อีเดน นิยาย บท 39

มารียาทำหน้าอึกอัก ก่อนจะแสร้งยิ้มบางๆ “เอ่อ...นี่คุณอีเดน เจ้าของบริษัทที่รียาทำงานค่ะคุณแม่”

“สวัสดีครับคุณหญิงกมลา” อีเดนยกมือไหว้พร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้อย่างมีมิตรไมตรี

“สวัสดีจ้ะ เราเป็นลูกชายคนโตของคุณอังศณากับคุณอีธานสินะ” กมลาถามพลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลา กับหุ่นที่สุดแสนจะเพอร์เฟกต์ อย่างรู้สึกชื่นชมในความสมบูรณ์แบบของอีกฝ่าย

“ใช่ครับ” อีเดนตอบ ก่อนจะชำเลืองมองใบหน้างามที่ดูบึ้งขึ้นมานิดๆ กับการปรากฏตัวของเขา

“แหม หน้าตาหล่อเหลาไม่เบานะเนี่ย” กมลาเอ่ยชมอย่างอดไม่ได้

“ขอบคุณครับ ว่าแต่ดูชุดเครื่องเพชรเสร็จแล้ว คุณหญิงจะไปที่ไหนต่อเหรอครับ” อีเดนถามเข้าเรื่อง

“ว่าจะหาอะไรทานแถวๆ นี้กับรียาจ้ะ”

“งั้นไปทานด้วยกันไหมครับ เดี๋ยวอีกสักครู่คุณแม่ของผมก็น่าจะมาถึง”

“อ้าว! คุณอังก็มาด้วยเหรอ” กมลาถามด้วยสีหน้าดีใจ

“ครับ พอดีว่าผมนัดทานข้าวกับคุณแม่เอาไว้” อีเดนบอกก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้คนที่ทำหน้าเหมือนกำลังด่าตนในใจอย่างขำๆ

“ก็ได้จ้ะ” กมลาตอบรับคำชวน

“ครับ” อีเดนยิ้ม ก่อนจะหันไปบอกกับผู้จัดการสาวที่ยืนรออยู่ “ผมเอาชุดนี้ครับ ช่วยเอาไปส่งที่บ้านให้ด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะ ชุดราคาสี่สิบล้านนะคะ เดี๋ยวพิ้งค์จัดการให้ ขอบคุณคุณหญิงแล้วก็คุณอีเดนมากๆ ค่ะ” พิ้งค์ยิ้มกว้าง หลังจากขายชุดเครื่องเพชรราคาแพงไปได้พร้อมๆ กันถึงสองชุดในเวลาไม่กี่วินาที ‘สาธุ ขอให้เจอแต่ลูกค้าแบบนี้ทั้งปีเถอะ’

“รียา! คุณลองใส่เส้นนี้ดูหน่อยสิ” อีเดนหยิบสร้อยเส้นเล็กที่มีจี้เป็นอักษรตัวอาร์ฝังเพชรส่งให้กับสาวเจ้า

“เอ่อ...ฉัน” มารียาอึกอักไม่กล้ารับสร้อยจากอีกฝ่าย

“ผมว่ามันเข้ากับคุณมากๆ เลย ขออนุญาตนะครับคุณหญิง” คนที่ยืนส่งสร้อยเพชรเก้อ หันไปยิ้มให้มารดาของสาวเจ้า ก่อนจะเดินอ้อมไปด้านหลังแล้วใส่สร้อยเพชรให้กับคนที่กำลังอายหน้าแดงก่ำ

“เป็นไงครับคุณหญิง” อีเดนขอความเห็นด้วยสีหน้ายิ้มๆ

กมลาที่ตอนแรกรู้สึกอึ้งเมื่อเห็นว่าหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีชอบพอบุตรสาว แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแสดงออกชัดเจนขนาดนี้

“เอ่อ...เส้นนี้เหมาะกับรียาจริงๆ ด้วยจ้ะ” กมลาพยักหน้าเห็นด้วย

“รียาว่า...” คนที่แบกรับความอึดอัดมานานพยายามจะออกความเห็น กลัวว่าเสี่ยใหญ่สายเปย์จะ...

