ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 141

แต่เมื่อเฉินเสียนเห็นท่าทางแข็งทื่อของเขาเป็นครั้งแรก เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงแหบพร่า "เย้าหยอกคนอื่นก็สนุกเหมือนกันนะ"

เพราะเป็นเพียงการเย้ากันเล่น ใครก็อย่าถือเอาจริงเอาจัง แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของซูเจ๋อ เฉินเสียนก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที...

หลังจากนั้น เธอก็พูดติดตลกอย่างไม่ใส่ใจว่า "ท่านไม่หยิ่งยโสโอหังแล้วหรือ ตอนนี้ท่านยิ้มออกแล้วหรือ?”

ซูเจ๋อได้สติ จึงกล่าวว่า "ข้าไม่เคยถูกคนอื่นจูบเช่นนี้ ท่านควรจะรับผิดชอบข้าใช่หรือไม่"

เสียงเฉินเสียนหัวเราะแผ่กระจายไปในสายลมและกล่าวอย่าขบขันว่า "ข้าจะรับผิดชอบเอง รอข้าเก็บเงินได้มากพอก็จะรับผิดชอบท่าน หากในตอนนั้นท่านยังไม่มีครอบครัวและข้าก็อยู่คนเดียวละก็"

เฉินเสียนกลับไปที่จวนแม่ทัพในตอนกลางคืน

ในจวนแม่ทัพเงียบเชียบ และทุกคนก็ล้วนหลับไปแล้ว

ในเวลานี้ฉินหรูเหลียงรอจับกระต่าย ปกติแล้วเฉินเสียนจะไม่ยอมให้ซูเจ๋อส่งเธอไปที่ประตู

เดิมทีคิดว่าเธอจะใช้เวลาสักครู่เพื่อเปิดประตู ไม่คิดว่าเมื่อขึ้นบันไดประตูใหญ่มาก็พบว่ามีคนเปิดประตูให้เธอ

ใครจะเปิดประตูได้นอกจากฉินหรูเหลียง

ตามนิสัยของเขาแล้ว ในเมื่อเขาไม่สามารถจับเฉินเสียนได้ แม้ว่าจะไล่ตามไปไกลแล้ว หลังจากที่เขากลับมาเขาจะยังมีกะจิตกะใจไปนอนหลับได้อย่างไร แน่นอนว่าต้องรอให้เฉินเสียนกลับมาก่อน

เพียงแต่ฉินหรูเหลียงยืนอยู่ที่กรอบประตูและเห็นว่าสีหน้าของเฉินเสียนเย็นกว่าเวลากลางคืนอีกนั้น จู่ๆเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

หลังจากผ่านไปนานพอสมควร ฉินหรูเหลียงก็กล่าวว่า "กลับมาแล้วหรือ"

เขาเปิดประตูให้เฉินเสียน "คืนนี้เป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์ ต่อไปพยายามกลับมาให้เร็วหน่อย"

เฉินเสียนยกเท้าขึ้นเดินเข้าผ่านประตู และเขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง "อีกอย่าง อย่าไปพัวพันกับผู้ชายที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า เรื่องนี้ดีต่อตัวท่านเอง"

เฉินเสียนไม่สนใจเขา เมื่อเดินผ่านเขาไป เขาก็อดไม่ได้ คว้าข้อมือของเฉินเสียนแล้วลดเสียงลงกล่าวว่า "คนในคืนนี้คือผู้ใดกัน?"

เฉินเสียนหยุด ดึงมือของเขาออกด้วยความรังเกียจและกล่าวว่า "นี่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับท่าน"

ฉินหรูเหลียงขยับปาก กล่าวว่า "แม้ว่าท่านจะเกลียดข้า ตอนนี้ท่านกับข้าก็ยังเป็นคู่สามีภรรยากันท่านไปเดินงานโคมไฟกับชายอื่น ท่านคิดว่าข้าไม่ควรถามหรือ?"

เฉินเสียนพ่นลมหายใจและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นข้าจะบอกท่านให้นะว่าเขาเป็นคนใหม่ที่ข้าพบในคืนนี้ ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ข้าจะได้รู้จักกับผู้ชายหลายคน ผู้ชายยังสามารถมีภรรยาได้หลายคน ข้าคือองค์หญิง เหตุใดจึงไม่สามารถมีผู้ชายอยู่ข้างกายได้หลายๆคนกันเล่า?"

ฉินหรูเหลียงมองที่ใบหน้าของเธออย่างลึกล้ำ "เฉินเสียน ท่านจริงจังหรือไม่?"

เฉินเสียนหันหลังเดินจากไปและกล่าวเบา ๆ ว่า "อย่างไรก็ตามลูกชายของข้ากลายเป็นแต้มต่อ ถ้าข้าตัวคนเดียวจะกลัวอะไร?ข้าจะออกไปเที่ยวเล่น สํามะเลเทเมา และเป็นองค์หญิงงี่เง่าผู้ต้องการเพียงเก็บภาพความงดงามของโลก แค่นี้ทุกคนก็วางใจได้ และข้าก็มีความสุขด้วย ดีหรือไม่?"

เธอหยุดเท้าของเธอ หันกลับมามองเขาแล้วพูดว่า “ถ้าท่านทนไม่ไหวแล้ว หย่ากับข้าสิ”

"เฉินเสียน ท่านจะทรมานข้าหรือตัวท่านเอง" ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝีปากของเขา "ท่านรู้ว่าข้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้"

ถ้าเขาหย่าให้เฉินเสียนจริงๆ ดูเหมือนคนภายนอกจะมองว่าเฉินเสียนกำเนิดบุตรชายให้เขา ไม่เพียงแต่เขาจะถูกประณาม แต่จักรพรรดิจะโกรธด้วย

เฉินเสียนกล่าวว่า "ใช่ ท่านมีความลับของข้า ข้ามีความลับของท่าน และทุกคนจะต้องยอมรับมันให้ได้"

เธอมองออก แม้ว่าเธอจะไม่มีใจกับจวนแม่ทัพนี้ก็ตาม เธอก็ยังต้องอยู่ต่อไป

จะนับประสาอะไรกับฉินหรูเหลียงและหลิ่วเหมยอู่ ถ้าเธอกลับไปที่วัง ที่นั่นถึงจะเป็นที่ที่โหดร้ายจริงๆ

ทุกย่างก้าวของเธอจะตกสู่สายตาของจักรพรรดิ และหากเธอต้องการเข้าออกนอกวังอย่างอิสระ ก็จะยิ่งยากขึ้นไปอีก

ในสวนสระวสันตฤดู ทั้งอวี้เยี่ยนและแม่นมซุยนั้นก็ยังไม่ได้นอน