อีเดน นิยาย บท 25

สิบห้านาทีต่อมา... คนที่อาบน้ำเสร็จแล้ว เดินผิวปากลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นสาวเจ้ากำลังล้างเห็ดและต้นหอมกับใบมะกรูดที่เดาว่าเธอคงเดินไปเด็ดที่สวนด้านหลังมา

“หิวหรือยังครับ”

“นิดๆ ค่ะ” มารียาจ้องมองคนตัวโต ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ที่เห็นอีกฝ่ายใส่กางเกงม่อฮ่อมขายาวสีกรมท่ากับเสื้อยืดสีขาว ทำให้ดูแปลกตาไปอีกแบบ

“งั้นเดี๋ยวผมรีบทำเลยดีกว่า อ๊ะ! ว่าแต่ทำไมคุณถึงมองผมแบบนั้นล่ะ” อีเดนถามคนที่กำลังกลั้นหัวเราะจนตัวสั่นอย่างสงสัย

“คุณแต่งตัวเหมือนกับพ่อของเพื่อนรียา คนที่เป็นกำนันอยู่แถวๆเชียงรายน่ะค่ะ”

“ผมชอบนะ มันใส่สบายดี” อีเดนบอกยิ้มๆ

“ค่ะ แล้วนี่คุณจะทำเมนูอะไรคะ” มารียาถามขณะมองของมากมายที่อีกฝ่ายหยิบมาวางบนโต๊ะ

“ผมว่าจะทำต้มยำปล่าช่อนกับกุ้งเผา คุณว่าเป็นไง” อีเดนขอความเห็น

“คุณทำเป็นเหรอคะ” มารียาเลิกคิ้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะทำอาหารเป็น

“แหม ทำเป็นสิครับ” อีเดนมองค้อนสาวเจ้าที่ถามเหมือนกับ สบประมาทตน

“ว้าว แล้วเนื้อหมักตรงนั้นคุณจะทำอะไรหรือคะ” มารียาแสร้งเปลี่ยนเรื่องคุย ‘ผู้ชายทำกับข้าว รสชาติคงจะไม่ได้เรื่องแน่ๆ’

“ผมว่าจะย่างให้คุณทานกับเบียร์ อ้อ! แล้วก็มีไก่อบที่นวลทำเอาไว้ให้ในเตาตรงนั้นด้วยครับ” เขาบอกพลางชี้ไปที่เตาอบขนาดใหญ่

“โห...เมนูเยอะจังเลยค่ะ” มารียาตาโตขึ้นมาทันใด ‘โอเค! อย่างน้อยไก่อบก็คงจะเป็นเมนูที่เธอพอจะกินได้’

“เพื่อคุณ” อีเดนส่งสายตาหวานซึ้งไปให้

“ขอบคุณค่ะ” มารียาแกล้งหันไปมองอย่างอื่น

“นี่ของคุณครับ” อีเดนส่งเบียร์ corona ขวดเล็กที่เปิดเสร็จแล้ว ให้คนที่เริ่มจะหน้าแดงขึ้นมานิดๆ

“เอ่อ...คุณจะให้ฉันดื่มแต่วันเลยเหรอคะ” เธอมองเบียร์ที่มีสีเหลืองอ่อนในขวดใสๆ ซึ่งอีกฝ่ายหั่นเลมอนเป็นซีกเล็กๆ แล้วบีบใส่ลงไปในขวด มันทำให้เธออยากลิ้มลองรสชาติของเบียร์ขึ้นมานิดๆ

“วันนี้วันหยุดของเรานะ ดื่มได้ไม่เป็นไรหรอกครับ” อีเดนยก ขวดเบียร์ของตัวเองขึ้นชนเบาๆ กับขวดที่อยู่ในมือของสาวเจ้า

กริ๊ง! มารียาจำต้องยกขึ้นจิบตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างเสียไม่ได้ ‘ขวดเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง?’

หนึ่งชั่วโมงต่อมา... มารียานั่งมองเนื้อย่างกับน้ำจิ้มแจ่วที่อีเดนยกมาวางลงที่โต๊ะกับต้มยำปลาช่อนที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งยั่วน้ำลาย และกุ้งเผาที่เสิร์ฟมาคู่กับน้ำจิ้มซีฟู๊ดอย่างรู้สึกทึ่งๆ

“ไง! คุณเริ่มมองผมใหม่บ้างหรือยัง” อีเดนถามคนที่กำลังหน้าแดงก่ำเพราะดื่มเบียร์รอระหว่างที่ตนทำอาหารไปแล้วถึงสามขวด

“ฉันมองคุณใหม่ตั้งแต่ที่คุณตกปลาได้แล้วค่ะ คิกๆๆ” มารียาตอบก่อนจะหัวเราะเบาๆ ที่อีกฝ่ายยังจดจำคำพูดเมื่อคืนได้

อีเดนยิ้มก่อนจะตักต้มยำปลาช่อนถ้วยใบเล็กแบ่งส่งให้

“ขอบคุณค่ะ” มารียาเอ่ย ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักชิม

