจากกรุงเทพตอนประมาณเที่ยง แล้วก็ทะเลาะกันอยู่นานจนตอนนี้รู้ตัวอีกทีก็เกือบสี่โมงเย็นแล้ว

..กึก.. เป็นคนจัดกาเรื่องที่พัก เมื่อเข้ามาในห้องคินเดินไปนั่งเงียบลงบนโซฟา ส่วนภูรีบหาสายชาจแบต ดูท่าทางพรุ่งนี้คงจะได้กลับแบบตามจีพีเอส จะกลับวันนี้เลยคงไม่ได้เพราะตัวคินเองก็ไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกมา ในตอนนี้พวกเขาเหมือนคนหลงทาง คินอยากจะด่าแต่ก็ไม่อยากคุยด้วย ภูน่ะดีแต่หาเรื่องปวดหัวมาให้

...หมับ..!

“........!” นั่งเหม่ออยู่คินต้องเบิกตากว้างเมื่อภูเดินเข้ามากอด เขารีบสะบัดตัวออก

...หมับ!... แต่ภูก็รั้งคินเข้าไปกอดอีกครั้งจนคินต้องหันไปจ้องอีกฝ่ายนิ่ง จนตัดสินใจสะบัดตัวออกสุดแรง

...เพี้ยะ!!.. และเมื่อภูจะกระโจนเข้าใส่คินมือไวมากกว่าเพราะเขาตบลงบนแก้มซีกซ้ายของอีกฝ่ายจนภูต้องชะงักเพราะไม่ได้ตั้งตัว ในตอนนี้ต่างฝ่ายต่างเงียบ ภูมองมาอีกครั้งด้วยหางตาเหมือนว่าไม่พอใจ ส่วนคินแอบหวั่นเพราะกลัวว่าจะโดนภูทำรุนแรงด้วย

...หมับ!!..

“ไม่!” และเมื่อถูกภูผลักให้นอนลงบนโซฟาคินตะโกนลั่น ร่างกายถูกคนตัวสูงตามคร่อมทับเช่นเดียวกับแขนทั้งสองข้างที่ถูกรวบเอาไว้โดยมือของภู คินดิ้นจนเหนื่อย สุดท้ายตัดสินใจอยู่นิ่งเพราะหมดหนทาง

คิดว่าภูคงจะทำอะไรต่อแต่ก็ไม่

อีกคนเพียงซบหน้าลงกับไหล่ของเขา

...หมับ... และกระชับกอดเท่านั้น

“...........” คินลองเงียบ ปล่อยให้ภูได้ทำตามใจ จนผ่านไปนานพอสมควรแต่คนตัวสูงยังไม่ยอมลุกไปไหน จนที่ลองก้มมองถึงได้พบว่าภูหลับตาอยู่ นอกเหนือไปกว่านั้นลมหายใจยังสม่ำเสมอ และประโยคที่ภูบอกว่าออกตามหาเขาทั้งคืนแวบเข้ามาในหัว เกือบจะหลุดยิ้มแต่คินรีบเม้มปาก

ภูตอนอ้อนมันน่ารักมากเขารู้

แต่ถ้าจะใจอ่อนง่ายขนาดนี้แล้วเมื่อไหร่ภูจะรู้ซึ้งเสียทีว่าไม่ควรทำให้เขาเสียใจอีก

...เพราะแบบนี้ จะยังไม่ยอมยกโทษให้หรอกนะ...

# # # # # # #

ใช่ อย่าไปยอมมันนน!