อีเดน นิยาย บท 3

ที่จอดรถวีไอพี... อีเดนพาสาวเจ้าเดินมาหยุดที่ BMW Z4 เปิดประทุนสีดำเงา ตัดกับเบาะหนังสีแดง ทำให้โดดเด่นและดึงดูดสายตาของคนที่พบเห็น แต่คงจะยกเว้นสาวตรงหน้าที่กำลังเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“เชิญครับ” อีเดนบอกก่อนจะเปิดประตูรถให้สาวเจ้าเข้าไปนั่ง

“ขอบคุณค่ะ” มารียาเข้าไปนั่งในรถอย่างว่าง่าย เพราะภายในหัวกำลังคิดทบทวนเรื่องของธันวากับสาวที่เป็นคู่ขา เหมือนเธอเคยเห็นอีกฝ่าย ที่ไหนมาก่อน

อีเดนเดินอ้อมไปนั่งประจำตำแหน่ง จากนั้นก็ถอดเสื้อสูทที่ใส่ออก แล้วส่งให้สาวเจ้าใส่ทับชุดเดรสที่สุดแสนจะเซ็กซี่และเย้ายวนอารมณ์ เพราะไม่อยากให้ใครเห็นสัดส่วนของเธอ

“ขะ... ขอบคุณค่ะ” มารียาตกใจที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็ส่งเสื้อมาให้ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำใสๆ ที่ห่างตาก่อนจะรับเสื้อมาสวมทับอย่างรู้สึกอายขึ้นมานิดๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพค่อนข้างโป๊

ติ๊ดๆๆ

เสียงมือถือดังขึ้น มารียารีบเปิดกระเป๋าถือใบเล็กออก แล้วกดรับสายของเพื่อนรัก

“รียา! แกอยู่ไหน” อลิชาถามเสียงดัง

“ฉะ... ฉันอยู่ข้างนอก” มารียาบอกเสียงสั่น เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทิ้งเพื่อนเอาไว้ในคลับแล้วหนีออกมา

“พี่แก! ฉันเจอพี่ชายแกที่หน้าคลับตอนออกมารับสาย แล้วตอนนี้ก็ยืนคุมฉันอยู่หน้าห้องน้ำ แกรีบกลับไปเลยนะ ฉันบอกพี่ป้องว่ามาเที่ยวคนเดียว” อลิชาบอกเสร็จก็รีบกดวางสายเพราะได้ยินเสียงเคาะหนักๆ ที่หน้าประตูห้องน้ำดังขึ้น

“เพื่อนของคุณโทรมาเหรอ?” อีเดนถามขึ้นเมื่อเห็นสาวเจ้านิ่งไป

“ค่ะ” มารียาตอบพลางนึกไปถึงพี่ชายที่หากรู้เรื่องของธันวากับ สาวคนนั้นเข้า อีกฝ่ายคงไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่ และตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะพูดหรือบอกใครๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้

“เขาว่าไง” อีเดนเริ่มกลัวว่าสาวเจ้าจะเปลี่ยนใจไม่ไปกับตน

“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยค่ะ อลิซให้ฉันกลับก่อน” มารียาบอก

“คุณอยากไปดื่มต่อไหม?” อีเดนอมยิ้มนิดๆ อย่างพอใจกับคำตอบ

“เอ่อ...” มารียาที่เริ่มได้สติเริ่มลังเล และถามตัวเองว่าเธอเข้ามานั่งในรถของอีกฝ่ายได้ยังไง

“ผมสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินหรือทำไม่ดีกับคุณ” อีเดนรีบบอก

“ฉัน...” มารียาหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มใจสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ผมให้คุณดูบัตรประจำตัวของผมได้หากคุณไม่ไว้ใจ...”

