อีเดน นิยาย บท 77

ทันทีที่มารียาและจอห์นออกไป ปริณก็ดึงร่างบางที่สั่นเทาเข้ามากอดปลอบครู่หนึ่ง ก่อนจะผละออกแล้วไปยกเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ เข้ามานั่งข้างๆ เตียง พร้อมกับล้วงผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาที่แก้มนวลให้อย่างเบามือ

“พี่แถลงข่าวจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นให้แล้วนะ ต่อไปนี้หนูไม่ต้องห่วงหรือแคร์อะไรอีกรู้ไหม”

“ฮึก...คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ป้องท่านว่ายังไงบ้างคะ”

“อืม...ท่านกำลังเตรียมของรับขวัญหลานคนแรกของตระกูลอยู่จ้ะ” ปริณบอกยิ้มๆ

“ระ...รียาท้องเหรอคะ?” อลิชาถามออกไปอย่างไม่ทันได้คิด

“หึๆๆ” ปริณหัวเราะเบาๆ กับสีหน้าซื่อๆ ของคนที่ยังไม่รู้ตัว

อลิชามองหน้าของคนที่ฉีกยิ้มกว้าง ราวกับจะยืนยันคำถามของเธอว่ามาถูกทางแล้ว “ทะ...ทำไมเมื่อกี้รียาไม่บอกหนู”

“รียาจะบอกทำไม เพราะคนที่ท้องน่ะคือหนูต่างหากอลิซ” ปริณเอ่ยเฉลยด้วยสีหน้าขบขัน

“มะ...ไม่จริงอ่ะ พี่ป้องล้อเล่น ชะ...ใช่ไหมคะ” อลิชาถามเสียงสั่น ขณะที่น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่พูดจริง ต่อจากนี้และวันต่อๆ ไป ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ห้ามหนูท้อหรือคิดเองเออเองเหมือนวันนี้ไม่ได้แล้วนะ เพราะหนูไม่ได้ตัวคนเดียว หนูมีพี่ แล้วก็มีชีวิตน้อยๆ ที่อยู่ในนี้อีกคน” ปริณบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่นพร้อมกับลูบที่หน้าท้องของสาวเจ้าไปมาเบาๆ อย่างทะนุถนอม

“ฮึก...ลูก...” อลิชาก้มลงมองที่มือหนา ก่อนยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อนึก ไปถึงชีวิตน้อยๆ ที่เป็นพยานรักของเธอกับเขา

“ใช่จ้ะ ลูกของเราอายุได้ห้าสัปดาห์แล้ว” ปริณบอกพร้อมกับจูบซับน้ำตาให้คนขี้แย

“ฮือๆๆ” ว่าที่คุณแม่ปล่อยโฮออกมาทันใด เพราะทุกอย่างที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ มันตื้นตันจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก

“คุณพ่อของหนูก็มานะ มาพร้อมกับทุกคน ท่านร้องไห้และโกรธตัวเอง ที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายหนู” คนที่ทำหน้าที่เป็นตัวกลางผสานรอยร้าวรีบบอก

“คุณพ่อก็มาหรือคะ ฮึก...” คนที่กำลังร้องไห้ถึงกับหยุดชะงักไปทันใด เมื่อรู้ว่าบิดาก็มาหาเธอที่โรงพยาบาล แม้ว่าช่วงหลายปีที่ผ่านมา จะเกิดหลายๆ อย่างขึ้นภายในครอบครัว แต่มารดาก็ไม่เคยสอนให้เธอเกลียดบิดาเลยสักครั้ง และเธอเอง... ลึกๆ ก็ยังรักบิดาอยู่เช่นเดิม เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยังรักเธออยู่ไหม เพราะตั้งแต่ที่มารดาจากไป เธอก็ไม่เคยได้คุยกับบิดาอีกเลย จนกระทั่ง...อีกฝ่ายบุกมาหาเธอที่คอนโดในวันนั้น วันที่ปริณเดินไปเปิดประตูห้อง

“จ้ะ เห็นไหมว่าทุกๆ คนรักหนูมากขนาดไหน?” ปริณบอกพลางลูบหลังให้สาวเจ้าเบาๆ

“หนูรักพี่ป้องค่ะ ฮึก...” อลิชาบอกพร้อมกับกอดเอวหนาเอาไว้แน่น

“พี่ก็รักหนูจ้ะ แล้วก็รักลูกของเราด้วย” ปริณโยกร่างบางไปมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีที่ดีขึ้น จึงเอ่ยถาม “หนูหิวข้าวหรือยังคะ”

“ฮึก...หิวค่ะ” อลิชาบอกก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปจัดอาหารรอนะ” ปริณบอกยิ้มๆ เพราะตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ เขาเองก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเช่นกัน

“ค่ะ” อลิชาเอ่ยรับ ก่อนจะขยับลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ด้วยสีหน้าที่สดชื่นขึ้น

หลังจากที่มารียาเดินออกมาจากด้านหลังโรงพยาบาลพร้อมกับจอห์น เธอก็เห็นอีเดนเดินออกมาจากรถพอดี

“เสี่ยครับ!” จอห์นโบกมือเรียก

“อ้าว! กำลังจะไปไหนกันเหรอครับ” อีเดนถามขึ้นอย่างสงสัย

“กำลังจะกลับครับเสี่ย ผมกับรียาโดนพี่ป้องไล่มาน่ะครับ” จอห์น บอกยิ้มๆ

“ว้า...งั้นผมก็อดไปเยี่ยมอลิซน่ะสิครับ” คนที่หิ้วกระเช้ามาเยี่ยมบอกอย่างไปไม่ถูก

“ต้องมาพรุ่งนี้แล้วละครับ พอดีพี่ป้องเขาอยากจะปรับความเข้าใจกับอลิซตามลำพัง”

“ผมเข้าใจครับ” อีเดนบอกก่อนจะหันไปยิ้มให้คนรัก

“งั้นผมฝากรียากลับด้วยคนได้ไหมครับ พอดีว่านัดสาวเอาไว้” จอห์นยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูแสร้งทำเหมือนว่ามีนัด