อีเดน นิยาย บท 44

มารียามองสองหนุ่มอย่างสังเกตอาการ เมื่อเห็นพี่ชายมีท่าทีที่เปลี่ยนไป ‘แม่เจ้า! อย่าบอกนะว่า อีตาอีเดนพูดอะไรกับพี่ป้อง’

“พี่จะกลับคอนโดกับอลิซ” ปริณตอบก่อนจะหันไปบอกกับคนที่อยากจะมาน้องเขย “เอาไว้เดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่นะครับเสี่ย”

“ได้ครับ! งั้นผมขอตัวกลับเลยแล้วกัน” อีเดนยิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ

“งั้นก็เดินออกไปที่รถด้วยกันครับ” ปริณชวนเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะอยู่คุยกับน้องสาวของตนต่อ

“ครับ” อีเดนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปบอกสาวเจ้า “ผมกลับก่อนนะรียา”

“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” มารียายิ้มให้คนที่อยู่ในสถานะเจ้านาย

“เราไปก่อนนะรียา” อลิชาบอกเพื่อนรักยิ้มๆ

“จ้า! พี่ป้องขับรถดีๆ นะคะ” มารียายิ้มตอบ ก่อนจะกำชับพี่ชาย

“เดี๋ยวเราจะขับเอง” อลิชารีบบอก

“ยืนบื้ออยู่ทำไม กลับขึ้นบ้านไปได้แล้ว” ปริณมองน้องสาวที่เอาแต่ยืนส่งยิ้มให้เสี่ยใหญ่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“โห...พี่หรือพ่อกันแน่เนี่ย ดุชะมัดเลย” มารียาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องนอนด้วยสีหน้าเพลียๆ กับอาการขี้หวงของพี่ชาย

อีเดนมองตามสาวเจ้าจนลับตา ก่อนจะออกเดินตามปริณกับอลิชาออกไปที่ลานจอดรถด้านนอก

หนึ่งชั่วโมงต่อมา... คนที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จรีบเดินมาที่เตียง แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูสายเรียกเข้าเพราะคิดว่าเป็นอีเดนโทรมา แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มลงแทบไม่ทันเมื่อเห็นชื่อของธันวาโชว์ขึ้นที่หน้าจอ

มารียามองมือถืออย่างชั่งใจก่อนจะกดรับสาย “สวัสดีค่ะพี่ธัน”

“รียา! นี่เราเลิกกันจริงๆ แล้วใช่ไหม” ปลายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงของคนดื่มมาค่อนข้างเยอะ

“พี่ธันอยู่ไหนคะตอนนี้” มารียาถามอย่างรู้สึกเป็นห่วง กลัวว่าอีกฝ่ายจะออกไปเที่ยวข้างนอกแล้วเป็นข่าวเหมือนเมื่อเช้าอีก

“พี่อยู่บ้าน พี่อยากจะรู้ว่าเรื่องของเรามันพอจะมีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม ได้โปรด...” ธันวาบอกเสียงเศร้าคล้ายกับคนที่ไร้ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต

“พี่ธันเคยได้โอกาสไปแล้วค่ะ แล้วพี่ก็เป็นคนทำทุกอย่างพังเอง จากนี้ไปเราสองคน...เป็นได้แค่พี่กับน้องเท่านั้นค่ะ” มารียายกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างทิ้งลวกๆ

“รียาได้โปรด...พี่...” ธันวาพยายามจะอ้อนวอน

“พอนึกถึงพี่ธันทีไร มันก็จะมีหน้าของผู้หญิงอีกคนลอยขึ้นมา ไม่ใช่แค่พี่ธันนะคะที่เจ็บ รียาเองก็เจ็บเหมือนกันค่ะ” มารียาพยายามทำเสียงให้ปกติ

“พี่ขอโทษ ฮึก... พี่ขอโทษ” ธันวาบอกก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ เมื่อสุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถเอาคนรักกลับมาได้

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ แค่อย่าทำกับผู้หญิงคนไหน แบบที่พี่ทำกับ รียาอีกก็พอ”

“ฮึก...” ธันวาน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมากับคำตอบที่ราวกับเข็มขนาดใหญ่เสียบแทงหัวใจให้หยุดเต้น

“นี่ก็ดึกแล้ว รียาขอตัวก่อนนะคะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า” เธอบอกเสียงอ่อนเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของอีกฝ่ายดังขึ้น

“ครับ” ธันวาเอ่ยรับอย่างหมดทางจะไปต่อ แม้อยากจะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้แค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็รู้จักเธอดีเกินกว่าจะฝืนทำต่อไป

“สวัสดีค่ะ” มารียาเอ่ยลาเสียงเบาหวิวก่อนจะกดวางสาย ขณะที่ภาพความทรงจำต่างๆ ผุดขึ้นมามากมายอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าสุดท้ายแล้วเธอกับธันวาจะเดินมาถึงจุดที่ไปต่อไม่ได้

สาวเจ้ายกมือขึ้นปาดน้ำที่หางตาทิ้ง แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างรู้สึกอ่อนล้า พลัน! เสียงเรียกเข้าที่มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

มารียาก้มลงมองที่หน้าจอ ทำใจอยู่ครู่ก่อนจะกดรับสายของอีเดน พร้อมกับพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ

“ว่าไงคะ”

“คุณเป็นอะไร” ปลายสายถามอย่างสงสัยเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิม

“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”

“ไม่จริง เสียงคุณเหมือนร้องไห้เลย”

“บ้า!”