“อะ... โอเคค่ะ ฉันจะไปกับคุณ” มารียารีบบอกคนที่ทำท่าจะล้วงกระเป๋ามาเปิดให้เธอดู

“ครับ” อีเดนยิ้มก่อนจะขับรถไปยังสถานที่พิเศษที่ไม่ได้ไปมานาน

มารียามองสองข้างทางที่รถแล่นผ่าน ขณะที่ภายในใจเกิดคำถามมากมายเมื่อนึกไปถึงธันวากับหญิงสาวที่ชื่ออร เขาดูเป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่กับผู้หญิงคนนั้น ไม่มีท่าทีประหม่า ไม่มีสายตาที่เก้อเขิน และไม่ใช่ผู้ชาย ที่เธอเคยจะฝากชีวิตเอาไว้อีกต่อไป ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา มันพังลงต่อหน้าต่อตาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ภาพวันที่เขาคุกเข่าขอเธอแต่งงาน ภาพวันที่เธอเรียนจบปริญญาแล้วเขาหอบดอกไม้ช่อโตไปให้ ภาพเซอร์ไพรส์วันเกิด และภาพที่เขาโทรคุยวิดีโอคอลกับเธอเมื่อสอง-สามชั่วโมงก่อน มันทำให้รู้สึกเหมือนกับถูกใบมีดที่คมกริบเฉือนลงที่หัวใจช้าๆ และค่อยๆ บาดลึกเข้าไป เมื่อความทรงจำต่างๆ ผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่ขาดสาย

เช้าวันต่อมา... 08 : 07 น.

มารียาขยับตัวพลางรู้สึกปวดหัวราวกับกำลังแบกโลกทั้งใบเอาไว้อย่างหนักอึ้ง เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะตกใจเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของใครบางคนที่กำลังเป่ารดต้นคอ

“ไม่จริง!” หญิงสาวสตั๊นไปสามวินาที หลังจากถูกมือหนาของคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลังกระชับตัวเธอเข้าไปกอดแนบหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามแน่นๆ

“อื้อ...” เสียงครางขัดใจที่ดังขึ้นข้างๆ หู ทำเอามารียาถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว ‘บ้าจริง! นี่เมื่อคืนเธอเมาแล้วเสียตัวให้กับผู้ชายที่รู้จักแค่คืนเดียวอย่างนั้นเหรอ?’

คนที่เพิ่งได้สติ พยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จนกระทั่งมานอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงกับชายแปลกหน้า

เธอนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัวจนกระทั่งได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของอีกฝ่าย จึงค่อยๆ ดึงมือหนาออกจากเอว แล้วขยับลงจากเตียงไปอย่างระมัดระวัง กลัวว่าคนที่หลับอยู่จะตื่นขึ้นมา

แต่ทว่า... แข้งขากลับไม่มีแรงเอาเสียเลย ทำให้เธอต้องทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหลังจากที่ก้าวเดินได้เพียงสามก้าว ความเจ็บปวดตรงแก่นกายสาว ตอกย้ำให้หวนนึกไปถึงของสำคัญที่เธอเฝ้าเก็บรักษาเพื่อจะมอบให้คนรักในคืนวันแต่งงาน

‘งามไส้แล้วไหมล่ะรียา’ เธอต่อว่าตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาทิ้งลวกๆ แล้วหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าจะโกรธอีกฝ่ายหรือว่าโกรธตัวเองดี ที่เมาจนขาดสติ แล้วเผลอทำเรื่องโง่ๆ ลงไป

มารียาค่อยๆ คลานเข้าไปเก็บเสื้อผ้าที่หล่นตามพื้นขึ้นมาสวมใส่ด้วยมือไม้สั่นๆ กลัวว่าคนที่นอนบนเตียงจะตื่น และถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็คงจะทำหน้าไม่ถูก เธอหยิบชุดเดรสตัวเดิมขึ้นมาใส่ จากนั้นก็แอบหยิบเสื้อสูทของอีกฝ่ายที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาสวมทับ แล้วหันไปคว้ากระเป๋าถือของตัวเอง เดินตรงดิ่งไปที่ประตูห้องอย่างไม่รอช้า

ทันทีที่เปิดประตูห้องออกมา มารียาก็เจอกับเมดทำความสะอาดที่เดินออกมาจากห้องข้างๆ เธอส่งยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกเขินอาย ก่อนจะแอบสะดุดตากับชื่อของโรงแรมที่ปักบนเสื้อพนักงาน

‘แม่เจ้า! นี่เรานอนค้างที่โรงแรมมะลิฉัตรแกรนด์เหรอเนี่ย?’

มารียาตาโตพลางคิดไปว่า ถ้าหากเธอลงลิฟต์ไปที่ด้านล่าง แล้วเจอคนที่รู้จักเข้า จะทำยังไง?