อีเดน นิยาย บท 27
“ฮัลโหล” ปลายสายเอ่ยทักทายเสียงสดใส
อลิชากำลังจะต่อว่าปริณแต่ทว่าผู้เป็นย่าก็กดรับสายเสียก่อน เธอจึงรีบเอ่ยทักทายกลับ “สวัสดีค่ะคุณย่า สบายดีไหมคะ?”
“สบายดีจ้ะ แล้วนี่ใจคอเราจะพาแฟนมาหาย่าเมื่อไหร่กัน” ปลายสายเอ่ยแซว
“เอ่อ...พรุ่งนี้เช้าค่ะ”
“ดีๆ มาทานอาหารเช้าด้วยกันนะ ย่าจะให้เด็กทำของโปรดของเรารอ”
“ขอบคุณค่ะคุณย่า”
“อ้อ! ย่ารู้เรื่องของเราแล้วนะ เมื่อเช้าแม่โสภีพาลูกสาวมาร้องไห้ที่บ้าน ว่าเราเสียๆ หายๆ พ่อเราก็เชื่อที่แม่นั่นพูด แต่เมื่อตอนบ่ายสามเพิ่ง จะทะเลาะกันจนแม่โสภีจะยกเลิกงานแต่งกับพ่อเราแน่ะ”
“เอ่อ...แล้วคุณพ่อว่ายังไงบ้างคะ” อลิชาใจหายวูบอย่างบอกไม่ถูก
“พ่อเราแข็งใส่! บอกว่าไม่แต่งก็ไม่แต่ง เล่นเอาแม่โสภีกรี๊ดเสียงดังลั่นบ้านเลย หึๆ”
“ไม่น่าเชื่อว่าคุณพ่อจะแข็งใส่น้าโสภีได้นะคะ”
“พ่อเราคงอายมั้ง เห็นว่าทางนั้นสั่งห้ามไม่ให้สองแม่ลูกโผล่หน้าไปที่งานแต่งของเรานี่ ทำเอายายมิ้งร้องไห้สะอึกสะอื้นดิ้นพล่านไปมาอย่างกับปลาดุกโดนน้ำร้อนลวกยังไงยังงั้น อ้อ! ย่าให้พยาบาลถือกล้องแอบถ่ายวิดีโอเอาไว้ด้วยนะ ว่าจะเอาไว้เปิดในงานแต่งของพ่อเรากับแม่โสภี”
“คุณย่า...” อลิชาตาโต ไปไม่ถูกกับคำบอกกล่าวเมื่อครู่
“แหม! ย่าก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้คิดจะทำอย่างที่พูดจริงๆหรอกน่า” ปานทิพย์แก้ให้อย่างขำๆ
“โอเคค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ” อลิชารีบบอกเพราะกลัวว่าคนตัวโตที่กำลังกลั้นเสียงหัวเราะจนสั่น จะเผลอหลุดเสียงออกมา
“พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ” ปลายสายบอกก่อนจะกดวางสายไป
ปริณระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ “ฮ่าๆๆๆ คุณย่าหนูท่านอารมณ์ขันดีนะ”
“ใช่ค่ะ ท่านเป็นคนอารมณ์ดี ถ้าไม่มีท่านคอยอยู่ข้างๆ ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้ชีวิตหนูกับแม่จะเป็นยังไงเหมือนกัน” อลิชาบอกเสียงอ่อนเมื่อนึกไปถึงที่ผ่านมา
“ตอนนี้เรามีพี่อีกคนแล้วนะ รู้ไหม” ปริณบอกพลางฉกริมฝีปากลงที่แก้มนวลเบาๆ
“ถ้าแต่งงานกันไปแล้ว พี่ป้องจะเลี้ยงผู้หญิงคนอื่นเอาไว้แบบที่เคยเลี้ยงพี่มิ้งหรือเปล่าคะ” อลิชาถามพร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายอย่างค้นหา
ปริณจ้องตอบพร้อมกับให้คำมั่น “ไม่เลี้ยงจ้ะ พี่จะเลี้ยงแค่ลูกกับเมียของพี่เท่านั้น”
“สาธุ ขอให้พี่ป้องทำได้อย่างที่พูดด้วยเถอะ” อลิชายกมือขึ้นไหว้ราวกับกำลังขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์
“อลิซ!” ปริณขึ้นเสียงดังกับการประชดประชันของคนตรงหน้า
“ก็ขอไปงั้นๆ แหละค่ะ ไม่ได้คาดหวังว่าพี่ป้องจะทำได้สักหน่อย”
“บ้า!” ปริณมองค้อนก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “พี่โทรไปชวนพ่อกับแม่ไปทานข้าวเช้า ที่บ้านของหนูด้วยกันนะ”
“ค่ะ” อลิซตอบก่อนจะกดมือถือส่อง IG (Instagram) ดูความเคลื่อนไหวของเหล่าเพื่อนๆ ก่อนจะสะดุดตากับโพสหนึ่งของปริณที่แท็กเธอมาด้วยรูปที่ไปดินเนอร์ ที่โรงแรมมะลิฉัตรแกรนด์เมื่อคืน กับสเตตัสที่ว่า...
‘รักมานาน...และจะรักตลอดไป’
อลิชาตาโต หลังจากดูเวลาที่อีกอีกฝ่ายโพสเพียงไม่กี่วินาที ก็มีคนเข้ามากดไลค์ไปแล้วหลายร้อย พร้อมกับคอมเมนต์แสดงความยินดี อีกเยอะแยะมากมาย ทั้งเพื่อนของเธอกับเขา
“พี่ป้อง!” อลิซมองคนที่กำลังยิ้มอยู่อย่างมึนงง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำเรื่องแบบนี้
“จ๋า” ปริณขานรับเสียงหวาน พร้อมกับฉีกยิ้มให้คนที่ดูเหมือน จะเจอของดีเข้าแล้ว
“ทะ...ทำไมไม่บอกหนูก่อน”
“อ้าว ก็หนูไม่ยอมอวดผัวสักทีนี่คะ พี่ก็เลยต้องอวดตัวเอง เผื่อว่ามีไอ้หน้าบื้อคนไหนที่แอบชอบเราอยู่ มันจะได้รู้ว่าหมดสิทธิ์ลุ้น”
“บ้า!”
“บ้าที่ไหนกันเล่า” ปริณยิ้มกว้างแล้วพิมพ์ตอบคอมเมนต์ที่ถามว่าจะแต่งเมื่อไหร่
“พี่ป้อง” อลิซตาโต เมื่อเห็นคนตรงหน้าพิมพ์บอกถึงกำหนดการ ‘ไม่เกินสองเดือนครับ’
“พี่เป็นคนเปิดเผย” คนที่กำลังอินเลิฟตอบพลางยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
“หนูอายนะ” อลิชาต่อว่า ขณะมองคอมเมนต์ที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆอย่างทำอะไรไม่ถูก
“อายอะไร รีบๆ ไปตอบคอมเมนต์เพื่อนเราสิ” ปริณบอกขณะเลื่อนอ่านคอมเมนต์ด้านล่างที่บอกอยากเห็นแหวนหมั้นจัง
“ไม่! พี่ป้องคงไม่ได้จะให้หนูโชว์แหวนหรอกนะ” อลิชาถามอย่างรู้สึกหวาดหวั่นใจ
“แหม! รีบโชว์ด่วนเลยค่ะ” ปริณบอกพลางเลื่อนดูคอมเมนต์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยเล่นไอจีเท่าไหร่ นานๆ ถึงจะโพสที
“ไม่” อลิชาแสดงจุดยืนพร้อมกับส่ายปฏิเสธ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อีเดน