“นี่ผมพูดจริงๆ นะ”

“ฉันก็พูดจริงๆ ค่ะ คุณถึงบ้านแล้วเหรอคะ”

“ถึงแล้วครับ อ้อ! พี่ชายคุณถามผมว่ากำลังจีบคุณอยู่หรือเปล่า” อีเดนบอกเรื่องสำคัญกับสาวเจ้าเผื่อว่าปริณจะเค้นถาม

“จะ...จริงเหรอคะ” มารียาตาโตขึ้นมาทันใด ‘ตายๆ งานเข้าอีกแน่ๆ เลยฉัน’

“จริงสิ! ผมจะหลอกคุณทำไมล่ะ”

“ว่าไงคะ?” มารียาบอกพลางเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ผนังห้อง ‘วันนี้เจอรถติดอีกแน่ๆ เลย’

“ผมขอกาแฟดำถ้วยหนึ่งได้ไหมครับ” อีเดนบอกด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน

“ได้ค่ะ ว่าแต่คุณจะดื่มกาแฟอีกเหรอคะ นี่จะหกโมงเย็นแล้วนะ” มารียาถามอย่างสงสัย เพราะวันนี้เธอชงกาแฟให้อีกฝ่ายไปหกแก้วแล้ว ‘อีตาบ้านี่ กะจะไม่หลับไม่นอนเลยหรือไงนะ’

“ครับ! พอดีว่างานของผมยังไม่เสร็จน่ะ”

“โอเคค่ะ! เดี๋ยวฉันเอาเข้าไปให้”

“ขอบคุณครับ” อีเดนบอกพร้อมกับกดวางสายไป มารียาวางกระเป๋าลงแล้วเดินไปชงกาแฟให้บอสใหญ่ด้วยสีหน้าเซ็งๆ

ห้านาทีต่อมา...

ก๊อกๆ มารียาเคาะประตูห้องก่อนจะหมุนลูกบิดเข้าไปด้านใน เหมือนเช่นทุกครั้ง

คนที่ยืนดักรออยู่ตรงประตู เข้าไปสวมกอดร่างบางจากด้านหลัง แล้วเอ่ยกระซิบบอกพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสาวเจ้าอย่างรู้สึกโหยหา “ผมคิดถึงคุณจนจะลงแดงแล้วรู้ไหม”

“คนบ้า! ปล่อยเดี๋ยวนี้” มารียาตกใจที่โดนอีกฝ่ายฉวยโอกาส

“ขอผมชื่นใจคุณหน่อยได้ไหมคนดี ได้โปรด...” อีเดนอ้อน ก่อนจะก้มลงหอมที่แก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว สามวันที่ผ่านมา กับการได้แต่จ้องมองเธอเดินผ่านไปผ่านมาแต่ทำอะไรไม่ได้ มันทำให้เขาหงุดหงิดจนแทบจะเป็นบ้า

“มะ...ไม่เอา ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย” มารียาร้องห้ามขณะที่หัวใจเต้นแรงกับสัมผัสที่วาบหวามของอีกฝ่าย

“รียา ผมจะขาดใจแล้วนะคุณรู้ไหม” อีเดนดึงถ้วยกาแฟในมือของสาวเจ้าไปวางที่โต๊ะใกล้ๆ ก่อนจะช้อนอุ้มร่างบางตรงไปยังห้องพักส่วนตัวที่เปิดรอเอาไว้เมื่อสองนาทีก่อน

“คนบ้า ฉันต้องรีบกลับบ้านนะ”

“รีบกลับทำไมครับ คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณไปงานเลี้ยง ส่วนพี่ชายของคุณก็ไปเชียงใหม่ ออกไปตอนนี้ก็เจอรถติดเปล่าๆ จริงไหม”

“บ้า! ปล่อยฉันนะคุณอีเดน”

“ขอเถอะรียา...ผมอยากรักคุณ” อีเดนบอกพลางสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงของสาวเจ้า แล้วใช้นิ้วเกี่ยวขอบแพนตี้ตัวจิ๋วออกจากต้นขางามอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ! ไม่นะ!” มารียาตกใจรีบดึงหมอนมาตีคนมือไม้อยู่ไม่สุขด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“ผมขอนะ” อีเดนบอกก่อนจะยัดแพนตี้สีดำลายลูกไม้ที่สุดแสนจะเซ็กซี่ใส่ลงในกระเป๋าเสื้อ