อีเดน นิยาย บท 18

“แต่หนูไม่...”

“พี่สาบานด้วยเกียรติว่าจะรักและซื่อสัตย์กับเราไปจนตาย แต่งงานกับพี่นะได้โปรด...” ปริณลงไปนั่งคุกเข่า แล้วล้วงกล่องแหวนเพชรในกระเป๋ากางเกงที่ตั้งใจเตรียมมาเปิดออกอย่างไม่รอช้า

“พี่ป้องลุกขึ้นมานะ” อลิชาหน้าเหวอทันใดที่อีกฝ่ายลงไปนั่งบนพื้น

“บอกมาก่อนสิว่าจะแต่งกับพี่” ปริณเอ่ยย้ำ เพราะสิ่งเดียวที่เขากลัวที่สุดในตอนนี้ คือกลัวว่าผู้หญิงตรงหน้าจะหันหลังให้กับความรักของตน

“ฮึก...” อลิชามองเพชรเม็ดใหญ่ผ่านม่านน้ำตา แหวนเพชรวงนี้ เป็นวงที่ปริณประมูลสู้ราคามาได้ถึงหกสิบล้านบาทเมื่อสองเดือนก่อน จนเป็นข่าวดังขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์อยู่หลายวัน ว่าอีกฝ่ายเตรียมจะขอสาวแต่งงาน เธอรู้สึกเจ็บหนึบที่หัวใจอยู่เกือบเดือน เพราะคิดว่าเขากำลังจะสู่ขอมาริกา

“ได้โปรด... พี่จะไม่มีวันทำร้ายความรู้สึกของเรา และจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเรา ไม่ว่ามันคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม” ปริณให้คำมั่น เมื่อเห็นแววตาและสีหน้าที่เหมือนกำลังจะปฏิเสธตนอีกครั้ง

“หนู...” อลิชาหลับตาลงอย่างรู้สึกทรมาน เธอกลัวที่จะรัก กลัวว่าวันหนึ่งเธอจะเป็นเหมือนแม่ กลัวว่าวันหนึ่งผู้ชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเธอจะเปลี่ยนไป...

“แต่งงานกับพี่นะ ได้โปรด...” ปริณอ้อนวอนพร้อมกับคว้าร่างบางเข้ามากอดแน่น ยิ่งเห็นเธอร้องไห้เขายิ่งรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก

“สัญญามาก่อนสิว่าพี่ป้องจะไม่ทิ้งหนู” อลิชาสะอื้นไห้จนตัวสั่น เพราะเธอเองก็ไม่สามารถตัดใจจากเขาได้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำเป็นไม่มองหรือไม่สนใจเขา

“พี่ให้สัญญา...” ปริณบอกก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากบางที่กำลังสั่นระริกนั้นอย่างดีใจ ที่ในที่สุดสาวตรงหน้าก็ตอบรับความรู้สึกของตน

“อืม...” อลิชาหลับตาลง ยอมรับจูบที่แสนหวานอย่างไม่อาจจะปฏิเสธหรือฝืนความรู้สึกที่มีต่อชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีทางพฤตินัยได้อีกต่อไป

“พี่จะรักเราไปจนวันตาย อลิซ” หลังจากที่ถอนจูบออก ปริณเอ่ยย้ำคำมั่นสัญญาพร้อมกับสวมแหวนให้สาวเจ้าอย่างไม่รอช้า

อลิชาก้มลงหอมที่แก้มอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยกระซิบเบาๆ อย่างรู้สึกเขินอาย “ขอบคุณค่ะ”

“นี่ เดี๋ยวนะ เราต้องบอกว่า... หนูรักพี่ป้องค่ะ แทนคำว่าขอบคุณค่ะ ไม่ใช่เหรอ?” คนที่กำลังจะซึ้งต่อว่าอย่างงุนงง เมื่อคำพูดที่หวังจะได้ยินกลับไม่ใช่คำที่คิดเอาไว้

“มะ...มันก็เหมือนกันแหละค่ะ” อลิชาบอกก่อนจะรีบขยับออกห่างจากคนตัวโตที่ทำหน้าบึ้งตึง

“ไม่เหมือน ความหมายมันต่างกันลิบลับเลย เหมือนคำว่าพี่กับผัว หรือไม่ก็พ่อกับเพื่อน”

“หรือไม่ก็สามีรุ่นพ่อใช่ไหมคะ” อลิชาแกล้งหยอกอย่างอดไม่ได้

“พระเจ้า มานี่เลยนะ พี่เด็กกว่าพ่อของเราตั้งสิบเอ็ดปี ไม่ใช่รุ่นเดียวกันสักหน่อย” ปริณรีบคว้าข้อเท้าของคนที่กำลังจะขยับลงจากเตียง แล้วดึงลากกลับมาทันใด

“คิกๆๆ” อลิชาหัวเราะลั่นอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นอีกฝ่ายโกรธจนหน้าแดงก่ำ

“พี่ซีเรียสนะรู้ไหม” ปริณบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“หนูก็ซีเรียสเหมือนกัน” เธอตอกกลับทันควัน

“ยังไง” ปริณนิ่วหน้านิดๆ อย่างไม่เข้าใจ

“อ้าว ก็ถ้าวันแต่งงานเพื่อนๆ หนูเข้าใจผิดว่าเจ้าบ่าวคือ...”

“อลิซ!” ปริณรู้สึกนอยด์ขึ้นมาทันทีที่สาวเจ้าชอบล้อตนเรื่องอายุ

“คิกๆๆ” อลิชาหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจกับสีหน้าที่บูดบึ้งนั้น

“พี่อายุแค่สามสิบสี่นะ” ปริณถอนหายใจเซ็งๆ

“ใช่ แล้วหนูก็กำลังจะยี่สิบสามเดือนหน้า” เธอเอ่ยย้ำความต่าง

“แล้วไง อายุห่างกัน แล้วรักกันไม่ได้งั้นเหรอ” ปริณพยายามข่มอารมณ์โกรธและน้อยใจที่สาวเจ้ายังไม่หยุดล้อ

“ได้ค่ะ แต่ว่า...” อลิชายังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยค ก็โดนอีกฝ่ายขัดขึ้นเสียก่อน

“พี่จะไปอาบน้ำ แล้วหนูก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” คนอายุเยอะรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะดูท่าแล้วสาวเจ้าคงจะยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ

“จะไปไหนเหรอคะ”

“พี่จะพาเราไปทานข้าว”

“ที่ไหนคะ”

“โรงแรมมะลิฉัตรแกรนด์ พี่จองโต๊ะเอาไว้แล้ว” ปริณบอกพลางแอบซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย

“แล้วเสื้อผ้าของพี่ป้องล่ะคะ”

“เดี๋ยวลูกน้องของพี่จะเอามาให้”

“แล้วแผลที่ถูกยิง...” อลิชายังถามพร้อมกับมองร่างสูงไปมาอย่างสังเกต เพราะตั้งแต่ที่อีกฝ่ายบอกว่ามีแผลถูกยิง เธอยังไม่เห็นเขามีอาการเจ็บปวดตรงไหนให้รู้ว่าต้องระวังเป็นพิเศษ