ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 9

เฉินเสียนก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่คิดว่าเหลียนชิงโจวจะคิดเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้น

ในที่สุดพิธีแต่งงานอันใหญ่โตหรูหราของฉินหรูเหลียงกับหลิ่วเหมยอู่ก็ผ่านไปอย่างครึกครื้นรื่นเริงตลอดเวลาสามวัน

เป็นที่กล่าวขานไปทั่วทั้งเมือง

ตลอดงานเลี้ยงสามวันนี้มีผู้คนมารอดื่มเหล้าเรียงเป็นแถวยาวอยู่ด้านนอก

ฉินหรูเหลียงกับหลิ่วเหมยอู่ไม่ได้มาปรากฏตัวเลยตลอดทั้งงาน แต่จวนแม่ทัพก็ยังคงต้อนรับแขก ซึ่งไม่ว่าจะมีมากี่คนที่นี่ก็ต้อนรับขับสู้อย่างเต็มที่

เฉินเสียนได้ยินมาว่าฉินหรูเหลียงได้รับการปูนบำเหน็จรางวัลมาไม่น้อยเลยนับตั้งแต่ชนะสงครามกลับมา ทว่าคราวนี้เขาคงต้องสูญเสียทุกอย่างแน่แล้ว

เฉินเสียนกลับที่ลานเล็กๆ ที่นางเคยอาศัยอยู่ มันดูทรุดโทรมทั้งภายในและภายนอก เพียงแต่ว่าช่วงสามวันนี้ที่จวนแม่ทัพมีงานยุ่ง เธอจึงจำต้องอยู่ที่นี่ไปพลางๆ ก่อน

นอกจากนี้เมื่อแม่บ้านจ้าวที่อยู่ในจวนแม่ทัพเห็นว่าเฉินเสียนกำลังตั้งครรภ์ นางจึงแอบนำผ้าห่มของตนเองมาให้เธอเพิ่มอีกสองสามผืน

แม่บ้านจ้าวพยายามพูดโน้มน้าวด้วยความหวังดี “รอประเดี๋ยวองค์หญิงลองไปคุยกับท่านแม่ทัพดีๆ เถิดเพคะ เมื่อท่านแม่ทัพเห็นหน้าบุตรท่านอาจจะยอมโอนอ่อนให้องค์หญิงบ้าง”

เฉินเสียนชะงักไปนิดหนึ่ง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าท้อง”

แม่บ้านจ้าวตอบว่า “โธ่ ตอนนี้ไม่ใช่แค่บ่าวที่รู้เพคะ ผู้คนทั้งเมืองหลวงต่างก็รู้กันหมด! ครั้งนี้องค์หญิงไม่เพียงแต่ทำลายงานมงคลของท่านแม่ทัพ แต่ยังทำให้จวนของท่านแม่ทัพกลายเป็นที่หัวเราะเยาะสนุกปากของคนทั้งเมือง นี่มันเป็นหายนะครั้งใหญ่จริงๆ!”

เฉินเสียนจำได้ว่าเธอไม่เคยพูดถึงเรื่องตั้งครรภ์เลย เรื่องนี้จะต้องออกมาจากปากเปราะๆ ของเหลียนชิงโจวแน่ๆ!

หมอนั่นกลัวว่าเธอจะแอบประหัตถ์ประหารเด็กคนนี้อย่างลับๆ ขนาดนั้นเลยหรือ

หลังจากช่วงเวลาสามวันที่ครึกครื้นผ่านพ้นไป จวนแม่ทัพก็เงียบเหงาขึ้นมาถนัดตา

ก่อนที่ทุกคนจะได้ผ่อนคลายจิตใจจากละครตลกเรื่องนี้ ในเช้าวันที่สี่ ความเงียบสงบภายในลานเล็กๆ ที่ซ่อมซ่อของเฉินเสียนก็พังทลายลง

ในตอนนั้นเฉินเสียนยังคงนอนหลับสนิท

แม้ว่าลานเล็กๆ แห่งนี้จะคร่ำครึ แต่เฉินเสียนเป็นคนที่ค่อนข้างปรับตัวเก่งเพราะมีประสบการณ์มาก่อน ก่อนหน้านี้ตอนที่ถ่ายภาพยนตร์แล้วต้องนอนในเรือนกระจกสภาพยังแย่กว่านี้ตั้งเยอะ

เธอคือคนที่ทำงานหนักและมีความอดทนมากที่สุด ขอเพียงแค่ได้พักผ่อนจิตใจอย่างเต็มที่เธอก็จะมีแรงลุกขึ้นมาทำสิ่งต่างๆ ในวันรุ่งขึ้น

สาวใช้คนหนึ่งบุ่มบามเปิดประตูเข้ามาจนทำให้เฉินเสียนตกใจตื่น เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่งและถามอย่างงัวเงียว่า “จะถ่ายต่อแล้วเหรอ นี่เพิ่งจะกี่โมงเอง ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งจะหลับไปไม่ถึงสอง...” เธอลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือและเห็นชายร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาพอดีเมื่อพูดมาถึงตรงนี้ แล้วคำพูดสองพยางค์สุดท้ายที่ติดอยู่ที่ปากก็หลุดออกมา “ชั่วโมง”

ระดับความโกรธหลังตื่นนอนนั้นแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้าคือหงส์พันปี