อีเดน นิยาย บท 26

“แล้วกับหนูล่ะคะ” อลิชารู้สึกอาย แต่เธอก็อยากจะรู้จริงๆ ว่าควรจะทำอะไรยังไงต่อไป

“ไม่ได้ป้องกัน พี่ปล่อยใส่เราไปจนหมดแม็กทุกครั้งเลย ไม่รู้เหรอ หืม...” ปริณขยับเข้าไปสวมกอดคนที่กำลังอายหน้าแดงจากด้านหลัง ก่อนจะก้มจูบลงที่ต้นคอระหง อย่างอดใจไม่ไหว

“บ้า! พะ...พี่ป้องจะทำอะไร” อลิชาสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆ มือหนาก็ดึงรั้งเอวบางของเธอเข้าไปกอด

“จะทำเรื่องที่ผัวกับเมียเขาทำกันไง” คนหื่นบอกพร้อมกับช้อนอุ้มร่างบางเดินตรงไปที่เตียงกว้างด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนา

“ไม่เอานะ! เดี๋ยวคนในบ้านก็นินทาเอาหรอก” อลิชาร้องห้ามเสียงหลงทันใด

“ไม่มีใครกล้ายุ่งเรื่องของเจ้านายหรอก” ปริณรีบขึ้นไปคร่อมทับคนที่กำลังจะขยับหนีลงจากเตียง

“ไม่เอา หนูจะลงไปรอข้างล่าง” อลิชาบอกพลางผลักอีกฝ่ายออกอย่างลนลาน

“ไม่มีทาง พี่จะรักเราบนเตียงของพี่” ปริณบอกพลางซุกไซ้ใบหน้าลงที่ต้นคอหอมกรุ่นอย่างหลงใหล เขาทนเก็บความรู้สึกที่แอบรักแอบมองอยู่ห่างๆ อย่างหวงๆ มานาน พอได้สัมผัสและครอบครองเธอ ก็ทำให้เขาหลง หัวปักหัวปำจนไม่อยากให้เธออยู่ห่างตัวแม้แต่วินาทีเดียว

“พี่ป้อง!” อลิชาเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมอง

“ได้โปรด...” ปริณกดจูบลงยังริมฝีปากจิ้มลิ้มที่หยักสวยได้รูปอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหยอกเย้ากระตุ้นการตอบสนอง

“อืม...” อลิชาครางเบาๆ อย่างเคลิบเคลิ้ม ในขณะที่มือหนาแอบรูดซิปที่อยู่ด้านหลังของชุดเดรสลงอย่างรวดเร็ว

เขาลูบไล้แผ่นหลังเนียนเลยลงไปที่บั้นท้ายงอนสวยได้รูปแล้วใช้นิ้วเกี่ยวแพนตี้ตัวจิ๋วออกจากขาเรียวงามช้าๆ

อลิชาอายหน้าแดงเมื่อสายตาคมกล้าจับจ้องมายังเรือนร่างของเธอราวกับจะกลืนกิน

ปริณขึ้นมาคร่อมทับร่างบาง จากนั้นก็ถอดเสื้อยืดที่ใส่โยนทิ้งไปที่ข้างเตียง แล้วจัดการปลดกางเกงยีนออก ขณะที่สายตาจับจ้องใบหน้างามที่ตอนนี้แดงปลั่งไปจนถึงใบหู ด้วยความต้องการที่กำลังแผดเผาและลุกโชนจนทำให้เขาแทบคลั่ง

สามชั่วโมงต่อมา... (บ้านของพันโทประวิตร)

หลังจากที่ไปดูเรือนหอราคาหลายสิบล้านบาทที่ปริณสร้างเอาไว้รออลิชาเรียนจบ และทางครอบครัวของอีกฝ่ายนั้นก็ทั้งรักและเอ็นดูบุตรสาวอยู่ไม่น้อย มันทำให้ประวิตรรู้สึกปลื้มปริ่มอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเดินเข้ามาในบ้าน ก็เจอโสภียืนหน้าบึ้งดักรออยู่ ทำให้เขาหุบยิ้มลงแทบจะไม่ทัน

“ลูกสาวของคุณล่ะคะไม่กลับมาด้วยกันเหรอ”

