ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บทที่447 ใต้เท้าซูมาได้อย่างไร

เฮ่อฟั่งสมควรตายแล้ว แต่ครั้งนี้ผู้ที่ลักลอบเป็นชู้กับเขาไม่ใช่ใครอื่น ประจวบเหมาะกับเป็นบุคคลในพระราชวังที่เป็นศัตรูกับเฉินเสียนนั่นก็คือพระสนมฉี

องค์ชายหกจงใจทำสีหน้าแปลกประหลาดใจ แล้วกล่าวขึ้นว่า “ข้ารู้เรื่องนี้ คิดไม่ถึงว่าท่านจะไม่รู้?”

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยกล่าวว่า “องค์ชายหก ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องลับเฉพาะในพระราชวังของผู้อื่น สอบถามให้น้อยหน่อยน้อยถือเป็นเรื่องที่ดีนะ”

องค์ชายหกกล่าวว่า “ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ”เห็นเฉินเสียนและท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยไม่ได้สนใจเรื่องสอดรู้สอดเห็น เขาก็จำใจต้องยกเลิก

ไม่รู้ว่าสรุปองค์ชายหกเก็บเหล้าหมักสับปะรดไว้เองมากเท่าไหร่ เขาสั่งให้ผู้ติดตามขนย้ายนำเหล้าหมักสับปะรดหนึ่งไหใหญ่ที่ยังไม่ได้เปิดผนึกมา จัดวางเต็มโต๊ะ

องค์ชายหกหันไปกล่าวกับเหล่าทหารอารักขาว่า “ข้ามองพวกเจ้ายืนก็เหนื่อยแล้ว สู้ไม่ได้กับมาดื่มเหล้าให้อบอุ่นขึ้นหน่อย”

ผู้ติดตามถือถ้วยมาอย่างยินดีปรีดา ได้เตรียมถ้วยหนึ่งใบให้กับทหารอารักขาทุกคนด้วย

ทหารอารักขากล่าวปฏิเสธอย่างนุ่มนวลว่า “องค์ชายหกโปรดประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอยู่ในเวลาที่ปฏิบัติหน้าที่ ไม่สามารถดื่มเหล้าได้พ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายหกกล่าวว่า “นี่เป็นเหล้าหมักสับปะรดระดับสุดยอดของเย่เหลียงเชียวนะ อยู่ที่เย่เหลียงมีเพียงแต่อยู่ต่อหน้าองค์จักรพรรดิถึงจะได้ดื่ม ครั้งนี้มอบให้ต้าฉู่บางส่วนเกรงว่าความหอมของเหล้าพวกเจ้าก็ไม่สามารถดมได้หรอก ตอนนี้ประทานให้พวกเจ้าดื่ม แต่ทว่าพวกเจ้าปฏิเสธอย่างนั้นหรือ?”

เหล่าทหารอารักขาสัมผัสได้ถึงความลำบากใจเป็นอย่างมาก

หากเป็นเหล้าดีอร่อย ผู้ใดจะไม่อยากดื่มเล่า อีกทั้งยังเป็นเหล้าในพระราชวังขององค์จักรพรรดิ แต่พวกเขาดื่มแล้วเกรงว่าจะทำให้เรื่องราวการงานยุ่งเหยิงล่าช้า

ทหารอารักขากล่าวว่า “กระหม่อมอยู่ในเวลาปฏิบัติหน้าที่ไม่สามารถดื่มเหล้าได้จริงๆพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายหกกล่าวว่า “ข้าเชื้อเชิญพวกเจ้าดื่มเหล้าก็เป็นงานราชการ ข้าเป็นทูตของเย่เหลียง หรือว่าให้พวกเจ้าดื่มเหล้าด้วยแล้วทำให้ลำบากหรือ? วันนี้พวกเจ้าไม่ดื่ม ก็เป็นการไม่เคารพข้า วันพรุ่งข้าจะกราบทูลองค์จักรพรรดิของพวกเจ้า ให้องค์จักรพรรดิของพวกเจ้าจัดการกับพวกเจ้าซะ ต้องทำให้พวกเจ้าแบกรับผลที่ตามมาอย่างแน่นอน”

องค์ชายหกนี่เอาแต่ใจไม่มีเหตุผลเป็นอย่างมาก เห็นชัดเจนว่าถูกองค์จักรพรรดิเย่เหลียงรักเอ็นดูจนไม่ดีแล้ว

เหล่าทหารอารักขาต่างมองหน้าสบตากัน ดื่มแล้วมีความผิด ไม่ดื่มก็มีความผิด ควรจะทำอย่างไรเล่า?