“ด้วยความยินดีครับ” อีเดนเปิดเบียร์ขวดใหม่เพิ่มให้สาวเจ้าอย่างเอาใจ

“อื้ม รสชาติกลมกล่อมมากๆ เลยค่ะ” มารียาพยักหน้าเบาๆ อย่างถูกใจกับรสชาติของอาหาร ‘แม่เจ้า! ถ้าไม่ได้นั่งดู เราคงไม่มีทางเชื่อแน่ๆ ว่าตาบ้านี่จะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้’

“ผมดีใจที่คุณชอบ” อีเดนยิ้มกว้างก่อนจะตักต้มยำกุ้งใส่ถ้วยแบ่งให้ตัวเอง

“ฝีมือคุณไม่ธรรมดาจริงๆ ค่ะ” มารียาบอกพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้อย่างชื่นชม

“ขอบคุณครับ งั้นลองชิมเนื้อย่างหน่อยสิ กำลังได้ที่เลยนะ” อีเดนตักเนื้อย่างวางลงบนจานให้อย่างเอาใจ

“ขอบคุณค่ะ” มารียาใช้ซ่อมจิ้มเนื้อย่างแล้วจุ่มลงในถ้วยน้ำจิ้มแจ่ว ก่อนจะลิ้มรสของเนื้อชั้นเลิศ “อืม...เนื้อหอมแล้วก็นุ่มมากๆ ค่ะ ส่วนน้ำจิ้มแจ่วฉันไม่คิดว่าคุณจะทำได้แซบขนาดนี้” เธอเอ่ยชมด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

“ผมทำทานกับพวกเพื่อนๆ เป็นประจำตอนที่เรียนอยู่อังกฤษ”

“มีใครบ้างเหรอคะ เพื่อนของคุณ”

“คุณก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมทำให้ทานเช่นกัน” อีเดนยิ้มเมื่อหลายอย่างของเขาและเธอต่างเป็นครั้งแรกของกันและกัน

“ไม่จริงอ่ะ” มารียายิ้มอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ผมสาบาน” อีเดนยืนยัน ก่อนจะลุกเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วมอบจูบที่แทนความสัตย์จริงในหัวใจ ให้อย่างอ่อนโยน

มารียานิ่งค้างอย่างทำอะไรถูก ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเธอถึงไม่ผลัก อีกฝ่ายออก แต่กลับยอมให้เขาจูบลูบคลำเนื้อตัวไปมาราวกับคนใจง่าย

Bangkok... บ้านภิพัฒน์หัสดิน

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ พันโทประวิตรก็เดินไปดูเรือนหอที่ปลูก ในบริเวณเนื้อที่ของบ้าน ซึ่งอยู่ห่างออกไปราวๆ ยี่สิบเมตร กับเจ้าสัวอดิสรและคุณหญิงกมลาต่อ

ปริณได้โอกาสจึงแอบพาสาวเจ้าเดินขึ้นห้องโดยอ้างว่ามีของสำคัญจะให้ดู อลิชาเดินตามอย่างว่าง่าย เพราะอยากจะคุยเรื่องของมาริกากับอีกฝ่ายอีกครั้ง

“ห้องพี่กว้างไหม” ปริณถามยิ้มๆ เมื่อพาสาวเจ้าเข้ามาในห้องนอนของตน

“กว้างมากๆ เลยค่ะ” อลิชากวาดตามองดูห้องที่ตกแต่งด้วยสีขาวและเทาเป็นหลักอย่างรู้สึกทึ่งๆ

“รอพี่เก็บเสื้อผ้าแป๊บหนึ่งนะจ๊ะ” ปริณบอกก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางที่ข้างๆ เตียงมาวางบนโต๊ะตัวใหญ่แล้วเปิดออก

“เก็บเสื้อผ้า?!” อลิชาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่จริงหรือว่าเธอหูแว่วไป

“พี่จะย้ายไปอยู่กับเราจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน” ชายหนุ่มบอกพลางหยิบเสื้อผ้าลงกระเป๋าใบใหญ่อย่างเร่งรีบ

“ละ...ล้อเล่นใช่ไหมคะ” อลิชาหน้านิ่วขึ้นมาอย่างไปไม่ถูก

“พี่พูดจริง พี่ไม่ไว้ใจมิ้ง” ปริณขำกับสีหน้าท่าทางเปิ่นๆ ของว่าที่เจ้าสาว

“เอ่อ...แล้วพี่ป้อง ป้องกันทุกครั้งที่มีอะไรกับพี่มิ้งจริงๆ ใช่ไหมคะ” อลิชาถามเสียงอ่อน

“ใช่ค่ะ พี่รักสนุกก็จริง แต่พี่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเผลอลืมเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าจะกับมิ้งหรือว่าผู้หญิงคนก่อนหน้า” คนเคยเจ้าชู้บอกด้วยสีหน้าจริงจัง