“ทำไมคุณถึงได้กล้าพูดเรื่องท้องต่อหน้าทุกคนโดยที่ไม่บอกผมก่อน” ประวิตรไม่ตอบแต่กลับหันไปตั้งคำถามแทน

“เอ่อ...” คนที่หน้าแหก อึกอักไปไม่ถูกขึ้นมาทันใด

“คุณหญิงท่านไม่ถือสาหาความใดๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ตอนงานแต่งของปริณกับอลิซ ท่านไม่ให้คุณกับมิ้งโผล่หน้าไปร่วมงาน” ประวิตรมองสองแม่ลูกสลับกันไปมาอย่างรู้สึกผิดหวัง กับเรื่องที่ทั้งสองคิดจะจับทายาทเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทยด้วยความคิดตื้นๆ

“อะไรนะ!” โสภีถามกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“อ้อ! ท่านยังบอกอีกว่าปริณแอบหลงรักอลิซมานาน ไม่ใช่แค่คั่วเล่นๆ เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่จ่ายเงินซื้อกินเป็นบางครั้งบางคราวแต่จริงจังถึงขนาดสร้างเรือนหอรออลิซเรียนจบมาเป็นปีแล้ว”

“กรี๊ดดดดด” ทันทีที่ประวิตรเอ่ยจบประโยคแสลงหูออกมา มาริกาก็กรีดร้องเสียงดังอย่างรับไม่ได้จนโสภีต้องรีบเข้าไปปลอบ แล้วหันมาต่อว่าคนที่เริ่มจะแปรพักตร์

“นี่คุณ! ทำไมต้องพูดจาทำร้ายความรู้สึกของยายมิ้งด้วย”

ประวิตรส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนจะเปล่งวาจาเชือดเฉือนตอบกลับ “ผมพูดเรื่องจริง แล้วมิ้งก็ควรบอกลุงถึงเรื่องสัญญาที่ทำกับปริณ ไม่ใช่ให้ลุงไปเสียหน้าต่อผู้หลักผู้ใหญ่แบบนั้น รู้ไหมว่าถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปหนูและแม่จะดูแย่ขนาดไหน”

“มันคงไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้วค่ะ ตกลงคุณจะยอมให้ลูกสาวคุณแต่งงานกับพันเอกปริณจริงๆ ใช่ไหม” โสภีกัดฟันถามอีกครั้ง

“คุณหญิงกับท่านเจ้าสัวเอ่ยปากสู่ขอมา คุณอยากให้ผมตอบไปว่ายังไงฮะ ที่ผมยอมขัดขวางตอนแรกเพราะคิดว่าอลิซต้องการจะแกล้งหนูมิ้ง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างที่คุณกับหนูมิ้งบอกแม้แต่อย่างเดียว” ประวิตรย้อนอย่างไม่สบอารมณ์

“งั้นฉันจะล่มงานแต่งของคุณกับฉัน” โสภีเชิดหน้าขึ้นราวคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

“ก็ตามใจคุณ ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง ผมก็เบื่อแล้วเหมือนกัน!” ประวิตรบอกอย่างเหลืออด เมื่อโดนกดดันเรื่องเดิมซ้ำๆ ไม่จบไม่สิ้น

“กรี๊ดดดดด” โสภีร้องเสียงแหลมเมื่ออยู่ๆ คนที่ยอมมาตลอด กลับเสียงแข็งใส่เธอด้วยสีหน้าที่บอกว่าไม่แคร์

“จะแหกปากร้องเสียงดังทำไมฮะ! แม่ผมไม่สบายนอนอยู่ชั้นบนคุณก็รู้” ประวิตรถลึงตาใส่คนที่ไม่รู้จักเกรงใจ ทั้งๆ ที่รู้ว่ามารดาของตนป่วยอยู่

“ไม่เป็นไรหรอกตาวิตร ให้แม่นั่นแหกปากร้องต่อไป สนุกดี” ปานทิพย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขบขัน หลังจากที่แอบฟังการสนทนาอยู่ตรงระเบียงราวบันไดกับพยาบาลพิเศษตั้งแต่ช่วงเช้าที่โสภีกับมาริกามาดราม่าเรื่องหลานสาวคนโปรดให้บุตรชายฟัง

“คุณแม่” ประวิตรเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงอย่างตกใจ เมื่อเห็นมารดากำลังมองมาด้วยสายตาเยาะหยัน