ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 8

ไม่แค่นั้น... ขณะที่เฉินเสียนเพิ่งนั่งลงข้างๆ เหลียนชิงโจว พ่อบ้านก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้ากลัดกลุ้มแล้วเอ่ยเบาๆ อย่างลำบากใจ “องค์หญิง เดิมทีท่านแม่ทัพไม่ได้สั่งให้จัดงานเลี้ยงสามวันนะพะยะค่ะ...”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างไม่แยแสว่า “อย่างไรเสียก็เป็นงานสมรสของท่านแม่ทัพ งานมงคลที่สำคัญเช่นนี้จะไม่เฉลิมฉลองได้อย่างไร”

พ่อบ้านลังเล “แต่ค่าใช้จ่าย...”

“ไม่เห็นเป็นไร ครอบครัวของฉินหรูเหลียงมีทรัพย์สมบัติมากมาย ไม่สนใจเงินเพียงแค่นี้หรอก”

พ่อบ้านยังกล่าวต่อว่า “อย่างไรเรื่องนี้ก็ควรปรึกษากับท่านแม่ทัพก่อนนะพะยะค่ะ”

เฉินเสียนหรี่ตามองเขาและเอ่ยอย่างเย็นชา “ตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่กับการปลอบโยนหลิ่วเหมยอู่ สมควรแล้วหรือที่เจ้าจะไปรบกวน สิ่งที่ข้าพูดมันไม่สำคัญรึ”

พ่อบ้านรีบตอบว่า “บ่าวไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

เฉินเสียนจึงกล่าวว่า “เจ้าอยากจะไปปรึกษากับฉินหรูเหลียงก็ตามใจเจ้า ถึงอย่างไรข้าก็พูดไปแล้ว หากเขาจะเปลี่ยนใจเขานั่นแหละจะเสียใจภายหลัง คนที่จะเสียหน้าไม่ใช่ข้าแต่เป็นเขา แล้วอย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า เวลานี้ระวังจะเจอเคราะห์เข้าละ”

แน่นอนว่าฉินหรูเหลียงยังคงอารมณ์เสียมาก

พ่อบ้านกล่าวว่า “บ่าวเข้าใจแล้ว” เขาไม่ได้รีบไปพบฉินหรูเหลียง ทว่ารีบไปจัดการค่าใช้จ่ายสำหรับสามวันข้างหน้านี้ให้เรียบร้อยเสียก่อน

ในที่สุดเฉินเสียนก็มีเวลาและเริ่มรับประทานอาหารอย่างช้าๆ และเป็นกิจจะลักษณะ

ทุกคนล้วนเป็นผู้ที่มีฐานะ ไม่ว่าจะหิวแค่ไหนพวกเขาก็ต้องรับประทานอย่างสง่างามและสุขุม

เหลียนชิงโจวก็เช่นกัน

เขาเอ่ยขึ้นว่า “วันนี้องค์หญิงทำให้ผู้คนได้เปิดหูเปิดตา”

เฉินเสียนกินถั่วลิสงคลุกเนยและถามว่า “เหลียนชิงโจว ตอนนี้เจ้าทำอะไรอยู่”

“ทำการค้า”

เฉินเสียนเหล่ตามองเขา “เจ้าเป็นพ่อค้า เคยรู้จักกับข้ามาก่อนหรือ”

เหลียนชิงโจวยิ้มและกล่าวว่า “เดิมทีพ่อของกระหม่อมเป็นขุนนางที่เมืองนั้น เมื่อมาหาข้าที่นี่จึงเริ่มทำการค้าขาย องหญิงมีข้อสงสัยอะไรหรือไม่”

เฉินเสียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อดูเหมือนว่าจะไม่มีปัญหาใดๆ จึงกล่าวว่า “แม้จะไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมเจ้าจึงช่วยข้า แต่ครั้งนี้ข้าต้องขอบใจเจ้ามากๆ เหล้าจอกนี้ข้าขอดื่มให้เจ้า”