ขอเกิดใหม่ เป็นภรรยาคุณชายโม่ นิยาย บท 2

"รั่วชิว ฉันกลัวจังเลยค่ะ........ เธอดูน่ากลัวมากเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกต่อไปแล้ว เดิมทีเธอก็ทำกับฉันแบบนี้ ตะคอกใส่ฉันทุกวัน ด่าฉันแบบนี้ทุกวัน ทำราวกับว่าฉันเป็นขี้ข้าอย่างไรอย่างนั้น" ฉู่เสี่ยวเสี่ยวที่หลบอยู่ข้างหลังถังรั่วชิวมาโดยตลอดก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา ขอบตามีน้ำตารื้นออกมา

เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าฉู่เสี่ยวเสี่ยวคือมือที่สาม แต่ฉู่เสี่ยวเสี่ยวในขณะนี้กลับมีท่าทีที่ดูหวาดหวั่น มีสภาพราวกับว่าเป็นผู้ถูกกระทำที่น่าสงสาร

เซี่ยอันหรานโมโหจนหัวเราะออกมา เธอมองไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยวแล้วหัวเราะอย่างเย็นเยียบ "ทำไมกัน ทำไมเซี่ยอันหรานคนนี้ถึงดูไม่ออกว่าเธอจะเสแสร้งทำตัวน่าสงสารแบบนี้กันนะ"

"เธอทำให้เสี่ยวเสี่ยวกลัวแล้วนะ!"

ถังรั่วชิวตะคอกใส่เซี่ยอันหรานเสียงดัง แล้วหันกลับมาปลอบขวัญฉู่เสี่ยวเสี่ยวอย่างอ่อนโยน "อย่ากลัวเลย มีฉันอยู่ตรงนี้ทั้งคน นังนั่นทำอะไรเธอไม่ได้หรอก"

ตอนที่ถังรั่วชิวหันหน้าไปนั้นเอง แววตาของเขาก็เปลี่ยนกลายเป็นหนักแน่นขึ้นมา เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างกรุ่นโกรธกับเซี่ยอันหรานว่า "ไสหัวกลับไปที่ห้องของเธอซะ แรกเริ่มเดิมทีที่เธอทำกับเสี่ยวเสี่ยวเอาไว้ ที่ทำราวกับว่าเสี่ยวเสี่ยวเป็นคนใช้ ฉันจะยังไม่คิดบัญชีกับเธอ พรุ่งนี้พวกเราจะหย่ากัน ผู้หญิงแพศยาแบบเธอรีบไสหัวออกไปจากชีวิตฉันได้เลย!"

"ตอนแรกฉันทำกับฉู่เสี่ยวเสี่ยวอย่างไรนะ? พอตอนนี้ฉันมาคิดๆ ดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนแรกฉันก็ไม่ควรที่จะทำกับฉู่เสี่ยวเสี่ยวแบบนั้นจริงๆ ด้วย"

เซี่ยอันหรานส่ายหน้าแล้วหัวเราะอย่างขมขื่น "ฉันผิดเองที่ทำกับเธอดีไป มีอะไรก็แบ่งให้เธอ จนทำให้เธอคิดเอาว่า สามีของฉันเธอเองก็แบ่งเอาไปได้! ฉู่เสี่ยวเสี่ยว! ถ้าไม่มีฉัน เธอจะมาเป็นดาราที่เจิดจรัสแบบในตอนนี้ได้อย่างงั้นเหรอ ถ้าไม่มีฉัน เธอจะเข้ามหาลัยได้อย่างงั้นเหรอ ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากพวกเราตระกูลเซี่ย เธอจะโตมาได้อย่างปลอดภัยแบบนี้อย่างงั้นเหรอ ตอนนี้ เธอมาแย่งเอาสามีของฉันไป! ในตอนที่ฉันทนทุกข์ทรมานที่สุด! เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ลงคออย่างงั้นเหรอ!"

