อีเดน นิยาย บท 47

นาทีต่อมา... แพรลานนาหยุดเดินตรงทางแยก ก่อนจะหันไปชี้ทางให้แขกสาว “ทางไปห้องน้ำเลี้ยวด้านซ้ายตรงนี้ค่ะ”

“ขอบคุณคุณแพรมากๆ นะคะที่เมื่อครู่ช่วยแก้ต่างให้กับรียา”อลิชาเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างซาบซึ้งใจ

“จริงๆ แพรต้องขอโทษแทนคุณต้อมมากกว่าค่ะ ที่พูดอะไรออกไปแบบไม่ทันได้คิด ดูท่าแล้วผู้กองคงจะหวงน้องสาวน่าดูนะคะ” แพรลานนารีบรับไหว้แล้วเอ่ยขอโทษแทนสามีอย่างรู้สึกผิด

“ที่สุดของที่สุดเลยค่ะ”

“ครั้งหน้าชวนคุณรียามาเที่ยวด้วยนะคะ” แพรลานนาเอ่ยชวน

“ได้ค่ะ แต่ต้องรอหลังจากที่รียาเคลียร์กับคู่หมั้นให้จบก่อน”

“คุณธันวาใช่ไหมคะ”

“ค่ะ คุณแพรรู้จักด้วยเหรอคะ”

“ก็เห็นข่าวผ่านทางสื่อบ่อยๆ น่ะค่ะ” แพรลานนาตอบยิ้มๆ

“รียาเขาไปเจอพี่ธันนัวกับสาวในคลับก็เลยถอยห่างออกมาทำใจได้สักระยะหนึ่งแล้วค่ะ ตอนนี้ก็รอบอกเลิกอีกฝ่ายให้เป็นเรื่องเป็นราว แล้วคุยกับผู้ใหญ่ให้เข้าใจ เพราะทางบ้านของพี่ธันกับรียามีธุรกิจที่ทำร่วมกันอยู่ค่ะ” อลิชาจำต้องบอก เพราะไม่อยากให้ใครมองเพื่อนสาวของเธอในทางที่ไม่ดี

“ขอบคุณนะคะที่เล่าให้ฟัง แพรสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับระหว่างเราค่ะ” แพรลานนารีบบอก เมื่อสังเกตเห็นความกังวลปรากฏอยู่บนใบหน้าของสาวเจ้า

“ขอบคุณคุณแพรเช่นกันค่ะที่เข้าใจ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เราไปเดินดูวิวตรงด้านนู้นกันไหมคะ”

“ค่ะ” อลิชาเดินไปชมวิวรอบๆ ที่ประดับประดาด้วยไฟสีเหลืองนวลระยิบระยับสว่างไสวไปทั่ว จนเธอต้องล้วงมือถือขึ้นมาเก็บภาพพร้อมกับโพสลง IG ว่าครั้งหนึ่งเธอก็เคยมาเยือนสถานที่แสนสวยงามแห่งนี้

สามชั่วโมงต่อมา... ไร่เอื้องลานนา (ของพ่อเลี้ยงธนากร)

“หนูคุยอะไรกับคุณแพรเหรอ” ปริณถามอย่างรู้สึกคาใจ หลังจากที่สองสาวหายไปห้องน้ำด้วยนานๆ

“ก็คุยเรื่องทั่วๆ ไปค่ะ” อลิชารีบบอก

“ไม่จริงอ่ะ ตอนที่ลุกไปเข้าห้องน้ำพี่ดูออกนะ” ปริณเอ่ยพลางจ้องมองที่ดวงตาของเจ้าสาวอย่างต้องการจับพิรุธ

“หนูแอบถามคุณแพรว่าพี่ป้องเคยพาสาวมาเที่ยวที่ไร่หรือเปล่า น่ะค่ะ” อลิชาเบี่ยงประเด็น

“จริงอ่ะ!” ปริณยิ้มแก้มแทบปริที่รู้ว่าสาวเจ้าสนใจเรื่องของตน

“จริงค่ะ ไม่เชื่อก็โทรไปถามคุณแพรได้เลย” อลิชาบอกก่อนจะผลักร่างสูงออกให้พ้นทางเดิน

“เดี๋ยวสิ! เราจะเดินหนีพี่ไปไหน พี่ยังคุยไม่จบนะ” ปริณรีบคว้าแขนบางเอาไว้มั่น

“พี่ป้องมีอะไรจะคุยอีกเหรอคะ” อลิชาถาม ขณะที่หัวใจเริ่มสั่นและเต้นแรง เพราะกลิ่นบางๆ ของบรั่นดีที่อีกฝ่ายดื่มมันทำให้เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กับโชคชะตาของค่ำคืนนี้อย่างบอกไม่ถูก

“หนูหึงพี่เลยแอบไปเช็กกับคุณแพร” ปริณทวนถาม

“ค่ะ” อลิชากลั้นใจตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ ‘ทำไมพี่ภูกับคุณต้อมไม่มอมเหล้าให้พี่ป้องเมาจนน็อกไปเลยนะ’

“หัวใจของพี่มันมีแต่หนูเท่านั้นอลิซ” คนที่เมากรึ่มๆ พ่นคำหวาน

“ไม่เชื่ออ่ะ” อลิชาตอกกลับอย่างขำๆ

“เชื่อเถอะ” ปริณส่งยิ้มหวานออดอ้อน

“ไม่! อ๊ะ... อื้อ...” อลิชาพูดยังไม่ทันจบ ก็โดนคนตัวโตก้มลงจูบแบบไม่ทันตั้งตัว

ปริณถอนจูบที่เนิ่นนานออก ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยถามคนที่กำลังหน้าแดงอีกครั้ง “เชื่อหรือยัง?”

