หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 5

ตอนที่4

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

วันนี้วันอาทิตย์ ถือเป็นวันหยุดอย่างสมบูรณ์แบบเพราะโค๊ชอนุญาตให้หยุดซ้อมสำหรับอาทิตย์นี้ได้ หนึ่งกลุ่มวัยรุ่นกำลังเดินถือแก้วชาไข่มุกคนละแก้ว มืออีกข้างล้วงกระเป๋าบ้าง เล่นโทรศัพท์บ้าง ไม่ได้มีเสียงคุยกันมากนักเพราะต่างคนต่างกำลังหันมองข้าวของรอบกาย มีสายตาหลายคู่ที่หันให้ความสนใจแต่แน่นอนว่าก็ไม่ได้แปลกเพราะสูงยาวเข่าดีกันขนาดนี้จะไม่ให้ได้รับความสนใจเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ ชีวิตช่วงนี้น่าเบื่อหน่าย ตั้งแต่ที่เลิกกับแฟนภูก็มีแค่เพื่อนเท่านั้นที่เมื่อว่างเมื่อไหร่ก็ต้องอยู่ด้วย อย่างเช่นในวันนี้ที่ว่างกันจนนัดกันออกมาหาเดินห้างสรรพสินค้าเล่น ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อเลยแต่คาดว่าคงไม่พ้นดูหนัง

“เห้ยมึงนั่นมันกระเป๋าที่ไอ้น้องคินใช้ป่ะ” เสียงจากเพื่อนซักคนดังและภูหันไปมองตามนิ้วที่ชี้ไป

“เออใช่...โห ใบละหลายหมื่นเลยหรอวะ”

“แม่ง รวยจนแบบไม่น่ามารู้จักพวกเราอะ” พูดกันจบพวกนั้นก็หัวเราะส่วนภูชักสีหน้า ก้มดูดชานมไข่มุกในแก้วพลางหันไปมองร้านแบรนดังที่เพื่อนของเขาต่างพากันตื่นเต้นกับสินค้าภายในนั้น ภูเบื่อ เกลียดพวกคนรวย ดีแต่ขยันซื้อของแพงมาอวดชาวบ้าน ทำตัวสูงส่งยังกับรองเท้าคู่ละเฉียดแสนหรือราคาของตามตัวสามารถพาบินได้อย่างนั้นแหละ

“ตอนแรกพวกมึงยังอยากต่อยมันกับกูอยู่เลย ตอนนี้ไปสนิทอะไรกับมันนัก” ภูสวนขึ้น

“โหก็ตอนนั้นแบบไม่ได้รู้จักนี่หว่า แต่ว่า...น้องมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะไอ้ภู”

“ไม่จริง มันแย่ กูไม่ชอบ”

“หยุดเลยมึงอะ มึงยังต้องไปขอโทษเรื่องที่ว่าน้องมันวันนั้นนะ” โดนตอกกลับมาแบบนี้ภูถึงขั้นไปไม่เป็น ชักสีหน้าใส่ก่อนเดินหนีโดยมีไอ้พวกตัวแสบคอยตามส่งเสียงแซวจากด้านหลัง เดินเล่นกันต่อโดยที่ตอนนี้กำลังมีเสียงคุยกันว่าอยากจะหาหนังดูซักเรื่องเพราะยังไม่อยากจะกลับห้อง ภูไม่ได้ออกความเห็นอะไรอยู่แล้ว ก็บอกว่าวันนี้ว่างเพราะฉะนั้นทั้งวันจะพาไปทำอะไรก็คือไปด้วยได้หมด

“กูอยากดูเรื่องนี้ๆๆน่ารักดี”

“การ์ตูนเนี่ยนะ มึงปัญญาอ่อนปะเนี่ย” เสียงถกเถียงกันดังขึ้นอีกครั้งแต่สุดท้ายก็ต้องตกลงที่จะดูเรื่องนี้เพราะเมื่อถามกลับว่างั้นแล้วจะดูเรื่องอะไรก็คือไม่มีใครตอบได้ เหลือเวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าภาพยนตร์จะเริ่มฉายแต่เหล่ากลุ่มชายหนุ่มก็เลือกที่จะนั่งเล่นรอแถวนี้ ซึ่งคนที่โดนมัดมือชกให้จ่ายค่าตั๋วให้คนทั้งหมดก็คือภู