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะทำแววตาอาฆาตออกมา จ้องเขม็งไปที่เซี่ยอันหรานโดยที่ตนอยู่ด้านหลังของถังรั่วชิว "พวกเธอตระกูลเซี่ยก็เสแสร้งกับฉันไปอย่างนั้นแหละ ฉันมันก็แค่สินค้าแสดงโชว์ให้เห็นถึงความดีงามของตระกูลพวกเธอ ทำไมฉันต้องสำนึกในบุญคุณด้วยล่ะ ฉันรัก........คนๆ นั้น พวกเธอก็ไม่ให้ฉัน!"

เซี่ยอันหรานเอ่ยปากพูดขึ้นมา "ที่ผ่านมาเธอไม่คอยบอกฉันเลย ถ้าหากเธอบอกฉันว่าเธอรักถังรั่วชิว เธอก็จะได้อยู่ด้วยกันกับถังรั่วชิวแล้ว ผู้ชายที่เหยียบเรือสองแคมแบบนี้ ฉันไม่อยากได้หรอกนะ ฉันยกให้เธอเลยเป็นไง แต่เธอก็คิดใช่ไหม รอให้มีการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์กับตระกูลเซี่ยไปก่อน รอให้ช่วยธุรกิจตระกูลถังของถัวรั่วชิวไปก่อนใช่ไหมล่ะ"

คำพูดของเซี่ยอันหรานทิ่มแทงลงไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยวและถังรั่วชิว ความอับอายของถังรั่วชิวแปรเปลี่ยนเป็นความกรุ่นโกรธจึงสาวเท้าเดินไปข้างหน้า รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นบน แล้วไปหยุดที่ด้านของเซี่ยอันหราน จากนั้นจึงใช้มือฟาดลงไปที่ใบหน้าของเซี่ยอันหรานหนึ่งที แล้วจึงตะคอกด้วยโทสะ "หุบปากได้แล้ว! ตระกูลเซี่ยน่ะมันจบสิ้นลงแล้ว พ่อแม่และก็พี่ชายของเธอไม่อยู่แล้ว ไม่สามารถมาโอ๋มาช่วยเธอได้อีกต่อไปแล้ว!"

เซี่ยอันหรานที่ถูกตบจนลงมากองอยู่ที่พื้นก็พยายามลุกขึ้นยืนอย่างโซซัดโซเซ ก็มองเห็นฉู่เสี่ยวเสี่ยวที่กำลังแค่นยิ้มอย่างชั่วร้ายและเดินขึ้นมาข้างบน ฉู่เสี่ยวเสี่ยวยืนอยู่ข้างหลังถังรั่วชิว หรี่ตามองดูเซี่ยอันหราน ถังรั่วชิวไม่เคยได้เห็นภาพของฉู่เสี่ยวเสี่ยวที่ปรากฏท่าทีที่ดูชั่วร้ายเลย เพราะโดยปกติแล้วเธอมักจะแสดงท่าทีที่น่าสงสารอยู่ตลอด

ทันใดนั้นฉู่เสี่ยวเสี่ยวก็ยกมือขึ้นมา ใช้แรงผลักไปที่เซี่ยอันหรานหนึ่งที ทำให้เซี่ยอันหรานที่ยืนอย่างไม่มั่นคงในตอนแรกนั้นตกลงไปจากชั้นบน เนื่องจากบันไดชั้นสามเป็นบันไดวน เซี่ยอันหรานจึงตกลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว ตกลงไปกระแทกกับพื้นที่ชั้นหนึ่งของห้องรับแขกอย่างแรง เธออ้วกเอาเลือดสีแดงสดออกมาในทันที ราวกับว่าอวัยวะทุกส่วนในร่างกายของเธอบอบช้ำอย่างรุนแรง เจ็บปวดทรมานเป็นอย่างมาก

เซี่ยอันหรานเงยหน้าขึ้นไปมองถังรั่วชิวที่มีสีหน้าตื่นตะลึง และฉู่เสี่ยวเสี่ยวที่กลับมาแสดงท่าทีอ่อนแอและหลบอยู่ข้างหลังถังรั่วชิวอีกครั้ง

เซี่ยอันหรานเค้นแรงเฮือกสุดท้ายที่ยังมีอยู่กล่าวสาบานออกมา "ขอเพียงแค่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะต้อง.......จะต้องทำให้พวกเธอ ไม่ตายดีอย่างแน่นอน!"