อีเดน นิยาย บท 38
“สินสอดครับคุณประธีป”
“โอ๊ย! ผมรับไม่ได้หรอกครับท่าน”
“รับไปเถอะครับ ถ้าไม่รับผมเลิกธุรกิจที่ทำด้วยกันนะ” อดิสรบอกทีเล่นทีจริง
“ลูกชายของดิฉันทำผิดต่อหนูรียานะคะท่าน นี่ยังน้อยไปถ้าหากเทียบกับ...” สายธารยังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคก็ถูกอดิสรขัดขึ้นเสียก่อน
“ผมกับภรรยาไม่โกรธหรือติดใจอะไรหรอกครับ มันเป็นเรื่องของเด็กๆ รับไว้เถอะนะครับ ไม่งั้นเดี๋ยวผมประกาศตัดขาดความสัมพันธ์ผ่านสื่อนะ” อดิสรแกล้งว่าพร้อมกับยิ้มให้ทั้งสองที่ทำธุรกิจด้วยกันมานาน
“เอ่อ...” สายธารอึกอักไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาเอ่ยแก้ต่อ
“รับไปเถอะค่ะ” กมลาฉีกยิ้มให้อย่างจริงใจ
“ถ้ามีเรื่องอะไรให้ดิฉันกับสามีช่วยก็บอกได้เลยะนะคะ” สายธารรับสินสอดมาถือด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ตีกอล์ฟวันเสาร์ เจอกันนะครับคุณประธีป” อดิสรเตือน
“ได้ครับท่าน” ประธีปยิ้มรับบางๆ ก่อนจะลุกขึ้น
“งั้นเราสองคนขอตัวก่อนนะคะ” สายธารกล่าวลาพร้อมกับยกมือไหว้คุณหญิงกมลาและท่านเจ้าสัวอย่างซาบซึ้งใจ พลางคิดไปว่า...หากเป็นครอบครัวอื่น ป่านนี้คงจะสะบั้นความสัมพันธ์กันไปแล้ว
“สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ” มารียากับปริณยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่หันมายิ้มให้ก่อนจะพากันเดินออกไปด้วยท่าทีเศร้าๆ
“เราใจเด็ดกว่าที่พี่คิดเอาไว้ซะอีกนะเนี่ย” ปริณเอ่ยขึ้นหลังจากได้ยินเสียงรถของแขกแล่นออกไป
“แหม! รียานึกว่าพี่ป้องลืมปากทิ้งที่ห้องของอลิซแล้วซะอีก” มารียาแซวกลับอย่างไม่ยอม
“โอเค! งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ พี่หิวจนแสบไส้ไปหมดแล้ว” ปริณชวนเมื่อทุกอย่างผ่านไปด้วยดี แม้จะแอบข้องใจอยู่นิดๆ ว่าทำไมน้องสาวสุดที่รักถึงไม่มีอาการเสียใจเหมือนสาวคนอื่นๆ ที่ตนเคยเห็น
“แล้วอลิซล่ะคะ” มารียาถามถึงเพื่อนสาวที่ตอนนี้กลายเป็นว่าที่พี่สะใภ้ไปเรียบร้อยแล้ว
“พี่ไปส่งที่ทำงานแล้วก็ตรงมาที่บ้านครับ” ปริณยิ้มตอบขณะเดินตามหลังบิดากับมารดาเข้าไปในห้องทานข้าว
“ได้ข่าวว่าจะเป็นนายแบบขึ้นปกของพี่ภูเหรอคะ” มารียาถามก่อนจะเข้าไปนั่งประจำที่
“จริงเหรอตาป้อง” กมลาถามอย่างสนใจ เพราะตอนที่บุตรชายอายุ 19 ก็มีแต่คนมาทาบทามให้เข้าวงการ แต่ปริณก็ปฏิเสธทุกครั้ง
“เอ่อ...ครับ” ปริณรู้สึกอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคนในครอบครัวต่างมองมายังตนด้วยสายตาแปลกๆ
“แบบนี้แม่ต้องเหมามาสักร้อยเล่มแล้ว จะเก็บเอาไว้ให้หลานๆ ดู คิกๆ” กมลาบอกอย่างอารมณ์ดี
“ต้องฟิตกล้ามแน่นๆ นะป้อง ข่มผู้ชายทั้งประเทศไปเลย” อดิสรบอกพลางยักคิ้วให้บุตรชายอย่างหยอกเย้า
“ครับพ่อ” ปริณตอบยิ้มๆ
“แล้วนี่พี่ป้องจะให้อลิซทำงานต่อไหมคะ หลังจากที่แต่งงานเสร็จแล้ว” มารียาอยากรู้
“ไม่อ่ะ พี่ขี้หึง แล้วก็โมโหร้ายด้วย เราก็รู้”
“แล้วอลิซว่ายังไงคะ”
“พี่ให้ทำงานต่อแค่อีกสองอาทิตย์ก็ออกแล้ว”
“งั้นรียาก็เหงาแย่น่ะสิ” เธอบอกพร้อมกับย่นจมูกนิดๆ อย่างรู้สึกหมั่นไส้คนกำลังอินเลิฟ
“เราก็ลาออกมาเลี้ยงหลานสิ จะได้ไม่เหงา” ปริณหัวเราะเบาๆ เมื่อบิดากับมารดามองมายังตน
“โห... อะไรจะไวไฟขนาดนั้น”
“หึ! ว่าแต่เราเถอะ ไปเที่ยวเชียงใหม่มาเป็นไงบ้าง”
“ก็สนุกดีค่ะ” มารียาตอบก่อนรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะกลัวว่าพี่ชายจะเริ่มยิงคำถามเจาะลึกขึ้นเรื่อยๆ แล้วทำให้เธอจนแต้ม
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ มารียาก็รีบตีเนียนกลับขึ้นห้องเพื่อจะโทรไปหาอีเดน กลัวว่าอีกฝ่ายจะยังรอสายของเธออยู่ และพอเธอโทรไปหาอีกฝ่ายก็รับทันที
“พระเจ้า ผมนั่งรอคุณโทรกลับอยู่เกือบสองชั่วโมงแน่ะรียา” ปลายสายตัดพ้อ
“ฉันมีแขกมาที่บ้านน่ะค่ะ”
“ใครกัน อย่าบอกนะว่าไอ้หมอนั่นไปดราม่าที่บ้านคุณ”
“เปล่าค่ะ คนที่มาคือพ่อกับแม่ของพี่ธันต่างหาก”
“เขามาขอให้คุณคืนดีกับหมอนั่นใช่ไหม”
“ก็ไม่เชิงค่ะ”
“แล้วคุณตอบว่ายังไง”
“ก็...ตกลงค่ะ”
“เฮ้!” อีเดนร้องเสียงดังอย่างไม่พอใจ
“คิกๆๆ ฉันล้อเล่นค่ะ” มารียาหัวเราะชอบใจกับท่าทีของอีกฝ่าย
“ให้ตายสิ! ผมซีเรียสนะรียา” อีเดนบอกอย่างหัวเสียที่ถูกสาวเจ้าหยอกเล่น
“ขอโทษค่ะ” มารียารีบบอก แต่ปลายสายกลับเงียบ ไม่ตอบเหมือนเช่นเคย “คุณยังอยู่ไหม?”
“อยู่” คนที่กำลังงอนหนักเอ่ยสั้นๆ ไอ้ครั้นจะเงียบต่อก็กลัวว่าสาวเจ้าจะตัดสายทิ้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อีเดน