อีเดน นิยาย บท 40

สิบนาทีต่อมา...

“ว้าว! อาหารน่าทานทั้งนั้นเลยนะคะ” กมลาบอกหลังจากที่พนักงานยกอาหารมาวางลงบนโต๊ะจนครบ

“รสชาติแซบอย่าบอกใครเลยค่ะ” อังศณาบอกพลางหันไปสะกิดบุตรชายที่เอาแต่จ้องมองบุตรสาวของอีกฝ่ายให้หันมามองตน

“ร้านนี้มีสาขาอยู่เกือบยี่สิบประเทศใช่ไหมคะ” มารียาหันไปมองรอบๆ ร้านอย่างรู้สึกชอบในบรรยากาศและรสชาติของอาหาร

“ใช่จ้ะ เจ้าของร้านก็คือคุณมะลิฉัตร ภรรยาของคุณเลโอนาดท์ คนที่รับอุปถัมภ์สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านเดือนแรม แล้วก็รวมไปถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกหลายๆ แห่งจ้ะ” อังศณาบอกพร้อมกับหยิกต้นขาของบุตรชายอย่างรู้สึกอายนิดๆ เมื่ออีกฝ่ายยังไม่ยอมละสายตาจากสาวเจ้า

“น่าชื่นชมจริงๆ นะคะ” มารียาเคยได้ยินเรื่องราวความรักของเมดสาวที่เป็นเด็กกำพร้ากับมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยระดับโลกมานาน ทั้งจากสื่อไทยและสื่อต่างประเทศที่พากันยกย่องความรักของทั้งสอง ที่แม้ว่าชาติตระกูลและฐานะจะแตกต่างกันมากมาย แต่คุณเลโอนาดท์ก็รักและยกย่องให้เกียรติคุณมะลิฉัตรดุจดังเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์

“ใช่จ้ะ” อังศณาพยักหน้ารับยิ้มๆ

“คุณอังอยากไปบริจาคของให้เด็กๆ และชาวบ้านในพื้นที่ทุรกันดารไหมคะ ดิฉันกับครอบครัวไปกันทุกปีเลยค่ะ” กมลาเอ่ยชวน

“อยากมากๆ เลยค่ะ ดิฉันอยากให้ทุนการศึกษาแก่เด็กๆ ที่มีใจ ใฝ่เรียนรู้ ให้ได้ศึกษาต่อ เพื่อที่เขาจะได้เอาวิชาความรู้ไปพัฒนาบ้านเกิดของเขาค่ะ” อังศณาบอกอย่างตื่นเต้น นี่คือสิ่งที่เธออยากจะทำมานาน แต่ติดตรงที่ว่าเมื่อก่อนเธอต้องติดตามสามีเดินทางไปคุยงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ จึงไม่ค่อยมีเวลาเหมือนเช่นในตอนนี้

“งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จ เราไปชวนคนอื่นๆ ในแวดวงมาร่วมแบ่งปันสิ่งดีๆ กันไหมคะ” กมลารีบเสนอไอเดียด้วยสีหน้าดีใจ ที่มีคนเห็นชอบและคิดแบบเดียวกัน

“ได้ค่ะ ที่แรกที่เราจะควรเริ่มก็คือร้านสปาที่ไปประจำ” อังศณาบอกพร้อมกับยื่นมือไปรอเพื่อทำสัญญากับเพื่อนร่วมอุดมการณ์

“เยี่ยมเลยค่ะ” กมลายื่นมือไปจับด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

“เอ่อ...งั้นผมขอพาน้องรียาไปช่วยเลือกของขวัญให้กับลูกค้าได้ไหมครับ พอดีไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่” อีเดนที่รอจังหวะจะได้อยู่กับสาวเจ้าแบบสองต่อสองมานาน เอ่ยขึ้นทันใด

“เอ่อ...” มารียาหันมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ไว้ใจ ‘อีตาบ้านี่ ต้องมีแผนอะไรอีกแน่ๆ’

“ได้จ้ะ” กมลายิ้มอย่างโล่งอก เพราะไม่อยากพาบุตรสาวไปที่สปาด้วยในช่วงที่กำลังเป็นข่าวเลิกกับธันวา

“ดูแลน้องดีๆ นะอีเดน” อังศณากำชับบุตรชาย

“ครับ” อีเดนยิ้มกว้างก่อนจะลงมือทานอาหารต่อด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ผิดกับมารียาที่ดูจะตึงเครียดขึ้นมานิดๆ เพราะกลัวคนอื่นจะมองไม่ดี เมื่อเห็นเธอเดินไปไหนมาไหนกับอีกฝ่ายในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จและแยกกับผู้ใหญ่ทั้งสอง อีเดนก็พามารียาเดินตรงไปที่รถแล้วขับออกไปท่ามกลางสายตาของใครหลายๆ คนที่ต่างพากันหันมามองหนุ่มหล่อเจ้าของธุรกิจหมื่นล้านกับสาวสวยที่เป็นหัวข้อข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์วันนี้อย่างสนใจ