“หน่าเลี้ยงหน่อยนะคุณกัปตัน แค่ไม่กี่บาทเองซื้อให้หมดทุกคนเนี่ย” ภูได้แต่หัวเราะเหอะในลำคอ

แต่ก็นะ

สุดท้ายก็ต้องมายืนต่อคิวซื้อตั๋วให้เหล่าเพื่อนรักทั้งหลาย

“เหลืออีกครึ่งชั่วโมงเลยอะกว่าหนังจะฉาย เราจะนั่งรอกันแถวนี้หรอ” เสียงแรกไม่รู้ใคร

“อืมแปปเดียวเอง เดี๋ยวหาซื้อขนมมากิน” แต่กับเสียงนี้...

“........!” ภูหันกลับไปมองแล้วแน่นอนว่าไม่ใช่เพียงเขาที่ตกใจเพราะทางอีกคนก็ตาโตไปต่างกันเท่าไหร่นัก

ไอ้คิน!

“เอ่อ หวัดดีครับพี่” ยืนเงียบกันอยู่นานจนก็เป็นคินที่ยกมือไหว้ทักทายก่อนตามระดับอายุที่น้อยกว่า ส่วนเมื่อมองไปยังคนที่ยืนถัดไปภูก็นึกได้ว่าไอ้คนตัวเล็กหน้าตาหน้ารักตรงหน้าคือเพื่อนของคินนั้นเอง ที่จริงดูน่ารักเกินกว่าจะมาเป็นเพื่อนกับคนแบบคินนะ ในสิ่งนี้คือที่ภูคิด

"มาดูหนังกันหรอครับ" เสียงนี้ไม่ใช่จากภูแต่กลับดังมาจากธารที่ยืนอยู่

“อืม”

“เรื่องอะไรอะ” ท่าทางก็คือดูออกนะว่าอีกคนถามเพราะแบบไม่อยากให้เป็นเรื่องเดียวกัน

“xxxx” แต่คำตอบที่ได้จากภูทำธารแอบชักสีหน้านิดหน่อย เขายังจำได้ดีนะว่าใครที่ตอนนั้นเตะบอลอัดหน้าเพื่อนสนิทตัวเองตอนที่พวกเขากำลังนั่งอ่านหนังสือกันอะ ธารกำลังส่งสัญญาณว่าเปลี่ยนเรื่องดูกันมั้ยแต่คินส่ายหน้า เพราะถึงยังไงก็คือเสียเงินจองบัตรในเว็บไปแล้ว อีกอย่างโรงตั้งใหญ่คงจะไม่ได้นั่งข้างกันหรอกหน่า

“เดี๋ยวเข้าไปทักพวกพี่เขาก่อนนะ” ส่วนภูก้มมองธารพร้อมบอกประโยคนี้ อย่างน้อยก็เจอรุ่นพี่ที่รู้จัก

“สวัสดีครับพี่ เหมือนยกชมรมมาเลยอะ” คินยกมือไหว้พร้อมเอ่ยแซวต่อ เหล่าพวกรุ่นพี่ร่วมชมรมยิ้มตอบกลับให้ ตื่นเต้นใหญ่ที่มีสมาชิกมาเพิ่มกับการเดินเที่ยวในวันหยุดแบบนี้แถมในตอนแรกที่คินคิดว่าคงจะพาธารไปนั่งแยกที่อื่นก็ไม่ได้แล้วเนื่องเพราะรุ่นพี่ร่วมชมรมต่างบอกเขาว่าให้นั่งด้วยกันนี่แหละ

“คนนี้ธารนะครับ เพื่อนผม” คนถูกแนะนำยกมือไหว้ตามมารยาทแต่ธารยังหน้าบึ้งเพราะจำได้แม่นว่ากลุ่มนี่แหละที่ตอนนั้นจะต่อยคินอะ แล้วพอมาคราวนี้ดันทำเป็นสนิทสนมกับเพื่อนเขาอยู่ได้ มองเลยถัดไปด้านหลังพบว่ามีบางคนกำลังเดินหน้าบึ้งกลับเข้ามา ภูโยนตั๋วที่ยาวกว่าอะไรดีให้เพื่อนก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงยังเก้าอี้ที่ว่าง

“นี่ไอ้ภู เนี่ยเจอน้องมันละ”

