อีเดน นิยาย บท 44

มารียามองสองหนุ่มอย่างสังเกตอาการ เมื่อเห็นพี่ชายมีท่าทีที่เปลี่ยนไป ‘แม่เจ้า! อย่าบอกนะว่า อีตาอีเดนพูดอะไรกับพี่ป้อง’

“พี่จะกลับคอนโดกับอลิซ” ปริณตอบก่อนจะหันไปบอกกับคนที่อยากจะมาน้องเขย “เอาไว้เดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่นะครับเสี่ย”

“ได้ครับ! งั้นผมขอตัวกลับเลยแล้วกัน” อีเดนยิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ

“งั้นก็เดินออกไปที่รถด้วยกันครับ” ปริณชวนเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะอยู่คุยกับน้องสาวของตนต่อ

“ครับ” อีเดนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปบอกสาวเจ้า “ผมกลับก่อนนะรียา”

“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” มารียายิ้มให้คนที่อยู่ในสถานะเจ้านาย

“เราไปก่อนนะรียา” อลิชาบอกเพื่อนรักยิ้มๆ

“จ้า! พี่ป้องขับรถดีๆ นะคะ” มารียายิ้มตอบ ก่อนจะกำชับพี่ชาย

“เดี๋ยวเราจะขับเอง” อลิชารีบบอก

“ยืนบื้ออยู่ทำไม กลับขึ้นบ้านไปได้แล้ว” ปริณมองน้องสาวที่เอาแต่ยืนส่งยิ้มให้เสี่ยใหญ่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“โห...พี่หรือพ่อกันแน่เนี่ย ดุชะมัดเลย” มารียาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องนอนด้วยสีหน้าเพลียๆ กับอาการขี้หวงของพี่ชาย

อีเดนมองตามสาวเจ้าจนลับตา ก่อนจะออกเดินตามปริณกับอลิชาออกไปที่ลานจอดรถด้านนอก

หนึ่งชั่วโมงต่อมา... คนที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จรีบเดินมาที่เตียง แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูสายเรียกเข้าเพราะคิดว่าเป็นอีเดนโทรมา แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มลงแทบไม่ทันเมื่อเห็นชื่อของธันวาโชว์ขึ้นที่หน้าจอ

มารียามองมือถืออย่างชั่งใจก่อนจะกดรับสาย “สวัสดีค่ะพี่ธัน”

“รียา! นี่เราเลิกกันจริงๆ แล้วใช่ไหม” ปลายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงของคนดื่มมาค่อนข้างเยอะ

“พี่ธันอยู่ไหนคะตอนนี้” มารียาถามอย่างรู้สึกเป็นห่วง กลัวว่าอีกฝ่ายจะออกไปเที่ยวข้างนอกแล้วเป็นข่าวเหมือนเมื่อเช้าอีก

“พี่อยู่บ้าน พี่อยากจะรู้ว่าเรื่องของเรามันพอจะมีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม ได้โปรด...” ธันวาบอกเสียงเศร้าคล้ายกับคนที่ไร้ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต

“พี่ธันเคยได้โอกาสไปแล้วค่ะ แล้วพี่ก็เป็นคนทำทุกอย่างพังเอง จากนี้ไปเราสองคน...เป็นได้แค่พี่กับน้องเท่านั้นค่ะ” มารียายกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างทิ้งลวกๆ

“รียาได้โปรด...พี่...” ธันวาพยายามจะอ้อนวอน

“พอนึกถึงพี่ธันทีไร มันก็จะมีหน้าของผู้หญิงอีกคนลอยขึ้นมา ไม่ใช่แค่พี่ธันนะคะที่เจ็บ รียาเองก็เจ็บเหมือนกันค่ะ” มารียาพยายามทำเสียงให้ปกติ

“พี่ขอโทษ ฮึก... พี่ขอโทษ” ธันวาบอกก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ เมื่อสุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถเอาคนรักกลับมาได้

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ แค่อย่าทำกับผู้หญิงคนไหน แบบที่พี่ทำกับ รียาอีกก็พอ”

“ฮึก...” ธันวาน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมากับคำตอบที่ราวกับเข็มขนาดใหญ่เสียบแทงหัวใจให้หยุดเต้น

“นี่ก็ดึกแล้ว รียาขอตัวก่อนนะคะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า” เธอบอกเสียงอ่อนเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของอีกฝ่ายดังขึ้น

“ครับ” ธันวาเอ่ยรับอย่างหมดทางจะไปต่อ แม้อยากจะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้แค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็รู้จักเธอดีเกินกว่าจะฝืนทำต่อไป

“สวัสดีค่ะ” มารียาเอ่ยลาเสียงเบาหวิวก่อนจะกดวางสาย ขณะที่ภาพความทรงจำต่างๆ ผุดขึ้นมามากมายอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าสุดท้ายแล้วเธอกับธันวาจะเดินมาถึงจุดที่ไปต่อไม่ได้

สาวเจ้ายกมือขึ้นปาดน้ำที่หางตาทิ้ง แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างรู้สึกอ่อนล้า พลัน! เสียงเรียกเข้าที่มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

มารียาก้มลงมองที่หน้าจอ ทำใจอยู่ครู่ก่อนจะกดรับสายของอีเดน พร้อมกับพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ

“ว่าไงคะ”

“คุณเป็นอะไร” ปลายสายถามอย่างสงสัยเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิม

“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”

“ไม่จริง เสียงคุณเหมือนร้องไห้เลย”

“บ้า!”

“นี่ผมพูดจริงๆ นะ”

“ฉันก็พูดจริงๆ ค่ะ คุณถึงบ้านแล้วเหรอคะ”

“ถึงแล้วครับ อ้อ! พี่ชายคุณถามผมว่ากำลังจีบคุณอยู่หรือเปล่า” อีเดนบอกเรื่องสำคัญกับสาวเจ้าเผื่อว่าปริณจะเค้นถาม

“จะ...จริงเหรอคะ” มารียาตาโตขึ้นมาทันใด ‘ตายๆ งานเข้าอีกแน่ๆ เลยฉัน’

“จริงสิ! ผมจะหลอกคุณทำไมล่ะ”