อีเดน นิยาย บท 50

“คุณจำผิดหรือเปล่ารียา นี่มันทางไปเรือนหอของเราต่างหาก”

“คุณอีเดน!” มารียาหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีทันใด ‘ว่าแล้วเชียว อีตาบ้านี่ไว้ใจไม่เคยได้เลยจริงๆ’

“ครับผม” คนหล่อหน้ามึนขานรับเสียงหวาน

“จอดรถเดี๋ยวนี้ ฉันจะลง” มารียาบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“แหม! ไปฉี่ที่บ้านสิคุณ จะมานั่งปลดทุกข์ข้างทางเหมือนคนสมัยก่อนได้ยังไง อายคนอื่นตายเลย” คนอารมณ์ดีหยอกเย้าต่ออย่างนึกสนุก

“บ้า! ฉันไม่ได้จะฉี่ แต่ฉันจะกลับบ้าน” มารียาอยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังสุดเสียงกับคำตอบกวนๆ ของอีกฝ่าย

“ก็นี่ไง ผมกำลังขับรถพาคุณกลับบ้านของเราอยู่นี่ไงจ๊ะ”

“ฉันจะกลับบ้านของฉัน”

“รียา คุณอย่างอแงสิที่รัก” อีเดนบอกพลางส่งสายตาสื่อความหมายไปให้สาวเจ้า

“อย่ามองฉันแบบนี้นะ” มารียาบอกเสียงหงุดหงิด

“รู้อะไรไหม คุณทำลูกชายผมตื่นตั้งแต่ชั่วโมงก่อนจนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่ยอมสงบเลยดูสิ” อีเดนบอกพลางชี้ไปยังจุดกึ่งกลางที่ยังคงต๊ะ-ตุง-ตวง นูนเด่นเป็นสง่าให้สาวเจ้าดู

“อี๋! คนบ้า” มารียาขยับไปชิดติดขอบประตูรถด้วยท่าทีรังเกียจ

“ฮ่าๆๆ” อีเดนขำกับท่าทีของสาวเจ้าก่อนจะเอ่ยสารภาพที่ไปที่มาของการสร้างเรื่อง “พอดีผมต้องเดินทางไปอิตาลีเย็นนี้ ก็เลยอยากจะอยู่กับคุณก่อนออกเดินทางน่ะครับ”

“โดยการที่ให้คุณธนินเอาเรื่องลูกค้ามาอ้างเนี่ยนะ” มารียากลอกตาอย่างเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นได้ถึงขนาดนี้

“เชื่อเถอะว่าผมไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอก” อีเดนบอกเสียงอ่อน เพราะไม่อยากทำให้สาวเจ้าโกรธตนไปมากกว่านี้

“แต่ก็ทำ!” มารียาถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ กับการกระทำ ที่แสนจะเอาแต่ใจของเสี่ยใหญ่

“เราเข้าไปข้างในบ้านกันเถอะครับ” อีเดนเอ่ยชวนเสียงสุภาพ หลังจากที่ขับรถเข้ามาจอดบริเวณด้านหน้าคฤหาสน์หลังใหม่

“มีคนอยู่ข้างในไหมคะ” มารียาเลิกคิ้วถามเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้กับอีกฝ่าย

“เมื่อยี่สิบนาทีก่อนมีครับ แต่ตอนนี้กลับไปกันหมดแล้ว ผมอยากอยู่กับคุณแค่สองคน” อีเดนบอกก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูให้

“ครั้งหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ฉันอุตส่าห์ตื่นเช้ามาแต่งตัวเตรียมพร้อมจะทำงาน แต่คุณกลับพาฉันโดดงานซะงั้น” มารียาบอกก่อนจะก้าวออกจากลัมโบร์กินี

อีเดนดึงมือบางขึ้นจูบประทับที่หลังมือเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออดอ้อนเสียงหวาน “ผมต้องไปเคลียร์งานที่ต่างประเทศเป็นอาทิตย์นะ คุณอย่าใจร้ายกับผมนักสิรียา!”

มารียาจะดึงมือกลับด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

“คุณทานข้าวเช้าหรือยัง” คนหล่อหน้ามึนรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“ยังค่ะ กำลังจะแอบกินแซนด์วิชก็ถูกสั่งให้ตามคุณมานี่แหละ” คนที่กำลังหิวบอกตามตรงอย่างไม่อาย

“งั้นเข้าไปข้างในบ้านกันเถอะ ผมสั่งให้แม่บ้านมาเตรียมอาหารเอาไว้ให้เราแล้ว” คนชอบวางแผน จูงมือสาวเจ้าให้ออกเดินเข้าไปด้านในด้วยกัน

มารียายอมสงบศึกแล้วเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปข้างในบ้านอย่างว่าง่าย เพราะตอนนี้เธอรู้สึกหิวจนแทบจะกินช้างได้เป็นตัว

สามนาทีต่อมา... ทันทีที่อีเดนเดินเข้ามาในห้องทานอาหารก็เจอกับเมนูที่แม่บ้านจัดเตรียมเอาไว้ให้

“ว้าว! มีชาบูครับ” อีเดนกดเปิดเตาไฟฟ้าที่มีหม้อและน้ำซุปตั้งรออยู่บนโต๊ะ ให้เริ่มทำงาน

“น่าทานมากๆ เลยค่ะ” มารียามองผักสดและเห็ดต่างๆ ที่จัดเรียงกันในตะกร้ากับเนื้อสไลด์ที่วางเรียงในจานใบใหญ่ก็รู้สึกหิวคูณสอง