“อะไร” ถึงขั้นรีบถามกลับไป

“อ้าวลืมหรอครับว่าจะต้องทำอะไร” สายตาจากทั้งกลุ่มกำลังมองมาและภูชักสีหน้า มองตรงไปยังคินที่นั่งอยู่ไม่ห่างกันนัก

“เมื่อวานกูขอโทษที่เข้าใจมึงผิด”

“เรื่องอะไรหรอครับ”

“ไม่เอาธารเดี๋ยวเรานั่งข้างพี่เขาเอง เดี๋ยวธารจะเดือดร้อนโดนหมายหัวไปด้วย” คินรีบกระซิบบอก ทิ้งตัวลงนั่งยังเบาะข้างกันกับภู เกิดความเงียบขึ้นในทันที ลองมองไปที่คนข้างกายคินพบว่าอีกคนดูไม่ได้สนใจเขานัก ขนาดภาพยนตร์ฉายแล้วแต่ภูยังเหมือนนั่งดูไปอย่างนั้นแบบไม่ได้ใส่ใจอะไร คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันนิดหน่อยและถึงแม้เวลาปกติภูก็หน้านิ่งแต่ว่าในตอนนี้ขนาดคินยังรับรู้ได้เลยว่าอีกคนกำลังมีเรื่องให้คิด ก็คงจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับปัญหาครอบครัวและแน่นอนว่าเขาจะขอไม่ยุ่งดีกว่าเพราะเดี๋ยวจะโดนด่ากลับมาอีก หนังจบลงแล้วถึงเวลาที่ต่างคนต่างเดินออก

“ไปต่อด้วยกันไหมไอ้คิน พวกกูว่าจะไปตี้กันต่อซักหน่อย” ถึงทางออกหยุดเดินคุยกันเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรครับพี่แบงค์พอดีผมจะกลับไปอ่านหนังสือกับธารน่ะ”

“อ๋อ พวกมึงนี่ขยันกันดีเนอะ ได้ซักครึ่งของพวกมึงแม่กูคงดีใจอะ” ได้ยินประโยคนี้คินหัวเราะ ยังคุยกันต่อไม่จบเลยแต่มีสายเข้ามาก่อนเลยทำให้คินต้องกดรับ เขายิ้มเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

“ครับแม่ มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงของคินดูยิ้มแย้มมีความสุขมาก และมีหนึ่งสายตาที่หันมอง

“อ๋อได้ครับงั้นเดี๋ยวคินชวนธารไปด้วยนะ...โอเคครับผมเดี๋ยวเจอกัน ครับ รักนะ” วางสายลงแล้ว

“ธาร เย็นนี้ไปทานข้าวกับแม่เราเปล่า...แม่เราจะโชว์ฝีมือเองเลยนะ” หันไปชวนเพื่อนสนิทอย่างยิ้มแย้มส่วนคนอื่นที่ยืนอยู่กำลังเบนสายตามองปฏิกิริยาของภูว่าเป็นยังไง ก็คงแอบมีจุกพอสมควรเพราะก่อนหน้านี้ภูเพิ่งทะเลาะกับพ่อเรื่องเดียวกัน ในขณะที่ฝ่ายของคินกลับดูมีความสุขกับทางครอบครัวดีมาก

“กูจะกลับแล้ว” เสียงของภูดังขึ้นแล้วเพียงเท่านั้นที่อีกคนเดินออกไป

คินมองตาม ถอนหายใจเพราะไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดอีก

“ดีแต่หาเรื่องคนอื่น” เสียงพึมพำจากคินดังขึ้นและธารเงยมองเพื่อนสนิท

“เอาหน่า ขนาดกับพ่อยังคุยไม่ดีเลย คินอย่าไปถือสาคนแบบนี้เลย”

“เนอะนั่นสิ เรากลับกันเถอะ” จบลงไปแล้วอีกวันกับเรื่องราวทั้งหลาย

ในตอนนี้สิ่งที่คินรู้เกี่ยวกับภูก็คือ

โดนแฟนทิ้งไม่พอแถมยังทะเลาะกับพ่อตัวเองอยู่ด้วย

...ก็นิสัยไม่ดีน่ะแหละ ถึงมีปัญหากับเขาไปทั่ว ชิ...

# # # # # # # #

ขอเรื่อยๆไปก่อนน้า