องค์ชายหกกล่าวอีกว่า “พวกเจ้าวางใจ เรื่องดื่มเหล้ากับข้าวันนี้ ข้าไม่มีทางบอกองค์จักรพรรดิพวกเจ้าหรอก ข้าเพียงแค่เห็นใจที่พวกเจ้ายืนหนาวเหน็บ ประทานเหล้าให้พวกเจ้าหนึ่งคนต่อสองถ้วยเพื่ออบอุ่นร่างกาย แต่ว่าหากพวกเจ้าอยากจะดื่มมากหน่อย ถึงอย่างไรก็มีสามารถดื่มได้ตามสบาย”

สุดท้ายทหารอารักขากล่าวว่า “เช่นนั้นกระหม่อมไม่ได้ดีเท่ากับการทำตามคำสั่งอย่างเคารพ กระหม่อมขอบพระทัยองค์ชายหกแทนเหล่าพี่น้องที่องค์ชายหกเห็นอกเห็นใจพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีหลังจากนั้นองค์ชายหกได้มีรับสั่งให้คนรับใช้นำผักดองมาเป็นกับแกล้มแก่ทหารอารักขา

เหล่าทหารอารักขาล้วนดื่มเหล้าเป็นถ้วยกัน ไม่มีความสง่างามเรียบร้อยที่จะรินเหล้าดื่มทีละจอกเลย

ผลสรุปผักดองไม่ได้กินเท่าไหร่ เหล้าหมักสับปะรดเพิ่งจะดื่มไปสองไห เหล่าทหารอารักขาแต่ละคนก็ล้มพับกันไปตามๆกัน

ยังได้ยินองค์ชายหกกล่าวอย่างเลือนรางว่า “ลืมที่จะเตือนสติพวกเจ้า เหล้าหมักสับปะรดนี่ฤทธิ์ความสามารถของมันรุนแรงนัก”

ฤทธิ์ของเหล้าแรง พละกำลังก็ไม่สามารถที่จะขึ้นมาอย่างรวดเร็วเช่นนี้นะ

เหล้าหมักสับปะรดของเย่เหลียงเฉินเสียนก็เคยดื่มมาแล้วฤทธิ์ดีกรีค่อนข้างน้อยไม่รุนแรง ดื่มไม่ใช่ว่าจะเมาง่ายๆ และยิ่งทหารอารักขาดื่มเหล้านี้แล้ว ก็ไม่ควรที่จะเมาไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างนี้

องค์ชายหกทอดถอนหายใจออกมา แล้วกล่าวขึ้นว่า “เฮ้อ นับว่าสิ้นเปลืองเหล้าดีๆของข้าสองไหแล้ว”

เฉินเสียนหรี่ตามองเขา แล้วกล่าวขึ้นว่า “เจ้าวางยาพวกเขาหรือ?”

องค์ชายหกกล่าวอย่างผู้ไร้ความผิดว่า “ขวางหูขวางตาอยู่ในห้องโถงใหญ่นี่ ข้าเห็นอกเห็นใจพวกเขา ต่างฝ่ายต่างผ่อนคลายสบายๆ มีสิ่งใดที่ไม่ดีหรือ?”

เฉินเสียนชำเลืองมองดูทหารอารักขาที่ระเกะระกะอยู่บนพื้น ไร้คำจะพูดไปชั่วขณะเลย

องค์ชายหกกล่าวอีกว่า “ท่านวางใจ มอมยาสลบน้อยมาก คนไม่ตายหรอก อย่างมากก็นอนสลบไปหนึ่งคืน”

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยหัวเราะเบาๆแล้วกล่าวว่า “องค์ชายหกนี่ยิ่งใหญ่เสียจริง ผู้ใดก็มิเกรงกลัว”