อีเดน นิยาย บท 83

“เราออกไปรอกันที่ข้างนอกเถอะ เดี๋ยวเจ้าบ่าวก็คงจะขึ้นมาแล้ว” ประวิตรเอ่ยชวนมารียากับมารดาของตน

“ค่ะ! งั้นเดี๋ยวขอถ่ายรูปกับเจ้าสาวเป็นที่ระลึกแป๊บนะคะ เชิญคุณย่ากับคุณอาด้วยค่ะ” มารียาบอกพลางกดเปิดกล้อง แล้วถ่ายรูปหมู่และรูปคู่กับเจ้าสาวแสนสวย จากนั้นก็ออกไปกั้นประตูเงินประตูทองที่ด้านนอก

19 : 19 น. หลังจากที่เสร็จพิธีอันยาวนานในช่วงเช้า เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็ได้ขึ้นมาพักในห้องส่วนตัวสามชั่วโมง ขณะที่ผู้ใหญ่ยังคงนั่งจิบชาคุยกันอยู่ที่งานด้านล่าง

ปริณช่วยเจ้าสาวถอดชุดไทยออกทีละชิ้น ด้วยสายตาแวววาว ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “หนูเหนื่อยไหมคะ?”

“เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ แล้วพี่ป้องล่ะคะ?” อลิชาเลิกคิ้วถาม ก่อนจะสะดุ้งนิดๆ เมื่อริมฝีปากหนากดจูบลงที่ต้นคอ

“พี่ไม่เหนื่อยค่ะ” ปริณกระซิบ ก่อนจะซุกไซ้ที่ต้นคอระหงอย่างเต็มไปด้วยความโหยหา

“พะ...พี่ป้อง” อลิชาเตือนเสียงสั่น กลัวว่าจะมีใครเข้ามาตามแล้วเห็นช็อตวาบหวามเข้า

“ได้โปรด...” ปริณออดอ้อนเพราะขณะนี้ภายในกายของเขานั้น รุ่มร้อนไปด้วยไฟปรารถนา ที่ลุกโชนมาตั้งแต่เมื่อสามชั่วโมงก่อน ตอนที่เข้าไปรับเจ้าสาวในห้องแต่งตัวให้ลงมาทำพิธีที่ด้านล่าง ทันทีที่เข้าไปในห้องแล้วเห็นอลิชาสวมชุดไทย เขาถึงกับสตั๊นไปหลายวินาทีกับความงามที่หวานหยดเกินสาวใดๆ ที่เคยพบเคยเห็นมา มันทำให้เขาอยากจะข้ามพิธีต่างๆ ไปถึงตอนที่เข้าหอซะให้รู้แล้วรู้รอด

“อื้อ...” อลิชาครางท้วงเบาๆ เมื่อถูกเจ้าบ่าวกดจูบและสอดแทรกลิ้นเข้ามา

ปริณไม่สนใจอุ้มร่างบางตรงไปยังโซฟาตัวใหญ่ จากนั้นก็ถลกผ้าซิ่นของสาวเจ้าขึ้นมากองที่เอวแล้วใช้นิ้วเกี่ยวแพนตี้ตัวจิ๋วออกอย่างรวดเร็ว

“พี่ป้องอย่าค่ะ” อลิชาร้องห้ามเสียงหลง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร

“พี่อัดอั้นมาตั้งสามวันแล้วนะคนดี” ปริณบอกก่อนจะซุกใบหน้า ลงไปยังหน้าท้องแบนราบ แล้วเลื่อนต่ำลงไปยังจุดกึ่งกลางลำตัว ใช้ลิ้นตวัดลิ้มลองดอกไม้งามขึ้นลงช้าๆ

“อื้อ...พะ...พี่ป้อง...” อลิชาอายหน้าแดงก่ำกับการกระทำ ของเจ้าบ่าวสายหื่น ที่ดูท่าแล้วเธอคงจะไม่สามารถห้ามความต้องการของอีกฝ่ายได้

“พี่ล็อกประตูห้องแล้วจ้ะ” ปริณบอกให้สาวเจ้าคลายกังวล ก่อนจะเดินหน้าต่อ

“คนบ้า!” อลิชาต่อว่าคนหน้าด้านที่รูดซิปกางเกงออกอย่างรีบเร่ง ก่อนจะแกะกระดุมเสื้อออกเร็วๆ จากนั้นก็โยนเสื้อทิ้งไปใกล้ๆ กับกางเกง

ปริณยิ้มกว้างเมื่อเห็นเจ้าสาวแสนสวยยกมือปิดหน้าอย่างเอียงอาย หลังจากที่เห็นตนเปลือยกายล่อนจ้อน คนหื่นจับปลาชะโดตัวเขื่องที่โตเต็มไม้เต็มมือถูไถร่องอวบอูมที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ขึ้นลงช้าๆ สร้างความเสียวซ่านปานจะขาดใจให้กับคนถูกกระทำและคนกระทำ เนื้อสั่นไปตามๆ กัน

“อะ...อ่า...พะ...พี่ป้องขา...” อลิชาร้องครางอย่างเคลิบเคลิ้ม

“จ๋า...” ปริณขานรับก่อนจะดันปลาชะโดตัวใหญ่ยาวเข้าไปยังทางรักที่คับแน่นช้าๆ เพราะกลัวว่าจะไปกระทบกระทั่งเจ้าตัวน้อยในครรภ์เข้า

“ระวังด้วยนะคะ” อลิชาเอ่ยเตือนเสียงสั่น

“ครับ” ปริณขานรับก่อนจะเดินหน้าบรรเลงเพลงรักในท่วงทำนองที่อ่อนหวานกับเจ้าสาวแสนสวยต่ออย่างโหยหา

ที่งานเลี้ยงด้านล่าง...