“คุณนั่งรอเลยครับ เดี๋ยวผมรินน้ำให้” อีเดนบอกก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบกล่องน้ำส้มมาเทใส่แก้ว แล้วส่งให้กับสาวเจ้า

“ขอบคุณค่ะ” มารียารับน้ำส้มมาจิบก่อนจะวางลงที่ฝั่งขวาของมือ พอหันมาอีกทีก็เห็นน้ำซุปในหม้อเริ่มเดือด “ฉันใส่เห็ดกับผักลงไปเลยนะคะ” เธอบอกอย่างมีมารยาท

“ครับ เดี๋ยวผมจะไปดูในตู้เย็นว่ามีอะไรให้ทานอีกหรือเปล่า” อีเดนลุกเดินไปยังตู้แช่เย็นขนาดใหญ่ที่เป็นกระจกใสเมื่อเห็นของที่แช่เอาไว้ด้านใน “มีเนื้อปลา เนื้อลาย วากิว กุ้งแม่น้ำ แล้วก็ซาซิมิเป็นเนื้อปลาโอ ปลาแซลมอน ไข่หอยเม้น ส่วนของหวานมีเค้กมะพร้าวครับ”

“ว้าว!” มารียาฉีกยิ้มหวานให้กับสารพัดเมนูที่ล้วนแต่เป็นของชอบของเธอทั้งนั้น

“ได้กลิ่นน้ำซุปแล้วผมรู้สึกหิวขึ้นมาทันทีทันใดเลย ฮ่าๆๆ” คนที่ยังไม่ทานอาหารเช้าบอกยิ้มๆ

“รียาก็เหมือนกันค่ะ” เธอบอกขณะใส่ผักและเห็ดลงไปในหม้อ

“นี่ครับซาซิมิ” อีเดนวางจานใบใหญ่ลงตรงหน้าของสาวเจ้า

“ขอบคุณค่ะ” มารียายิ้มก่อนจะใช้ตะเกียบคีบไข่หอยเม้นที่ห่อหุ้มด้วยสาหร่ายมาแตะที่โชยุนิดหน่อย แล้วทานด้วยสีหน้ามีความสุข

อีเดนยิ้มกับการกระทำที่เหมือนเด็กๆ ของสาวเจ้า ก่อนจะเอ่ยถาม “อร่อยไหมครับ?”

“อร่อยมากๆ เลยค่ะ” มารียาเอ่ยชมก่อนจะคีบไข่หอยเม้นแตะโชยุ แล้วส่งให้อีกฝ่ายทาน

อีเดนอ้าปากรับอย่างดีใจ ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะใจดีป้อนให้“ขอบคุณครับ”

“พระเจ้า! คุณเห็นเมื่อไหร่?” อีเดนถามด้วยสีหน้าตื่นๆ

“อะ...เอ่อ ประมาณหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่จะเจอคุณค่ะ” มารียาบอกก่อนจะวางตะเกียบลง เมื่อเห็นอีเดนล้วงมือถือขึ้นมากดโทรออก

“อีวานนายอยู่ไหน” อีเดนเอ่ยถามทันทีที่น้องชายคนรองกดรับสาย

“คอนโดครับ” อีวานตอบเสียงงัวเงีย

“วันนี้ไม่เข้าที่ทำงานเหรอ” อีเดนถามอย่างสงสัย

“ไม่ครับ ผมปวดหัวนิดหน่อย เสี่ยมีอะไรหรือเปล่า?” อีวานบอกก่อนจะลุกเดินออกไปคุยสายต่อที่ด้านนอกห้องนอน

“เซนพาสาวขึ้นคอนโด” อีเดนบอกด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

“อะไรนะครับ” คนที่กำลังเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ถามกลับอย่างไม่เชื่อหู ‘พระเจ้า! ถ้าแม่รู้เข้าเรื่องใหญ่แน่’

“นายเดาออกไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

“เดี๋ยวผมจะให้คนสนิทตามสืบครับ” อีวานบอกก่อนจะเทน้ำลง ในแก้วอย่างรู้สึกกระหาย

“โอเค ได้เรื่องยังไงก็โทรกลับมาบอกฉันด้วย” อีเดนบอกก่อนจะกดวางสายด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” มารียาเอ่ยถามอย่างรู้สึกผิดนิดๆ ที่คำพูดของเธอทำให้กลายเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา

“คือผมและน้องชายผมไม่เคยพาสาวขึ้นคอนโดมาก่อนครับ” อีเดนบอกเมื่อเห็นสาวเจ้ามีสีหน้ากังวล

“แต่วันนั้นคุณให้คุณธนินพาฉันไปหาที่คอนโดนะ” มารียาเอ่ยท้วงเบาๆ

“ใช่! คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ขึ้นคอนโดผม” อีเดนบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“แล้วทำไมคุณต้องซีเรียสเรื่องของน้องชายขนาดนั้นด้วยล่ะ” เธอถามต่ออย่างไม่เข้าใจ

“เซนน่ะหวงความเป็นส่วนตัวยิ่งกว่าอะไร ถ้าเขายอมให้ใครสักคนก้าวล้ำความเป็นส่วนตัว นั่นแปลว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่พิเศษมากๆ”

“เธอสวยดีนะคะ ขนาดหลับไม่ได้สติยังน่ารักเลย” มารียาบอกเมื่อนึกไปถึงใบหน้าจิ้มลิ้มของสาวเจ้าในวันนั้น

“เฮ้อ...แต่เซนยังเรียนไม่จบ ผมเกรงว่า...”