ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 1

อดีตเฉินเสียนเป็นคนโง่เขลา

แต่เป็นคนโง่เขลาที่คว้าคนรักในฝันของผู้หญิงนับไม่ถ้วนในต้าฉู่มาได้... นางแต่งงานกับฉินหรูเหลียงแม่ทัพใหญ่แห่งต้าฉู่

ได้ยินมาว่าการแต่งงานครั้งนี้นางเป็นคนขอให้เกิดขึ้นอย่างโง่ๆ ฉินหรูเหลียงผู้เป็นแม่ทัพใหญ่มีคนที่เขารักอยู่แล้ว

ในวันแต่งงานมีหิมะตกในเมืองหลวง ทำให้บรรยากาศของงานเฉลิมฉลองในจวนแม่ทัพจืดชืดลงไปมาก

ฉินหรูเหลียงยืนอยู่ท่ามกลางสายลมและหิมะ สวมเสื้อผ้าสำหรับพิธีมงคลแบบไหล่กว้างเอวแคบ ชายเสื้อสีแดงดูสวยงามวิจิตรตระการตา ลำตัวสูงสง่า รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา

แต่สายตาที่เขามองเฉินเสียนกลับเต็มไปด้วยความรังเกียจที่สั่งสมมาเนิ่นนาน เขากล่าวว่า “ชั่วชีวิตนี้ข้าจะไม่มีวันรักคนโง่ ในเมื่อตอนนี้ท่านแต่งงานเข้ามาแล้วก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องชีวิตความเป็นอยู่อีก แค่อยู่เฉยๆ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ”

ยิ่งมองนางเขาก็ยิ่งหงุดหงิด พูดจบจึงสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

ในคืนวันแต่งงาน เทียนสีแดงภายในเรือนหอเผาไหม้จนดับมอดและตกอยู่ในความมืด

ทุกคนต่างคิดว่าภรรยาที่เพิ่งแต่งงานเข้ามาใหม่ของท่านแม่ทัพคงหลีกเลี่ยงชะตากรรมที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวโดยไร้เงาของสามีไม่ได้ และพวกเขาก็ไม่สนใจรับใช้ภรรยาที่ไม่ได้รับความโปรดปรานผู้นี้

ระเบียงทางเดินที่ว่างเปล่าดูเงียบเหงาวังเวง มีเพียงโคมไฟไม่กี่ดวงที่ยังคงสว่างไสว ส่องสว่างเพียงเลือนรางในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ

เงาของร่างสูงร่างหนึ่งถลันเข้ามาในเรือนหอ

เขากอดเฉินเสียนไว้และปิดกั้นริมฝีปากของนาง พลิกร่างเล็กๆ นั้นและกดลงบนเตียง จากนั้นมือหนาจึงเริ่มฉีกชุดแต่งงานที่นางกำลังสวม

เฉินเสียนมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด นางว่าง่ายและคล้อยตามอย่างง่ายดาย

แม้แต่คนโง่ยังรู้ว่านางชอบฉินหรูเหลียง

ริมฝีปากเอ่อล้นไปด้วยลมหายใจอันแผ่วเบาของชายหนุ่ม และทันใดนั้นเขาก็บุกเข้ามาอย่างไร้ความปรานี เฉินเสียนก้มตัวลงด้วยความเจ็บปวด น้ำตาคลออยู่ที่ขอบตา นางขมวดคิ้วและกลืนน้ำลายก่อนจะพูดว่า “หรูเหลียง มันเจ็บ...”

ชายหนุ่มหยุดไปนิดหนึ่ง เขาเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดของนางและใช้ฝ่ามือรวบมือทั้งสองข้างของนางไว้อย่างง่ายดาย เขาพันธนาการมือนั้นไว้เหนือศีรษะ ปฏิบัติกับนางอย่างดุดัน ระราน และอาละวาดเป็นการใหญ่

เตียงทั้งเตียงยุ่งเหยิงเมื่อตื่นขึ้นตอนรุ่งสาง เหลือเพียงเฉินเสียนที่ตกอยู่ในสภาพยับเยินแค่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

หลังจากนั้นนางก็ไม่ได้พบกับฉินหรูเหลียงอีกเลย ฉินหรูเหลียงทอดทิ้งนางเหมือนรองเท้าเก่าๆ ที่พอหันหนีแล้วก็ลืมสิ้น

นางเป็นภรรยาของแม่ทัพแค่ในนาม ฉินหรูเหลียงค่อยๆ ยกความรับผิดชอบในการดูแลจวนแม่ทัพให้หลิ่วเหมยอู่

พวกบ่าวรับใช้ในจวนแม่ทัพต่างก็ให้เกียรติหลิ่วเหมยอู่ด้วยการแอบเรียกนางว่านายหญิง

หลิ่วเหมยอู่เป็นคนรักของฉินหรูเหลียง

วันนี้เฉินเสียนไปที่เรือนหลักของฉินหรูเหลียง

นางไม่ได้พกร่มมาด้วย เกล็ดหิมะที่ตกลงมาบนเส้นผมและคิ้วของนางทำให้นางดูงดงามอย่างน่าประหลาด

เสียงที่มีเสน่ห์และอ่อนหวานของหญิงชายดังมาจากในห้อง

นั่นคือช่วงเวลาดีๆ ระหว่างฉินหรูเหลียงกับหลิ่วเหมยอู่

หิมะเริ่มตกหนักขึ้น เมื่อฉินหรูเหลียงเปิดประตูออกมาเขายังนึกว่ามีตุ๊กตาหิมะอยู่ข้างนอก