ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 14

เหลียนชิงโจวบอกว่าเขานำเครื่องปรุงสำหรับทำยาบำรุงมาให้ไม่น้อย แต่เมื่อเฉินเสียนไปที่ด้านหน้าก็พบว่าของเหล่านั้นถูกเก็บไปแล้ว แม้แต่รายการข้าวของเหล่านั้นก็ยังตกมาไม่ถึงมือเธอ

แต่เธอบังเอิญได้ยินบ่าวในจวนพูดกันว่า วัตถุดิบสำหรับทำยาและอาหารที่เหลียนชิงโจวนำมาให้มีค่ามาก แม้แต่ในจวนแม่ทัพก็ยากที่จะพบเห็น

เฉินเสียนยิ้มมุมปาก ในเมื่อแต่ละอย่างล้วนเป็นของมีค่า คนพวกนั้นจึงไม่ยอมให้เธอได้เห็นมันสินะ

แต่ถึงอย่างไรมันก็แค่ของนอกกาย เธอไม่สนใจหรอก

หลังจากเหตุการณ์นี้ฉินหรูเหลียงกับหลิ่วเหมยอู่ก็เงียบหายไป

เฉินเสียนยังคงอาศัยอยู่ที่เรือนหลังเล็กอันทรุดโทรมของเธอ ข้างกายไม่มีคนรู้ใจคอยปรนนิบัติเลยแม้แต่คนเดียว ชีวิตในแต่ละวันของเธอจึงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย

เดิมทีที่เรือนเล็กๆ แห่งนี้จะมีสาวใช้จางซื่อรับหน้าที่ดูแล มาคอยทำความสะอาดและดูแลจัดหาอาหารทั้งสามมื้อให้เฉินเสียน

แต่การทำงานของจางซื่อกลับไม่เป็นเช่นนั้น อย่าพูดถึงการปรนนิบัติรับใช้เลย วันๆ เฉินเสียนแทบไม่ได้พบหน้านางด้วยซ้ำ

จางซื่อเป็นคนที่มีอายุพอสมควร เวลาอยู่ในจวนคำพูดของนางจะมีน้ำหนักมาก นางมักจะพูดเสียงดังและวางอำนาจบาตรใหญ่ บรรดาสาวใช้ที่อายุน้อยกว่าจึงไม่กล้าทำให้นางไม่พอใจ

ถ้าเธอจำไม่ผิดจางซื่อผู้นี้เป็นคนเกียจคร้านมาก ก่อนหน้านี้ตอนที่นางดูแลเฉินเสียนผู้โง่เขลานางก็ค่อนข้างกินแรง พอมีอะไรไม่ได้ดั่งใจนิดหน่อยก็ดุด่าทุบตี เฉินเสียนในตอนนั้นก็ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร

ถึงอย่างไรในตอนนั้นก็ไม่มีใครดูแลเฉินเสียนผู้โง่เขลาได้ นางจึงทำได้เพียงปล่อยให้จางซื่อทำตามอำเภอใจ

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น จางซื่อก็นำอาหารมาส่งให้เฉินเสียน

ภรรยาคนที่สองได้รับความรักจากแม่ทัพแต่เพียงผู้เดียว จึงไม่แปลกที่บริวารในจวนตั้งแต่ระดับสูงถึงระดับต่ำจะประจบสอพลอนายเป็นเรื่องปกติ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้าคือหงส์พันปี