ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 114

มีผู้สมรู้ร่วมคิดของนักฆ่าหรือเปล่าเฉินเสียนเองก็ไม่รู้ คืนที่นักฆ่าลงมือเฉินเสียนเองก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ และไม่รู้ด้วยว่านักฆ่าไม่ได้มีแค่คนเดียว และยิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่ว่าคนที่ซ่อนอยู่ในสวนดอกพุดตานจะเป็นนักฆ่า

หลังจากที่ฉินหรูเหลียงออกจากสวนสระวสันตฤดูแล้ว ก็นึกขึ้นได้ว่านานมากแล้วที่เขาไม่ได้มาที่สวนดอกพุดตาน ในเมื่อหลิ่วเหมยอู่หายป่วยแล้ว เขาก็ควรจะไปดูเสียหน่อย

เพียงแต่ว่านี่ก็ผ่านมานานมากแล้วที่ไม่ได้เจอหน้า เวลาเจอหน้าจะต้องพูดยังไง

ตอนนี้เขาอยู่ระหว่างทางไปสวนดอกพุดตาน แต่กลับไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่เคยเป็น

ฉินหรูเหลียงเดินอ้อมทะเลสาบอย่างใจเย็น สวนดอกพุดตานตั้งอยู่ปลายทางของถนนเส้นนี้ กลางป่ามีหิ่งห้อยระยิบระยับเต็มไปหมด ดูสวยงามแพรวพราวต้องใจ

แต่ทันใดนั้น ยังไม่ทันที่ฉินหรูเหลียงจะเดินไปถึงที่สวนดอกพุดตาน จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวดังลั่น

เสียงกรีดร้องนี้ดังไปทั้งสวนดอกไม้

ฉินหรูเหลียงที่กำลังกระวนกระวายใจในตอนแรก ก็สะดุ้งไปทั้งตัว รีบรุดไปที่สวนดอกพุดตานทันที รวดเร็วราวกับลมไม่มีผิด

เสียงนั้นดังมาจากสวนดอกพุดตานอย่างแน่นอน ฉินหรูเหลียงได้ยินมันชัดเจน เป็นเสียงของหลิ่วเหมยอู่อย่างแน่นอน

เขาวิ่งรวดเดียวจนถึงสวนดอกพุดตาน ถีบประตูสวนออก กวาดตามองดูสถานการณ์รอบๆ สายตาเยือกเย็น ร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว

เซียงหลิงร้องไห้จนร่างกายสั่นสะท้าน เมื่อเห็นฉินหรูเหลียงก็เหมือนเห็นที่พึ่งสุดท้าย รีบตะโกนขึ้นว่า : "ท่านแม่ทัพ! ท่านแม่ทัพช่วยนายหญิงด้วยเจ้าค่ะ!"

เวลานี้หลิ่วเหมยอู่ใบหน้าขาวซีดยืนอยู่กลางเรือน นางถูกคนชุดดำที่ปิดหน้าปิดตามิดชิดจับเป็นตัวประกันอยู่ สายตาของคนที่ปิดหน้ามิดชิดคมกริบ ดาบถูกวางจี้อยู่ใต้คอของหลิ่วเหมยอู่ เพียงแค่ออกแรง ก็จะสามารถสะบั้นชีวิตของหลิ่วเหมยอู่ได้ทันที

"ปล่อยนาง" ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นชัดถ้อยชัดคำ

คนชุดดำกลับพูดขึ้นว่า : "หากไม่อยากให้นางตาย ก็จงหลีกทางไปซะ!"

จากสัญชาตญาณของนักต่อสู้ ฉินหรูเหลียงมั่นใจในทันทีว่าชายชุดดำคนนี้เป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มนักฆ่าที่ลงมือในวัง!

เขาเข้าใจคำพูดที่เฉินเสียนพูดไว้ในทันที

ที่ที่อันตรายที่สุดเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด มิน่าล่ะฉินหรูเหลียงค้นทั่วทั้งเมืองหลวงแต่กลับหาไม่เจอ ที่แท้แล้วเขามาซ่อนตัวอยู่ในจวนแม่ทัพนี่เอง!

และตอนนี้เขายังจับหลิ่วเหมยอู่เป็นตัวประกันอยู่

ทั้งตัวของฉินหรูเหลียงเต็มไปด้วยไอพิฆาต เขาพูดขึ้นว่า : "ข้าจะพูดอีกครั้ง ปล่อยนางไปซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า"

ชายชุดดำหัวเราะขึ้นอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ปล่อยนางรึ? ถ้าปล่อยนางไป ข้าก็ไม่มีทางที่จะใช้หนีน่ะสิ? ได้ยินมาว่าหญิงผู้นี้เป็นหญิงที่เจ้ารักมากที่สุด ถ้าเกิดว่าข้าจะต้องตายอยู่ที่นี่ ข้าก็จะให้นางตายไปพร้อมกับข้าด้วยเป็นไง!"

หลิ่วเหมยอู่ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่นิดเดียว นางกลัวจนตัวสั่นเทา น้ำตาไหลเงียบๆ

นางมองฉินหรูเหลียงด้วยสายตาวิงวอนขอความช่วยเหลือ ดูแล้วช่างน่าสงสารจับใจ

ชายชุดดำรัดตัวหลิ่วเหมยอู่แน่น เดินออกจากสวนดอกพุดตานไปทีละก้าว ฉินหรูเหลียงทำได้เพียงถอยออกทีละก้าว

เวลานี้ เวรยามของจวนท่านแม่ทัพได้มาถึงที่สวนดอกพุดตานแล้ว และได้ล้อมรอบสวนดอกพุดตานไว้จนหมด

ชายชุดดำพูดกับฉินหรูเหลียงว่า : "นำม้าเร็วมาให้ข้า ข้าจะออกจากเมืองคืนนี้ ข้าถึงจะปล่อยนางไป ไม่อย่างนั้นข้าก็จะฆ่านางซะ!"

ฉินหรูเหลียงสีหน้าแย่มาก นักฆ่าคนนี้คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วกระมังถึงได้กล้าข่มขู่เขาแบบนี้

เขาพูดขึ้นว่า : "เจ้าจะมาต่อรองกับข้างั้นรึ?"

ชายชุดดำขยับดาบชิดคอของหลิ่วเหมยอู่มากขึ้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "สรุปแล้วเจ้าจะรับปากหรือไม่ หากเจ้าไม่รับปาก ข้าก็จะฆ่านางเสียตอนนี้!"

หลิ่วเหมยอู่หายใจเฮือกด้วยความหวาดกลัว สะอื้นเสียงเบา