อีเดน นิยาย บท 80

เช้าวันต่อมา... บ้านวิภากรณ์

ปริณพาอลิชามาทานอาหารเช้ากับคุณปานทิพย์และประวิตรที่บ้าน หลังจากที่นัดกันเอาไว้เมื่อวาน

“มาพอดีเลย ย่าเพิ่งสั่งให้เด็กตั้งโต๊ะรอเมื่อครู่” ปานทิพย์บอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีครับคุณย่า คุณพ่อ” ปริณยกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะ” อลิชายกมือไหว้ตามติดๆ

“สวัสดีครับ เชิญด้านในครับ” ประวิตรยกมือรับไหว้พร้อมกับส่งยิ้มให้ว่าที่ลูกเขยกับบุตรสาว

ขณะที่ปริณกับอลิชากำลังจะเดินเข้าไปข้างในบ้าน ก็มีเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นอีกครั้ง

ปิ๊งป่องๆ ปิ๊งป่องๆ

“อ้าว! ใครมากดกริ่งเรียกน่ะแม่อ้อย ออกไปดูสิ” ปานทิพย์หันไปบอกแม่บ้านที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“ค่ะท่าน” น้ำอ้อยเดินออกไปดูได้เพียงครู่ พอเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าบ้านก็วิ่งหน้าตื่นกลับเข้ามา “อะ... เอ่อ...”

“มีอะไรงั้นเหรอ” ประวิตรถามอย่างสงสัย

“คะ...คุณโสภีมาค่ะ” น้ำอ้อยบอกเสียงสั่น

“เดี๋ยวฉันจะออกไปคุยเอง” ประวิตรบอกก่อนจะลุกเดินออกไป ด้วยสีหน้าตึงๆ

“แม่นี่ไม่ยอมจบง่ายๆ สินะ หึ!” ปานทิพย์ส่ายหน้าเบาๆ อย่างรู้สึกเบื่อหน่าย

“หนูโอเคไหม?” ปริณถามเสียงอ่อน เมื่อเห็นอลิซมีสีหน้าไม่ค่อยดี

“หนูไม่เป็นไรค่ะ” อลิชาส่งยิ้มให้ทั้งที่ภายในใจก็รู้สึกเป็นห่วงบิดาขึ้นมานิดๆ

ประวิตรเดินออกมา ก็เห็นอีกฝ่ายยืนเกาะรั้วและกำลังจ้องมองมายังตน “มีธุระอะไร”

“จะให้ฉันยืนคุยตรงนี้ใช่ไหม” โสภีมองคนที่ทำเหมือนไม่มีเยื่อใยด้วยสายตาตัดพ้อ

“ใช่! คุณแม่ผมท่านสั่งห้ามคุณเหยียบเข้าไปในบ้านอีก มีอะไรก็ว่ามาตรงนี้เลย”

“คุณเป็นคนให้ข่าวนี้ใช่ไหม ฮึก...” โสภีบอกก่อนจะล้วงมือถือ มาเปิดให้อีกฝ่ายดูข่าวที่เพื่อนสาวส่งมาให้

“ผมไม่มีเวลาว่างพอจะทำเรื่องแบบนี้หรอก ถ้าคุณมาเพราะต้องการจะรู้แค่นี้ก็กลับไปได้แล้ว” ประวิตรเหลือบมองครู่หนึ่ง ก่อนจะตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์

“เดี๋ยว! ตกลงคุณจะล้มงานแต่งของเราจริงๆ ใช่ไหม คุณวิตร” โสภีถามย้ำเรื่องสำคัญ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเตรียมจะเดินหนี

“คุณคิดว่าผมจะเอาผู้หญิงที่ทำร้ายลูกสาว มาทำเมียได้อีก งั้นเหรอโส” ประวิตรถามกลับพร้อมกับจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตารังเกียจ

“ฮือๆๆ คุณวิตร ได้โปรด... โสไม่ได้ตั้งใจ โสสัญญาว่าจะไม่ทำ แบบนั้นกับหนูอลิซอีก ฮือๆๆ” โสภีเกาะประตูรั้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

“กลับไปซะโส เรื่องของเรามันจบแล้ว” ประวิตรบอกด้วยสีหน้ารำคาญกึ่งสมเพช

“ฮึก...จบงั้นเหรอ ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมเลิกกับคุณเด็ดขาด” โสภีโวยวายเพราะคิดว่ายังไงอีกฝ่ายก็ต้องใจอ่อนให้เธอเหมือนทุกๆ ครั้ง

“ไม่เลิกก็เรื่องของคุณ แต่ผมไม่เอาคุณแล้ว” ประวิตรยักไหล่ไม่แคร์

“อย่าเดินหนีฉันนะ” โสภีตะโกนเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินกลับเข้าบ้าน

อลิชาได้ยินเสียงทะเลาะกันดังเข้าไปข้างใน ก็รีบลุกเดินออกมาดู“คุณพ่อมีอะไรกันคะ”

“หึ! แกใช่ไหมที่เป็นคนให้ข่าวเรื่องของฉันกับลูก” โสภีที่สติแตกโวยวายเสียงดังลั่น เมื่อเห็นอลิชาเดินออกมาจากบ้าน

“เรื่องอะไรหรือคะน้าโส?” อลิชาถามกลับอีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย แกมันเลวมาก แกแย่งทุกอย่างไปจากลูกสาวของฉันแบบหน้าด้านๆ” โสภีชี้หน้าด่าอย่างแค้นใจ

“อลิซไม่ได้แย่งครับ ผมรักอลิซมานานแล้ว แต่กับมิ้งผมไม่เคยรู้สึกกับเธอแบบนั้น” ปริณที่เดินตามออกมาบอกด้วยสีหน้าตึงๆ

“สารเลว! พวกแกมันเลวเหมือนกันหมดทุกคน” โสภีตะโกนด่าเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปมาต่างหันมามอง