อีเดน นิยาย บท 16

“วันจันทร์ตอนเย็น หลังจากที่เรากลับจากเชียงใหม่ ผมจะพาคุณไปบอกเลิกมัน” อีเดนบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“หลังจากที่เรากลับจากเชียงใหม่ หมายความว่ายังไง” มารียาถามอย่างรู้สึกมึนงง

“ก็หมายความว่า...ผมกับคุณเราจะอยู่เที่ยวเชียงใหม่ด้วยกันยังไงล่ะ” อีเดนยกยิ้มที่มุมปากขึ้นนิดๆ เมื่อบอกถึงสิ่งที่เตรียมไว้

“เดี๋ยวนะ! ใครบอกคุณว่าฉันจะอยู่เที่ยวที่นี่” มารียาถามกลับอย่างไม่พอใจ

“รียา...ได้โปรด ไหนคุณบอกว่าจะให้โอกาสผมไง” อีเดนเอ่ยเสียงอ่อนเรียกคะแนนสงสาร

“ฉะ...ฉันบอกตอนไหน แล้วคุณเป็นบ้าอะไรถึงเอาไวน์มาเทใส่ในอ่างอาบน้ำจนแดงไปหมดแบบนี้” มารียาถามเสียงสั่น เมื่อเผลอไปมองลวดลายของรอยสักบนตัวของอีกฝ่ายเข้าอย่างลืมตัว

“ก็เรียกร้องความสนใจจากคุณไง” อีเดนบอกยิ้มๆ

“บ้า เล่นบ้าๆ” เธอรีบขยับออกห่างจากคนหื่นอย่างไม่ไว้ใจ

“หึๆ ตั้งแต่เกิดมาผมก็เพิ่งจะเคยทำอะไรบ้าๆ แบบนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน” อีเดนหัวเราะเบาๆ กับการกระทำของตัวเอง

“คุณอายุเยอะแล้วนะ จะทำอะไรก็คิดหน่อยสิ” มารียาเหน็บ

“โอ้พระเจ้า! ถ้าจะว่ากันขนาดนี้คุณตบผมเถอะรียา” อีเดนกลอกตาเซ็งๆ เมื่อถูกสาวตรงหน้าหยิบยกเรื่องอายุขึ้นมาทำร้ายจิตใจ

“คุณให้ฉันตบจริงเหรอ?” มารียาง้างฝ่ามือขึ้น รอฟังคำยืนยัน

“จริง! ตบแลกจูบ มา! คุณเข้ามาตบผมเลยที่รัก” อีเดนบอกพร้อมกับอ้าแขนออกรอให้สาวเจ้าเข้าไปหา

“อี๋ ฉันไม่แลกด้วยหรอก” มารียามองค้อนคนหน้ามึนทันใด

“ฮ่าๆๆ งั้นอาบน้ำเสร็จแล้ว เราออกไปทานข้าวด้วยกันนะ” อีเดนเอ่ยชวน เมื่อเห็นสาวเจ้ายอมญาติดีด้วย

“แต่คุณทำให้ฉันเปียกและฉันก็ไม่มีเสื้อผ้าติดมาด้วย” มารียาบอกพลางก้มลงดูตัวเองที่เปียกชุ่มอย่างรู้สึกหงุดหงิด

“ผมเตรียมเอาไว้ให้คุณแล้วครับ” อีเดนรีบบอกก่อนที่สาวเจ้า จะโกรธตนขึ้นมาอีกรอบ

“โอเค งั้นคุณอาบเสร็จแล้วก็เรียกฉันแล้วกัน” มารียาจำใจยอมรับชะตากรรมของตัวเองอย่างเสียมิได้

“ไม่อาบด้วยกันเหรอ จะได้เสร็จไวๆ ไง” อีเดนถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง

“ไม่มีทาง” มารียาบอกพลางรีบออกจากอ่างอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

อีเดนหัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะชี้ไปที่ประตูตรงมุมด้านขวาของห้องน้ำ “จริงๆ มีห้องน้ำอีกห้องตรงหลังประตูบานนั้น ผมให้คุณครึ่งชั่วโมงนะ แล้วไปเจอกันที่ข้างนอก โอเค้”

