อีเดน นิยาย บท 42

“บ้า! หนูจะทำแบบนั้นทำไม” อลิชาหัวเราะออกมาเบาๆ ที่เห็น ว่าที่เจ้าบ่าวมีอาการคล้ายกับคนทำตัวไม่ถูก

“เอ่อ...ราดหน้าเป็นยังไงบ้างคะ” สมศรีเดินเข้ามาถามอย่างรู้สึกเขินอาย หลังจากที่แอบมองมาได้สักพัก

“อะ...อร่อยครับ” ปริณตกใจนิดๆ ที่อยู่ๆ คนที่เป็นหัวข้อสนทนาก็โผล่มายืนข้างๆ โต๊ะ

“เดี๋ยวถ้าผู้กองทานเสร็จ ป้ารบกวนขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ” สมศรีเอ่ยขอพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ผู้กองหนุ่มสุดหล่อ

“ได้ครับ จะถ่ายตอนนี้เลยก็ได้ครับ” ปริณลุกขึ้นยืนอย่างรู้สึกเขินนิดๆ

“ว้าย! งั้นป้าขออนุญาตนะคะหนูอลิซ” สมศรีหันไปเอ่ยขอว่าที่เจ้าสาวอย่างมีมารยาท

“เชิญค่ะ” อลิชายิ้มบางๆ ให้อย่างเข้าใจ

“ขอบคุณค่ะ” สมศรีบอกพร้อมกับเข้าไปกอดแขนของผู้กองหนุ่ม แล้วซบหน้าลงที่ไหล่กว้างทันใด

“โห...แม่อ่ะ” ส้มโอถลึงตาใส่มารดาที่แสดงอาการคลั่งผู้ชายจนเกินงาม

“รีบๆ ถ่ายเข้าเถอะน่า” สมศรีเร่งบุตรสาวเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมกดถ่ายรูปให้

“ก็ได้ๆ” ส้มโอกลอกตาก่อนจะกดถ่ายรูปให้มารดาด้วยสีหน้ากระดากอายแทนอย่างบอกไม่ถูก

แชะ! แชะ!

“ขอบคุณมากๆ นะคะผู้กอง” สมศรีบอกก่อนจะรีบเดินกลับไปทำอาหารให้ลูกค้า

“ไม่เป็นไรครับ” ปริณมองตามยิ้มๆ กำลังจะนั่งลงทานต่อ แต่พนักงานสาวที่อยู่โต๊ะด้านหลังก็เอ่ยขัดขึ้นซะก่อน

“เอ่อ...พวกเราขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะผู้กอง”

“ได้ครับ” ปริณตอบก่อนจะหันไปยักคิ้วให้คนรัก ราวกับจะบอกว่าตนน่ะฮอตขนาดไหน

“ขออนุญาตนะคะน้องอลิซ” หัวหน้าฝ่ายบัญชีส่งยิ้มหวานไปให้ว่าที่เจ้าสาวคนสวยที่นั่งอยู่

“ตามสบายเลยค่ะ” อลิชายิ้มให้พนักงานสาวที่พากันกรูเข้ามาขอถ่ายรูปกับว่าที่เจ้าบ่าวอย่างขำๆ ไม่คิดว่าสาวๆ ในบริษัทจะปลื้มอีกฝ่ายมากขนาดนี้

ปริณโอบไหล่ของสาวๆ ที่มาขอถ่ายรูปอย่างเป็นกันเอง

“เอ่อ... ผมขอถ่ายรูปกับน้องอลิซได้ไหมครับ” นทีกับนัทพงษ์เอ่ยขอด้วยสีหน้ามีความหวัง เพราะอยากจะเก็บภาพของอลิชาเป็นที่ระลึก และเอาไว้อวดหนุ่มๆ คนอื่นในที่ทำงาน ที่แอบมองสาวเจ้าอยู่

“ได้สิ! แต่ต้องถ่ายพร้อมกับผมนะครับ” ปริณบอกพลางขยับเดินเข้าไปหาคนรัก “อลิซจ๊ะ มาถ่ายรูปกับพี่หน่อยจ้ะ”

“ค่ะ” อลิชาลุกขึ้นถ่ายรูปกับปริณและสองหนุ่มด้วยสีหน้ายิ้มๆ

แชะ! แชะ!

“ยินดีด้วยนะครับ” นทีกับนัทพงษ์หันไปบอกพร้อมๆ กัน หลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จ

“ขอบคุณครับ / ขอบคุณค่ะ” ปริณกับอลิชายิ้มให้ทั้งสอง ก่อนจะนั่งลงแล้วทานอาหารต่อ

ห้าสิบนาทีต่อมา... หลังจากที่ทานข้าวเสร็จปริณก็ขับรถตรงไปยังค่ายทหารที่ประจำการเพื่อยื่นใบลาออกให้กับผู้ใหญ่อย่างเป็นทางการ เพราะเขาอยากจะดูแลกิจการของทางบ้านต่ออย่างจริงๆ จังๆ หลังจากที่สร้างผลงานจับกุมคดีค้ายาตามเขตชายแดนมานานหลายปี

จากนั้นปริณก็เดินทางกลับคอนโดของสาวเจ้า เพื่อเอาเสื้อผ้าที่เก็บมาจากบ้านเก็บใส่ในตู้ แล้วนั่งเคลียร์งานต่างๆ ที่ยังค้างต่อจนถึงสี่โมงครึ่ง ก็ขับรถออกไปรับว่าที่เจ้าสาวคนสวยที่บริษัทต่อ

17 : 40 น. บ้านภิพัฒน์หัสดิน

อีเดนขับรถส่งมารียากลับบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้มหลังจากจบบทรัก ที่เร่าร้อนไปติดๆ กันถึงสองยกที่คฤหาสน์หลังใหม่

มารียาหน้าบึ้งมาตลอดทาง เพราะกว่าที่คนหื่นจะยอมพามาส่งได้ก็ตกเย็น ซึ่งมันเป็นเวลาที่ทุกคนในบ้านของเธอนัดทานข้าวพร้อมหน้า เพื่อพูดคุยเรื่องงานแต่งของเพื่อนสาวกับพี่ชาย

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” มารียาบอกพร้อมกับคว้ากระเป๋าถือเตรียมจะลงจากรถ

“พระเจ้า! นี่คุณจะไม่ชวนผมเข้าบ้านด้วยจริงๆ เหรอรียา” อีเดนถามด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ

“คะ...คุณจะเข้าไปทำไม” มารียากลัวว่าอีกฝ่ายจะแสดงออกให้คนที่บ้านคิด ว่าเธอกับเขามีอะไรที่พิเศษต่อกันเกินกว่าแค่เจ้านายกับลูกน้อง