อีเดน นิยาย บท 40

สิบนาทีต่อมา...

“ว้าว! อาหารน่าทานทั้งนั้นเลยนะคะ” กมลาบอกหลังจากที่พนักงานยกอาหารมาวางลงบนโต๊ะจนครบ

“รสชาติแซบอย่าบอกใครเลยค่ะ” อังศณาบอกพลางหันไปสะกิดบุตรชายที่เอาแต่จ้องมองบุตรสาวของอีกฝ่ายให้หันมามองตน

“ร้านนี้มีสาขาอยู่เกือบยี่สิบประเทศใช่ไหมคะ” มารียาหันไปมองรอบๆ ร้านอย่างรู้สึกชอบในบรรยากาศและรสชาติของอาหาร

“ใช่จ้ะ เจ้าของร้านก็คือคุณมะลิฉัตร ภรรยาของคุณเลโอนาดท์ คนที่รับอุปถัมภ์สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านเดือนแรม แล้วก็รวมไปถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกหลายๆ แห่งจ้ะ” อังศณาบอกพร้อมกับหยิกต้นขาของบุตรชายอย่างรู้สึกอายนิดๆ เมื่ออีกฝ่ายยังไม่ยอมละสายตาจากสาวเจ้า

“น่าชื่นชมจริงๆ นะคะ” มารียาเคยได้ยินเรื่องราวความรักของเมดสาวที่เป็นเด็กกำพร้ากับมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยระดับโลกมานาน ทั้งจากสื่อไทยและสื่อต่างประเทศที่พากันยกย่องความรักของทั้งสอง ที่แม้ว่าชาติตระกูลและฐานะจะแตกต่างกันมากมาย แต่คุณเลโอนาดท์ก็รักและยกย่องให้เกียรติคุณมะลิฉัตรดุจดังเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์

“ใช่จ้ะ” อังศณาพยักหน้ารับยิ้มๆ

“คุณอังอยากไปบริจาคของให้เด็กๆ และชาวบ้านในพื้นที่ทุรกันดารไหมคะ ดิฉันกับครอบครัวไปกันทุกปีเลยค่ะ” กมลาเอ่ยชวน

“อยากมากๆ เลยค่ะ ดิฉันอยากให้ทุนการศึกษาแก่เด็กๆ ที่มีใจ ใฝ่เรียนรู้ ให้ได้ศึกษาต่อ เพื่อที่เขาจะได้เอาวิชาความรู้ไปพัฒนาบ้านเกิดของเขาค่ะ” อังศณาบอกอย่างตื่นเต้น นี่คือสิ่งที่เธออยากจะทำมานาน แต่ติดตรงที่ว่าเมื่อก่อนเธอต้องติดตามสามีเดินทางไปคุยงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ จึงไม่ค่อยมีเวลาเหมือนเช่นในตอนนี้

“งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จ เราไปชวนคนอื่นๆ ในแวดวงมาร่วมแบ่งปันสิ่งดีๆ กันไหมคะ” กมลารีบเสนอไอเดียด้วยสีหน้าดีใจ ที่มีคนเห็นชอบและคิดแบบเดียวกัน

“ได้ค่ะ ที่แรกที่เราจะควรเริ่มก็คือร้านสปาที่ไปประจำ” อังศณาบอกพร้อมกับยื่นมือไปรอเพื่อทำสัญญากับเพื่อนร่วมอุดมการณ์

“เยี่ยมเลยค่ะ” กมลายื่นมือไปจับด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

“เอ่อ...งั้นผมขอพาน้องรียาไปช่วยเลือกของขวัญให้กับลูกค้าได้ไหมครับ พอดีไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่” อีเดนที่รอจังหวะจะได้อยู่กับสาวเจ้าแบบสองต่อสองมานาน เอ่ยขึ้นทันใด

“เอ่อ...” มารียาหันมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ไว้ใจ ‘อีตาบ้านี่ ต้องมีแผนอะไรอีกแน่ๆ’

“ได้จ้ะ” กมลายิ้มอย่างโล่งอก เพราะไม่อยากพาบุตรสาวไปที่สปาด้วยในช่วงที่กำลังเป็นข่าวเลิกกับธันวา

“ดูแลน้องดีๆ นะอีเดน” อังศณากำชับบุตรชาย

“ครับ” อีเดนยิ้มกว้างก่อนจะลงมือทานอาหารต่อด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ผิดกับมารียาที่ดูจะตึงเครียดขึ้นมานิดๆ เพราะกลัวคนอื่นจะมองไม่ดี เมื่อเห็นเธอเดินไปไหนมาไหนกับอีกฝ่ายในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จและแยกกับผู้ใหญ่ทั้งสอง อีเดนก็พามารียาเดินตรงไปที่รถแล้วขับออกไปท่ามกลางสายตาของใครหลายๆ คนที่ต่างพากันหันมามองหนุ่มหล่อเจ้าของธุรกิจหมื่นล้านกับสาวสวยที่เป็นหัวข้อข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์วันนี้อย่างสนใจ

“คุณไม่น่าทำแบบนี้เลย” มารียาเอ่ยขึ้นหลังจากที่รถเข้ามาจอดในบ้านหลังหนึ่งที่มีรั้วกั้นขึ้นสูงถึงสองเมตร ทำให้ปิดกั้นการมองเห็นจากด้านนอกโดยสิ้นเชิง

“ผมทำอะไร?” อีเดนเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูรถให้

“ก็ให้ฉันนั่งรถมากับคุณน่ะสิ” มารียาบอกก่อนจะก้าวออกจากรถมาด้วยสีหน้าบูดบึ้งนิดๆ

“ทำไมล่ะ” อีเดนถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

“คุณไม่เห็นสายตาของคนที่พากันหันมามองเราเหรอคะ”

“เห็น แต่ไม่แคร์! ผมโสด คุณก็โสด กลัวอะไรล่ะครับ”

“แต่ฉันเพิ่งจะโสดได้ไม่ทันข้ามวันนะ”

“รู้อะไรไหม ผมมีความสุขมากที่เดินไปไหนมาไหนกับคุณได้อย่างเปิดเผยสักที” อีเดนจ้องมองใบหน้างามนิ่ง

“เฮ้อ...” มารียาถอนหายใจพลางหันไปมองความงดงามที่ตั้งเด่นอยู่ตรงหน้าอย่างรู้สึกอึ้งๆ

“เดือนหน้าเราแต่งกันเลยไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาพ่อกับแม่ไปขอ” อีเดนมองบ้านหลังใหม่ที่ทุ่มงบสร้างไปถึงร้อยห้าสิบล้านบาท ก่อนจะหันมาถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“บ้า” มารียาขยับออกห่างคนใจร้อนที่ชอบพูดจาให้เธอรู้สึกอึดอัด

“มันเร็วไปงั้นเหรอ”

“ค่ะ”

“งั้นผมพาพ่อกับแม่ไปขอคุณวันเสาร์ที่จะถึงนี้แล้วกัน”

“ถ้าคุณทำแบบนั้นจริงเราก็จบกันแค่นี้”

“ก็ได้ๆ งั้นคบกันไปก่อนเดือนหนึ่ง เดือนที่สองค่อยไปสู่ขอ เดือนที่สามแต่งเลย” อีเดนกลอกตาก่อนจะเอ่ยเลื่อนเวลา