“ชะ...เชื่อแล้วค่ะ” อลิชารีบบอกเสียงสั่น เมื่อรสจูบกลิ่นบรั่นดีที่ร้อนรุ่ม ทำให้เธอกลัวว่าคืนนี้คนตรงหน้าอาจจะเรียกร้องจนเธอไม่ได้หลับได้นอนเหมือนครั้งก่อน

“ดี! งั้นทีนี้ก็ไปอาบน้ำด้วยกันค่ะ” คนเมากรึ่มๆ เอ่ยชวน

“ไม่เอา! อาบใครอาบมันสิคะ” อลิชารีบปฏิเสธเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายจะไม่อาบแต่น้ำเพียงอย่างเดียว

“ฉันก็ไปถ่ายมาด้วย หล๊อหล่อเนอะแก คิกๆๆ” กานดารีบงัดหลักฐานออกมาโชว์ตัดหน้า

สาวิตรีมองรูปในมือถือก็กรีดร้องเบาๆ อย่างดีใจ “โอ๊ย! อิจฉาอ่ะ วันนี้ผู้กองจะมาอีกไหมนะ ฉันอยากจะถ่ายรูปด้วยจัง”

“ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาทานข้าวเที่ยงที่นี่หรือเปล่า แต่ที่รู้แน่ๆ คือเดินมานั่นแล้วจ้า” สาวิตรีบอกพลางพยักหน้าให้สองสาวหันไปมอง หลังจากที่เห็นรถสปอร์ตราคาแพงของพันเอกปริณแล่นเข้ามาจอด

“ว้าย ฉันจะไปขอถ่ายรูปกับผู้กอง” สาวิตรีบอกอย่างตื่นเต้น

ฟ้ารุ้งหัวเราะเมื่อเห็นอาการระริกระรี้ของเพื่อน ที่แสดงออกราวกับเด็กสาวที่คลั่งไคล้ดาราขนาดหนัก “ไม่ต้องวิ่งออกไป เดี๋ยวผู้กองก็เข้ามาส่งน้องอลิซที่ข้างในนี้จ้ะ”

“จริงอ่ะ! โอ๊ย ตื่นเต้นๆ” คนที่ล้วงมือถือ เตรียมจะเดินออกไปที่ด้านหน้าบริษัทหันกลับมาถามตาโต

หลังจากที่จอดรถเสร็จ ปริณก็เดินอ้อมมาเปิดประตูรถอีกฝั่งให้ว่าที่เจ้าสาวด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข จนทำให้ใครๆ ที่หันมามองแอบอมยิ้มตามไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ” อลิชาเอ่ยเบาๆ อย่างรู้สึกอายนิดๆ เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานหลายคนกำลังจ้องมองมายังเธอและคนข้างๆ เป็นสายตาเดียว

“วันนี้พี่ไม่ได้มาทานข้าวเที่ยงกับหนูนะ” ปริณบอกเมื่อออกก้าวเดินไปส่งสาวเจ้าในที่ทำงาน โดยไม่สนใจสายตาของคนที่อยู่รอบๆ

“ค่ะ” อลิชาตอบเบาๆ

“จะไม่ถามเหรอว่าพี่จะไปไหนหรือทำอะไร” คนที่คาดหวังว่าจะได้รับความสนใจเลิกคิ้วถามยิ้มๆ

“แล้วพี่ป้องจะไปไหนเหรอคะ” อลิชารู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคนตัวโตคว้าข้อมือไปกอบกุม

“พี่จะต้องเข้าไปประชุมวางแผนงานให้ลูกน้องจ้ะ” ปริณอยากให้สาวเจ้ารู้ความเคลื่อนไหวว่าตนทำอะไรอยู่ที่ไหน

“อืม...งั้นตอนเย็นหนูกลับกับรียาก็ได้ค่ะ พี่ป้องไม่ต้องมารับนะคะ” คนที่แทบจะไม่ได้ใช้เวลากับเพื่อนสาวรีบบอกอย่างดีใจ

“งั้นเจอกันที่บ้านพี่เย็นนี้ครับ” ปริณผลักกระจกบานใหญ่ให้คนรักเดินเข้าไปด้านในล็อบบี

“ค่ะ” อลิชาเอ่ยก่อนจะหันไปยิ้มให้สามสาวพนักงานต้อนรับที่ออกมายืนคล้ายกับว่ากำลังรอต้อนรับใครสักคนอยู่