“รียา ผมขอถ่ายรูปกับคุณหน่อยสิ” อีเดนรีบเอ่ยเรียกคนที่กำลังจะเดินไปขึ้นลิฟต์ หลังจากที่ยืนรอสาวเจ้าถ่ายรูปกับผู้ใหญ่ในงานมาเกือบ ครึ่งชั่วโมง

“อ้าว! คุณยังไม่ไปพักเหรอคะ” มารียาตกใจนิดๆ ที่เห็นอีกฝ่ายยังอยู่ในงาน

“ผมรอคุณอยู่น่ะ” อีเดนบอกก่อนจะหันไปเรียกพนักงานเสิร์ฟ ที่กำลังเดินผ่าน “น้องครับ รบกวนช่วยถ่ายรูปให้หน่อย”

“ค่ะ” พนักงานสาวรับมือถือราคาแพงมา เตรียมเก็บภาพให้ เสี่ยใหญ่ที่หล่อเหลาปานเทพบุตรกรีก กับคนรักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

แชะ! แชะ! แชะ!

“ขอบคุณครับ” อีเดนยิ้มกว้าง ก่อนจะรับมือถือมาเปิดดูรูป

“ยินดีค่ะ” พนักงานสาวยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินไปทำงานต่อ

“คนอื่นๆ เขาไปพักกันหมดแล้วนะคะ” มารียาบอกย้ำอีกครั้ง

“ผมรอคุณน่ะ” อีเดนเงยหน้าขึ้นตอบ หลังจากที่ได้รูปคู่กับสาวเจ้าสมใจ

“รอทำไมคะ?” มารียาขมวดคิ้วถาม

“แหม! คุณก็ถามเหมือนไม่รู้นะรียา” คนที่ถูกละเลยกลอกตา อย่างเซ็งๆ เพราะแขกผู้ใหญ่แทบทุกคนในงานได้ถ่ายรูปคู่กับเพื่อนเจ้าสาวแสนสวย แต่เขาที่เป็นคนรักกลับไม่มีรูปคู่กับเธอเลย

“ใจเย็นๆ ครับ ผู้กอง” อีเดนเอ่ยแซวเจ้าบ่าว

“เสี่ย! มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ปริณถามอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะมีบุคคลอื่นมาร่วมฟังการสนทนาด้วย

“เพิ่งมาครับ!” อีเดนตอบก่อนจะมองเลยไปยังร่างบางระหง ที่ยืนพูดคุยกับแขกผู้ใหญ่อยู่ใกล้ๆ

“รียา! ช่วยพาคุณอีเดนเข้าไปนั่งที่ด้านในหน่อยสิ” อลิชาสะกิดบอกเพื่อนสาวที่ยืนหันหลังให้

“เอ่อ...จ้ะ!” มารียาตอบก่อน จะแสร้งยิ้มบางๆ ให้กับคนเจ้าเล่ห์ ที่หลอกล่อและกักตัวเธอไว้ที่คฤหาสน์หลังใหม่นานถึงสามชั่วโมง จนเธอกลับมาเปลี่ยนชุดและแต่งหน้าทำผมแทบไม่ทัน

“เจ้าบ่าว-เจ้าสาวมองกล้องหน่อยครับ” ช่างภาพที่ทำหน้าที่ เก็บภาพของแขกที่มาร่วมงานบอกด้วยยิ้มๆ

“รียา คุณอีเดน มาถ่ายรูปกันค่ะ” อลิชาเอ่ยชวน

“ครับ” อีเดนขยับเข้าไปถ่ายรูปกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวพร้อมกับมารียา ก่อนจะเดินเข้าไปในงานกับสาวเจ้า เพื่อร่วมโต๊ะทานอาหารกับผู้ใหญ่

ปริณกำลังจะพาเจ้าสาวเดินตามเข้าไป เพราะเห็นว่าเพื่อนๆ และคนสนิทอยู่ในงานมากันจนครบแล้ว แต่พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับ... สาวข้างบ้านในวัยเด็ก หอบหิ้วลูกและผัว เอ๊ย! สามี เดินตรงเข้ามาในงานด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ‘ให้ตายสิ! ใครเชิญมาวะ?’

“ยินดีด้วยนะคะพี่ป้อง” นานาเอ่ยพร้อมกับฉีกยิ้มให้เจ้าบ่าว

“สวัสดีครับ ยินด้วยนะครับคุณป้อง คุณอลิซ” อันโตนิโอบอกพร้อมกับส่งกล่องของขวัญให้

“ขอบคุณครับ / ขอบคุณค่ะ” เจ้าบ่าวเจ้าสาวยกมือไหว้พร้อมกับรับกล่องของขวัญมาส่งให้คนที่รอรับอยู่ข้างๆ

“ไปไงมาไงเนี่ย?” ปริณเอ่ยถาม ขณะที่ภายในใจก็เริ่มหวาดระแวงขึ้นมานิดๆ

“แหม...ตอนแรกตั้งใจว่าจะมาเอาคืน แต่พอเห็นเจ้าสาวแล้ว เปลี่ยนใจ! ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะคะน้องอลิซ นี่สามีของนานา ชื่ออันโตนิโอ เรียกพีเคก็ได้ค่ะ” นานาหยอกเย้าก่อนจะแนะนำคนรัก

“เอ่อ... นานาเป็นน้องสาวข้างบ้าน แล้วก็เป็นเพื่อนซี้ของรียาตอนเด็กๆ จ้ะ” ปริณเอ่ยเสริมให้คนที่ยังไม่รู้ความเป็นมาเข้าใจเพิ่ม

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณนานา คุณพีเค” อลิชาส่งยิ้มกว้างให้กับทั้งสองที่พาลูกสาวตัวน้อยมาร่วมงานด้วย