“ค่ะ” มารียากลอกตาก่อนจะเดินไปยังประตูที่อีกฝ่ายบอกด้วย สีหน้าตึงๆ

“อ้อ! ถ้าคุณต้องการคนถูกหลัง ก็ตะโกนเรียกได้ตลอดเวลานะ ผมพร้อม” อีเดนเอ่ยหยอก เมื่อเห็นท่าเดินกระแทกส้นเท้าของสาวเจ้า

“บ้า! ไม่ต้องมายุ่งเลย”

มารียาทั้งโกรธและอาย มันเป็นความรู้สึกที่สับสนปนเป จนแยกไม่ออกว่าอย่างไหนมีมากกว่ากัน และเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่เดินหนีจากอีกฝ่ายไป ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าในค่ำคืนนี้ มันอาจจะเกิดอะไรขึ้นเหมือนเช่นในคืนนั้น

19 : 02 น. Bangkok ... Orianna condo

หลังจากที่อลิชาลงไปเอาเอกสารที่ฝ่ายบัญชี พอกลับขึ้นมาเอมอรก็บอกว่ามารียานั่งเครื่องบินเอาเอกสารสำคัญไปให้บอสที่เชียงใหม่ และอาจจะอยู่คุยงานกับบอสต่อจนถึงวันจันทร์ตอนเย็น

อลิชารอกระทั่งเลิกงานเสร็จ จึงรีบล้วงมือถือออกมาโทรหาเพื่อนรัก แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ไอ้ครั้นจะให้โทรไปถามปริณ เธอก็ไม่กล้า กลัวว่า อีกฝ่ายจะคิดว่าเธอโทรไปง้อหรือต้องการให้เขามาหา จึงได้แต่เก็บความสงสัยต่างๆ นานา เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสาวกับท่านประธานเอาไว้ในใจ

พอกลับมาถึงคอนโด เธอก็อาบน้ำเตรียมตัวจะออกไปนั่งดื่มเบาๆคลายเครียดที่ร้านประจำ โดยตั้งใจเอาไว้ว่าจะขึ้นไปชวนจอห์น เพราะตอนที่นั่งแท็กซี่มาถึงคอนโด เธอเห็นรถของอีกฝ่ายจอดอยู่ที่ด้านหน้า

คลิก! ทันทีที่อลิชาเปิดประตูห้อง เตรียมจะออกไปข้างนอก ก็ถูก ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนดันเธอกลับเข้ามาในห้อง

“พี่ป้อง!” อลิชาหน้าซีดเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“จะไปไหน” ปริณเอ่ยถามด้วยสีหน้าหงุดหงิด เมื่อเห็นคนที่ได้ชื่อ ว่าเมียยังแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้

“จะออกไปข้างนอกค่ะ” เธอตอบโดยไม่ยอมมองหน้าของอีกฝ่าย

“แต่งตัวแบบนี้เนี่ยนะ” ปริณหน้าตึงขึ้นมาทันใด

“ทำไมคะ ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้นนี่ตำรวจจะจับงั้นเหรอ” อลิชาถามกลับอย่างกวนๆ

“ตำรวจไม่จับหรอก แต่พี่ไม่โอเค” ปริณบอกเสียงอ่อนลงเพราะไม่อยากทะเลาะกับสาวเจ้า

“ปล่อยค่ะ นี่ตัวของหนู ชีวิตของหนู หนูจะทำอะไรก็ได้” อลิชา ผลักร่างสูงของอีกฝ่ายออกห่างจากตัว

“แต่พี่เป็นผัวเรา จะทำอะไรก็นึกถึงหน้าของพี่บ้าง” ปริณต่อว่าอย่างอดไม่ได้

“พี่ไม่ใช่! ได้ยินไหมว่าไม่ใช่” อลิชากรีดร้องอย่างรับไม่ได้กับประโยคที่แสลงหู

ปริณกลอกตาก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “พี่หิวข้าว”