อีเดน นิยาย บท 17
“ที่ทำงานใหม่เป็นยังไงบ้าง” ปริณแสร้งทำหน้าเรียบเฉย ทั้งที่หัวใจกำลังพองโตคับอก
“ก็ดีค่ะ” อลิชาใจสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อต้องมาทำหน้าที่คล้ายกับภรรยาที่กำลังดูแลสามี เวลากลับจากที่ทำงาน
“มีคนมาจีบไหม”
“ยังค่ะ มีแต่คนแซวเวลาที่เดินผ่าน”
“ใครแซว” ปริณขมวดคิ้วถามอย่างไม่พอใจ
“เยอะแยะไป จะให้มานั่งจำทุกคนคงจำไม่ได้หรอกค่ะ” เธอบอกอย่างขำๆ
“งั้นก็ลาออกได้เลย พี่ไม่ให้ทำ” ปริณบอกพร้อมกับเผลอบีบข้อมือบางอย่างลืมตัว
“ไม่มีทาง พี่อย่ามาสั่งห้ามนู่นนั่นนี่กับหนูนะ” อลิชาเถียงกลับอย่างไม่ยอม
“แต่พี่เป็นห่วงเรานะรู้ไหม”
“หนูโตแล้ว เรียนจบแล้ว และตอนนี้ก็กำลังทำงานพิสูจน์ตัวเองให้คนที่เคยดูถูกได้เห็นว่า หนูไม่ใช่คนที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำอะไรไม่เป็น นอกจากขอเงินพ่อใช้ไปวันๆ”
“ลาออก แล้วมาเอาเงินเดือนจากพี่แทน”
“เหมือนพี่มิ้งน่ะเหรอคะ” อลิชาย้อนศรพ่อบุญทุ่มเข้าให้
“อลิซ!” ปริณหน้าตึงขึ้นมาทันใด
“จริงๆ พี่ป้องน่าจะไปหาพี่มิ้งนะคะ เพราะไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตดูจะเข้ากันได้ดี”
“อลิซ!” ปริณโกรธคำพูดประชดประชันจนหน้าแดงก่ำ
“ปล่อยค่ะ หนูจะไปโทรสั่งอาหาร เดี๋ยวพอพี่ป้องอาบน้ำเสร็จแล้วจะได้รีบๆ ทานข้าว แล้วกลับไปสักที” เธอแกะมือหนาที่บีบข้อมือเธอออกทั้งน้ำตาคลอ
“พี่ขอโทษ...” ปริณรีบปล่อยมืออย่างรู้สึกผิด
“ฮึก...” อลิชายกมือขึ้นปาดน้ำใสๆ ที่กำลังเอ่อล้นดวงตาออก
“พี่รักเรานะ รักเราแค่คนเดียวเท่านั้น” ปริณรีบรวบเอวบางเข้ามากอดเมื่อเห็นว่าสาวเจ้ากำลังจะเดินหนี แต่ทว่ามือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นเสียก่อน เขากลอกอย่างตาเซ็งๆ ก่อนจะล้วงมือถือออกมาเปิดดูเบอร์
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
อลิชาเหลือบมองหน้าจอมือถือของอีกฝ่าย ก็เห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา จึงเอ่ยเร่งให้คนที่กำลังจะกดปิดเครื่องรับสาย
“รับสายสิคะ เดี๋ยวพี่มิ้งรอนาน”
ปริณกลอกตาอีกครั้งก่อนกดรับสาย พร้อมกับเปิดสปีกเกอร์โฟนให้สาวเจ้าได้ยินการสนทนาด้วย
“สวัสดีครับ”
“สะดวกคุยไหมคะป้อง” มาริกาเอ่ยถามเสียงหวาน
“ครับ” ปริณตอบก่อนจะก้มลงหอมที่แก้มนวลเบาๆ เมื่อเห็นสาวเจ้าเบ้ปากใส่เมื่อตนเอ่ยตอบ
“มิ้งคิดถึงคุณค่ะ เมื่อไหร่จะมาหามิ้งสักที” ปลายสายถามต่อ
“มิ้งผม...”
“ช่วงสามสี่เดือนที่ผ่านมาคุณยุ่งมาตลอดเลย พอว่างวันก่อนคุณก็หายไปกับเด็กนั่น แล้วทิ้งมิ้งไว้ที่คลับคนเดียว”
“มิ้งครับ ผมกำลังจะแต่งงาน วันนั้นที่นัดคุณออกไป ผมตั้งใจจะบอกยุติความสัมพันธ์ระหว่างเรา” ปริณบอกเสียงเข้มขณะที่อลิชายืนนิ่งไปทันใด ไม่คิดว่าปริณจะกล้าบอกเลิกอีกฝ่ายผ่านทางมือถือ
“คะ...คุณจะแต่งงาน” มาริกาถามเสียงสั่น
“ใช่ครับ! ผมกำลังจะแต่งงาน” ปริณยืนยันเจตนาอีกครั้ง
“...” ปลายสายเงียบไปทันใด
“คุณยังอยู่ในสายไหม” ปริณถามเมื่อไม่ได้เสียงตอบรับ
“ฮึก...เราคบกันแบบเดิมไม่ได้หรือคะ มิ้งสัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาให้คุณ ได้โปรด...” มาริกาอ้อนวอนเมื่อรู้ว่าชายคนที่เธอหลงรักกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
“เราตกลงกันไว้ว่าถ้าวันใดวันหนึ่งคุณเจอใครที่ใช่ และอยากจะใช้ชีวิตกับคนคนนั้น คุณก็แค่บอกผม ผมจะร่วมอวยพรและยินดีกับคุณ แล้ววันนี้ผมก็กำลังบอกคุณว่าผมเจอคนคนนั้นแล้ว” ปริณเอ่ยทวนคำมั่นที่ระบุในสัญญา
“ฮึก คุณจะแต่งกับใคร บอกมิ้งหน่อยได้ไหมคะ มิ้งอยากรู้ ฮึก...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อีเดน