อีเดน นิยาย บท 41

“ผมอยากกอดคุณ” อีเดนบอกเสร็จก็เข้าไปสวมกอดสาวเจ้าจากด้านหลัง

“ปะ...ปล่อยนะ” มารียาพยายามแกะมือหนาออกด้วยท่าทีหงุดหงิดเมื่อโดนอีกฝ่ายฉวยโอกาส

“ผม...อยากรักคุณจัง” คนหน้ามึนกระซิบบอกความต้องการ

“คนบ้า! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” มารียาหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีทันใดกับคำพูดคำจาที่สุดโต่งของคนหื่น

อีเดนหมุนร่างบางให้หันมาสบตากับตน ก่อนจะเอ่ยอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่า “ได้โปรดคนดี...”

“ฉัน... อื้อ...” มารียากำลังจะปฏิเสธแต่ก็ถูกคนหื่นจูบปิดการสนทนา อีเดนถอนจูบ แล้วอุ้มสาวเจ้าเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนใหม่ เพื่อรับขวัญต่ออย่างไม่รอฟังคำทักท้วงใดๆ เพราะวันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด ที่คนในอ้อมแขนหลุดพ้นจากการเป็นคู่หมั้นของธันวาอย่างเป็นทางการ

ไคเลอร์ คอร์ปอเรชัน กรุ๊ป (ชั้นสองศูนย์อาหาร)

“หนูอลิซวันนี้จะทานอะไรจ๊ะ” สมศรีเอ่ยถามพนักงานใหม่คนสวยที่กำลังมีข่าวว่าจะวิวาห์กับนายทหารคนดังสุดหล่อ ขวัญใจของตนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“หนูขอราดหน้าทะเลค่ะ” อลิชายิ้มบางๆ ให้กับแม่ครัวใหญ่ที่หลายวันมานี้ชอบถามถึงปริณอยู่ตลอด

“ผมขอเหมือนน้องอลิซที่หนึ่งครับป้า” นทีพนักงานฝ่ายบัญชีเอ่ยขึ้นหลังจากที่สาวสวยในฝันสั่งเสร็จ

“ผมเอาด้วยครับ” นัทพงษ์พนักงานไอทีเอ่ยตาม ขณะที่สายตา จับจ้องอยู่ที่เรือนร่างอรชรเบื้องหน้า

“ของน้องอลิซเก็บเงินที่ผมนะครับ” นทีกลอกตาใส่เพื่อนรักที่บังอาจมาขัดขวางการขายขนมจีบ

“เก็บที่ผมครับป้า” นัทพงษ์หันมามองหน้าคนที่เดินมาด้วยกันอย่างขุ่นเคือง ‘หึ! ทีเมื่อกี้มาถามยืมเงิน พอเจอสาวกลับทำหน้าใหญ่’

“เฮ้! กูบอกก่อนนะโว้ย” นทีหน้าตึงขึ้นมาทันใดที่เพื่อนรักเริ่มทำตัวเป็นคู่แข่ง

“กูจะจ่าย มีไรป่ะ” นัทพงษ์บอกเสียงดังอย่างไม่ยอมจนทำให้พนักงานหลายๆ คนเริ่มหันมามองตามๆ กัน

“มี!” กิ่งกาญบอกด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ หลังจากที่ทนฟังเสียงหมา เอ๊ย! เพื่อนร่วมงานกัดกันมาได้สักพัก ‘เมื่อกี้ยังชวนกันไปดื่มหลังเลิกงานอยู่เลย พอเจอสาวสวยเข้าหน่อยกลับทำกร่างใส่กันซะงั้น’

“อะไร / อะไร” นทีกับนัทพงษ์หันกลับมาถามผู้ช่วยเลขาด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“ก็แหกตาดูนู่นสิ” กิ่งกาญบอกพร้อมกับชี้ไปที่ประตูทางเข้าศูนย์อาหารด้วยสีหน้าระคนสะใจอย่างบอกไม่ถูก

“อลิซ” ปริณส่งยิ้มหวานให้คนรักก่อนจะเดินตรงเข้ามาหา

อลิชาที่กำลังหาจังหวะจะเดินหนีสองหนุ่ม เพราะรู้สึกอายที่ใครต่อใครต่างก็มองมาที่เธอราวกับว่าเป็นสาเหตุให้สองหนุ่มทะเลาะกัน รีบหันไปยิ้มให้ว่าที่เจ้าบ่าวอย่างรู้สึกขอบคุณที่อีกฝ่ายมาได้จังหวะ

“พี่ป้อง ไปไงมาไงคะนี่”

“พอดีพี่ผ่านมาธุระแถวนี้น่ะ เลยว่าจะชวนเราออกไปทานข้าวด้วยกัน” ปริณหันมองสองหนุ่มที่ยืนทำหน้าเหวออยู่ใกล้ๆ อย่างสังเกตอาการ

“หนูสั่งอาหารไปแล้วค่ะ” อลิชาบอกก่อนจะหันไปยิ้มให้แม่ครัวใหญ่ที่กำลังจ้องมองคนข้างๆ เธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“งั้นพี่ทานที่นี่ด้วยได้ไหม” ปริณถามพลางหันไปมองรอบๆ ห้องอาหารก็เห็นทุกคนกำลังจ้องมองที่ตนกันเป็นสายตาเดียว

“ได้สิคะ! สั่งเลยค่ะ” สมศรีเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มที่แอบปลื้มมานาน

“ขอบคุณครับ งั้นผมขอเหมือนอลิซที่หนึ่งครับ” ปริณยิ้มตอบแม่ค้าวัยสี่สิบปลายๆ อย่างมีมารยาท

“ได้ค่ะ” สมศรีเอ่ยรับก่อนจะหันไปสั่งลูกสาวให้เตรียมของทะเลออกจากตู้แช่

“เราไปนั่งรอที่โต๊ะตรงนู้นกันเถอะค่ะ” อลิชาเอ่ยชวน

“ครับ” ปริณหันไปยิ้มให้สาวๆ ที่กำลังมองมายังตนอยู่ ก่อนจะเดินตามว่าที่เจ้าสาวไปนั่งที่โต๊ะ

“ป้าคะ มีแห้วกระป๋องไหม” กิ่งกาญถามขณะมองสีหน้าของสองหนุ่ม

“ไม่มีค่ะคุณกิ่ง” สมศรีตอบยิ้มๆ อย่างรู้ความหมายของอีกฝ่าย

“ว้า...เสียดายนะคะ กิ่งว่าจะสั่งให้คนแถวๆ นี้ทานสักหน่อย คิกๆ” กิ่งกาญเอ่ยจบก็เดินไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ทันที

“โธ่! ยายผู้ช่วยเลขาจอมแสบ” นทีต่อว่าตามหลังอย่างขุ่นเคือง

“อย่ามีเรื่องกับผู้หญิงเพื่อน ไม่ดีๆ” นัทพงษ์เอ่ยห้าม