“เอาเส้นนี้ครับ ผมขออนุญาตซื้อให้รียานะครับคุณหญิง” อีเดนบอกพลางส่งบัตรเครดิตให้ผู้จัดการสาวรูด

“เอ่อ...” กมลาที่เจอมุกนี้ของเสี่ยใหญ่เข้า ถึงกับไปไม่ถูก

“นะครับ” คนเจ้าเล่ห์อ้อนต่อด้วยท่าทีน่ารัก ทำเอากมลาที่กำลังจะหาคำปฏิเสธ ก็ต้องเปลี่ยนไปบอกให้บุตรสาวขอบคุณอีกฝ่ายแทน

“โอเคจ้ะ รียา ขอบคุณคุณอีเดนเขาสิลูก”

“ขะ...ขอบคุณค่ะบอส” มารียายกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้

“ด้วยความยินดีครับ” อีเดนเอ่ยก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ผู้จัดการสาวที่ยืนรอด้วยท่าทีลังเล ให้ทำการรูดบัตรได้

หนึ่งชั่วโมงต่อมา... ห้องอาหาร มะลิฉัตร เรสเตอรองต์

“สวัสดีค่ะคุณกมลา” อังศณาเอ่ยทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากที่เมื่อชั่วโมงก่อนถูกบุตรชายโทรตามด้วยน้ำเสียงร้อนรน บอกว่าอยากให้มาดูตัวว่าที่ลูกสะใภ้ทำให้เธอรีบตรงดิ่งมาทันที

“สวัสดีค่ะ คุณอัง นี่ลูกสาวดิฉันค่ะ มารียา” กมลาเอ่ยแนะนำ

“สวัสดีค่ะคุณอังศณา” มารียายกมือไหว้ด้วยท่าทีนอบน้อม

“สวัสดีจ้ะหนู แหม ลูกสาวสวยไม่เบาเลยนะคะคุณมล” อังศณาเอ่ยชมขณะจ้องมองใบหน้างามอย่างไม่วางตา เธอรู้ว่าสาวเจ้าคือคนเดียวกับที่เป็นข่าวสะบั้นรักกับคู่หมั้นหนุ่ม ‘ธันวา’ บุตรชายคนเดียวของคุณหญิงสายธารที่เมาเละจนเป็นข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เช้าวันนี้

“รียาเป็นผู้ช่วยเลขาคนใหม่ของผมครับ” อีเดนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เอาแต่มองสาวเจ้า แล้วยิ้มเหมือนคนบ้ามาได้สักพัก

“ว้าว! บังเอิญจัง” อังศณาเอ่ยอย่างรู้สึกทึ่งๆ เมื่อรู้ว่าบุตรชายเป็นสมภารที่จ้องกินไก่วัด

“ดิฉันก็เพิ่งทราบเมื่อครู่เหมือนกันค่ะ ยังไงก็ฝากดูรียาหน่อยนะคะ” กมลาบอกยิ้มๆ

“ได้ครับคุณหญิง” อีเดนเอ่ยรับด้วยสีหน้าเต็มอกเต็มใจราวกับว่าอีกฝ่ายนั้นยกบุตรสาวให้กับตน

“คุณมลชอบทานอะไรคะ ลองเมนูนี้ดูไหม อังสั่งทุกครั้งที่มาเลยค่ะ” อังศณาแกล้งเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะกลัวว่ากมลาจะสังเกตเห็นสายตาหวานเยิ้มที่บุตรชายของเธอจ้องมองบุตรสาวของอีกฝ่ายอยู่ ‘บ้าจริง! ทำไมไม่รู้จักเก็บอาการบ้างนะ’

“อืม...น่าสนใจมากเลยค่ะ” กมลาบอกอย่างเห็นด้วยกับเมนูต้มยำกุ้งแม่น้ำที่อีกฝ่ายแนะนำ