อีเดน นิยาย บท 79

สิบห้านาทีต่อมา...

ส้มตำไทย ส้มตำปูปลาร้า ต้มแซบเอ็นแก้ว ต้มแซบกระดูกอ่อน ปลาทับทิมเผาเกลือ ปลาทับทิมทอดกระเทียม คอหมูย่าง ลาบอีสาน ตับหวาน ข้าวเหนียวและขนมจีน ถูกยกมาวางเรียงอยู่บนโต๊ะ

สี่สาวต่างพากันลงมือทานกันอย่างเอร็ดอร่อย ปริณตักส้มตำปูปลาร้าที่แอบซ่อนพริกขี้หนูเม็ดเล็กเอาไว้ด้านล่าง ส่งไปจ่อที่ปากของว่าที่น้องเขยด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“นี่ครับเสี่ย! ลองดูครับ”

“เอ่อ...” อีเดนอึกอักกับการกระทำที่ดูเหมือนกับชายรักชาย ของว่าที่พี่เมีย ที่ไม่รู้ว่าผีเข้าหรือไร? ถึงได้ป้อนส้มตำให้กับตน

สี่สาวที่กำลังทานอาหารอยู่พากันหันมามองสองหนุ่ม ด้วยสีหน้า มึนงง

“รังเกียจผมเหรอครับเสี่ย” ปริณถามขณะที่มือยังถือช้อนค้างไว้เช่นเดิม

‘ไม่ได้รังเกียจโว้ย แต่กูอายต่างหาก’ อีเดนสบถในใจ ก่อนจะอ้าปากงับส้มตำที่ว่าที่พี่เมียป้อนให้ด้วยสีหน้าแกนๆ

ปริณจ้องมองคนที่เบิกตาโตกว้าง หลังจากที่เคี้ยวไปได้สองสามครั้งก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาถึงหู

อีเดนน้ำตาคลออย่างซาบซึ้ง รีบหันไปตักลาบอีสานที่แอบฝังพริกขี้หนูสองเม็ด ยื่นไปจ่อปากของว่าที่พี่เมีย หลังจากที่ได้รับน้ำจิตจากอีกฝ่ายไปเมื่อครู่ ตนก็มีน้ำใจตอบให้เช่นกัน “ลองลาบอีสานดูหน่อยสิครับ”

“ฮ่าๆๆ ผมไม่ชอบทานลาบครับเสี่ย” ปริณรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องคืนตนเป็นแน่

“ผมก็ไม่ชอบทานส้มตำปูปลาร้าเหมือนกันครับ แต่เพราะผมอยากรักษาน้ำใจของผู้กอง ก็เลยทาน” อีเดนปล่อยหมัดเด็ดจนสี่สาวที่พอจะเข้าใจสถานการณ์ระหว่างพี่เมีย-น้องเขยถึงกับอดหัวเราะตามๆ กันไม่ได้

‘สลัด! ย้อนศรกูอีก’ ปริณสบถในใจ ก่อนอ้าปากรับอาหารที่อีกฝ่ายป้อนให้อย่างไม่มีทางเลี่ยง

“เป็นไงครับ? รสชาติแซบใช้ได้ไหมครับ” อีเดนถามเมื่อเห็นใบหน้าของผู้กองหนุ่มเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

“อร่อยครับ ผมว่าเสี่ยน่าจะ...” คนที่กำลังน้ำตาคลอบอกพลางทำท่าจะตักลาบอีสานให้อีกฝ่าย แต่ก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน

“เอาปลาทอดกระเทียมไปทานดีไหมครับผู้กอง” อีเดนส่งปลาทอดกระเทียมให้ว่าที่พี่เมียอย่างขอสงบศึก

“คิกๆๆ” สี่สาวพากันหัวเราะใส่สองหนุ่มที่หยอกกันเล่นขำๆ ก่อนจะพากันทานอาหารต่อ

หลังจากที่ทานมื้อกลางวันเสร็จ ปริณก็ขับรถพาอลิชากลับคอนโด ขณะที่อีเดนพามารียาไปเปิดตัวที่บริษัทในฐานะว่าที่เจ้าสาว

18:45 น. Orianna Condo...