“คุณไม่น่าทำแบบนี้เลย” มารียาเอ่ยขึ้นหลังจากที่รถเข้ามาจอดในบ้านหลังหนึ่งที่มีรั้วกั้นขึ้นสูงถึงสองเมตร ทำให้ปิดกั้นการมองเห็นจากด้านนอกโดยสิ้นเชิง

“ผมทำอะไร?” อีเดนเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูรถให้

“ก็ให้ฉันนั่งรถมากับคุณน่ะสิ” มารียาบอกก่อนจะก้าวออกจากรถมาด้วยสีหน้าบูดบึ้งนิดๆ

“ทำไมล่ะ” อีเดนถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

“คุณไม่เห็นสายตาของคนที่พากันหันมามองเราเหรอคะ”

“เห็น แต่ไม่แคร์! ผมโสด คุณก็โสด กลัวอะไรล่ะครับ”

“แต่ฉันเพิ่งจะโสดได้ไม่ทันข้ามวันนะ”

“รู้อะไรไหม ผมมีความสุขมากที่เดินไปไหนมาไหนกับคุณได้อย่างเปิดเผยสักที” อีเดนจ้องมองใบหน้างามนิ่ง

“เฮ้อ...” มารียาถอนหายใจพลางหันไปมองความงดงามที่ตั้งเด่นอยู่ตรงหน้าอย่างรู้สึกอึ้งๆ

“เดือนหน้าเราแต่งกันเลยไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาพ่อกับแม่ไปขอ” อีเดนมองบ้านหลังใหม่ที่ทุ่มงบสร้างไปถึงร้อยห้าสิบล้านบาท ก่อนจะหันมาถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“บ้า” มารียาขยับออกห่างคนใจร้อนที่ชอบพูดจาให้เธอรู้สึกอึดอัด

“มันเร็วไปงั้นเหรอ”

“ค่ะ”

“งั้นผมพาพ่อกับแม่ไปขอคุณวันเสาร์ที่จะถึงนี้แล้วกัน”

“ถ้าคุณทำแบบนั้นจริงเราก็จบกันแค่นี้”

“ก็ได้ๆ งั้นคบกันไปก่อนเดือนหนึ่ง เดือนที่สองค่อยไปสู่ขอ เดือนที่สามแต่งเลย” อีเดนกลอกตาก่อนจะเอ่ยเลื่อนเวลา

“ชอบค่ะ แต่ว่ามันหลังใหญ่มากๆ เลย” มารียาหันไปมองรอบๆ อย่างรู้สึกทึ่งๆ

“ก็จะได้มีพื้นที่ให้สมาชิกใหม่วิ่งเล่นได้ยังไงละครับ” คนที่ชอบวางแผนอนาคตบอกยิ้มๆ

“คุณหมายถึง...” มารียาถามค้างไว้อย่างไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

“ก็ลูกของคุณกับผมไง” อีเดนเฉลย

มารียาถึงกับสตั๊นไปสามวิ! ก่อนจะหันไปมองคนที่เดินตามหลังอย่างเต็มไปด้วยคำถาม

“คุณฟังไม่ผิดหรอกรียา ผมว่าจะใช้บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของเรา คุณคิดว่ายังไง?” อีเดนถามความคิดเห็น

“เดี๋ยวนะ นี่คุณทันได้คิดเรื่องนี้ตอนไหนกัน” มารียาถามอย่างสงสัย ‘นี่เจอกันได้ไม่ถึงเดือน อีตาบ้านี่คิดเรื่องเรือนหอกับแต่งงานแล้วเหรอ’

“ผมก็คิดอยู่ตลอดเวลาน่ะแหละ ในหัวของผมมีแต่ภาพของคุณในทุกๆ เช้าเต็มไปหมดเลย”

“พระเจ้า คุณ...คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” มารียากลอกตาเพลียๆ

“ผมเหมือนคนบ้างั้นเหรอ?” อีเดนถามด้วยสีหน้าขบขัน

“คุณไม่ได้เหมือน แต่คุณบ้าจริงๆ ค่ะคุณอีเดน” มารียาตอกย้ำให้คนตรงหน้ารู้ตัว

“ฮ่าๆๆ งั้นผมก็คงเป็นคนบ้าที่มีความสุขที่สุดในโลก” อีเดนน้อมรับคำกล่าวหาอย่างเต็มใจ

“เฮ้อ...” มารียาถอนหายใจเพลียๆ

“ผมว่าเราไปดูชั้นบนกันดีกว่า” อีเดนเอ่ยชวนเมื่อเห็นสาวเจ้าหยุดเดินอยู่ตรงบันไดทางขึ้น

“ฉันไม่...” มารียากำลงจะปฏิเสธแต่ก็โดนขัดขึ้นเสียก่อน

“ไหนๆ ก็มาแล้ว ไปดูหน่อยนะคนดี” อีเดนออดอ้อน

“ฉัน...”