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ อลิชาที่หลับยาวจนกระทั่งได้ยินเสียงมือถือ ที่วางไว้บนหัวเตียงส่งเสียงดังขึ้น ก็ลืมตาตื่นพร้อมกับควานหามือถือมาเปิดดูสายเรียกเข้า ก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของมารียา จึงรีบกดรับสาย แล้วลุกเดินออกไปคุยที่ห้องรับแขก เพราะกลัวว่าคนตัวโตที่นอนหลับอยู่ข้างๆ จะตื่น

“ว่าไงรียา”

“อลิซ ฉันมีเรื่องจะสารภาพ”

“เรื่องอะไรเหรอ?” อลิชาถามอย่างมึนงง

“เดี๋ยวฉันส่งให้แกอ่านในไลน์นะ อ่านจบแล้วโทรกลับมาหาฉันด้วยล่ะ” ปลายสายบอกจบก็กดวางสายไป

อลิชากดเปิดดูข้อความในไลน์ ก็เห็นลิงก์ของเพจๆ หนึ่งที่เพื่อนส่งมาให้ จึงกดเข้าไปดู

หญิงสาวนางหนึ่ง... นามสมมุติว่า (ส) ส. เป็นแม่หม้าย มีลูกสาวคนหนึ่งชื่อว่า ม.

ส. ลักลอบเล่นชู้กับสามีของเพื่อนรัก เพราะอีกฝ่ายมีฐานะค่อนข้างร่ำรวย จน ส. รู้สึกอยากจะได้อีกฝ่ายมาเป็นสามีของตัวเอง จึงแอบส่งรูปตอนที่หลับนอนกัน ไปเยาะเย้ยเพื่อนรักอยู่บ่อยๆ

ขณะเดียวกันก็เสี้ยมให้ลูกสาวหาผู้ชายรวยๆ มาเปย์ค่าใช้จ่าย ที่เกินตัว เพราะว่า ส. ติดการพนัน

พอลูกสาวได้คนเลี้ยงดูเป็นหนุ่มหล่อรวย ส. ก็คาดหวังว่าบุตรสาวจะต้องได้ชายหนุ่มคนนี้มาครอบครอง ทั้งๆ ที่ฝ่ายชายก็บอกข้อตกลงเอาไว้ตั้งแต่แรกว่า...คบแค่คลายเครียดเท่านั้น

สุดท้าย...พอฝ่ายชายขอเลิกเพื่อจะไปใช้ชีวิตกับสาวที่หมายมั่น มานานว่าจะให้เป็นภรรยา ส. กลับไม่พอใจ ทั้งที่ลูกสาวได้เงินไปตั้งตัวแล้วก้อนหนึ่ง จึงพาลูกสาวสุดที่รัก ไปเรียกร้องที่บ้านของฝ่ายชาย โดยบอกว่า ลูกสาวของตนนั้นตั้งท้องได้หกสัปดาห์ แต่ก็โดนฝ่ายชายตอกกลับว่า ‘ทำไมไม่ไปบอกพ่อของเด็ก มาบอกตนทำไม?’

ส. กรีดร้องโวยวาย บอกว่าฝ่ายชายพูดจาไม่ให้เกียรติลูกสาวตน ฝ่ายชายจึงสวนกลับไปว่า... ครั้งสุดท้ายที่มีอะไรกับ ม. มันเมื่อสี่เดือนก่อน แต่นี่ ม. ตั้งครรภ์ได้หกสัปดาห์ คงไม่มีทางจะใช่ลูกของตนเป็นแน่ และทุกๆ ครั้งที่มีความสัมพันธ์ก็ป้องกันมาตลอด