ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 143

เฉินเสียนไม่ได้รู้สึกลำบากใจ เธอยังคงยิ้มและพูดว่า “แต่ตอนนี้เขาก็กลับมาแล้วใช่หรือไม่ ความทุกข์ก็ควรค่าแก่การทนทุกข์สักหน่อย”

หลังจากที่เจ้าน่องน้อยอิ่มแล้ว เขาก็เอียงศีรษะและผล็อยหลับไป ตั้งแต่เขากลับมาที่ สวนสระวสันตฤดูเขาก็ไม่ร้องไห้อีกเลย

เมื่อตื่นขึ้นก็กลับไปสู่การกิน กินและ นอน นอนอีกครั้ง

เฉินเสียนบีบก้นของเขาและเกาฝ่าเท้าของเขา แต่เด็กคนนี้ยังคงไม่ร้องไห้ บางครั้งถูกเฉินเสียนปลุก เขาลืมตาครึ่งหนึ่ง เหลือบมองเธออย่างสบาย ๆ แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

ดวงตาคู่นั้นกล่าวอย่างชัดเจนว่า ข้าขี้เกียจเกินกว่าจะมีความรู้เท่าท่าน

เฉินเสียนกล่าวอย่างกังวล : “เฮ้อ ใครบอกว่าเขาร้องไห้ทั้งกลางวันและกลางคืน และไม่ยอมกินอะไรเลย เจ้าส่งเสียงให้ข้าได้ยินหน่อยได้หรือไม่!”

เธอค่อนข้างสงสัย ก่อนหน้านี้ที่ได้ยินว่าเจ้าน่องน้อยร้องไห้ไม่ยอมหยุด จะเป็นเพียงข่าวเล่าลือหรือไม่

อวี้เยี่ยนพูดอย่างมีความสุข: "องค์หญิงเป็นแม่ของเจ้าน่องน้อย และแน่นอน เขาจะไม่ร้องไห้ เมื่อเจ้าน่องน้อยกลับมาหาแม่ ไม่ใช่ว่าเจ้าน่องน้อยของเราจะร้องไห้ไม่ได้ แต่เขาไม่อยากร้องไห้ "

ความขี้เกียจอย่างนี้ เฉินเสียนเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

เฉินเสียนแกล้งลูกชายของเธออยู่ในสวนสระวสันตฤดูทุกวัน บ้างก็ออกกำลังกาย ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดียิ่งนัก

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เฉินเสียนรู้สึกวิตกเป็นอย่างมาก

หน้าอกของเธอบวมขึ้นทุกวัน แม้ในตอนกลางวันเธอจะไม่รู้สึก แต่ตกกลางคืน เธอรู้สึกว่ามันทั้งบวมและเจ็บ

ในตอนแรกสถานการณ์ไม่ชัดเจนนัก แต่ต่อมาเธออารมณ์เสียจนนอนไม่หลับทั้งคืน

เมื่อแม่นมซุยเห็นว่าเธอนอนไม่หลับในตอนกลางคืน จึงอธิบายให้เธอฟังอย่างแช่มช้า กล่าวว่า “องค์หญิง หลังคลอดก็จะเป็นแบบนี้แหละเพคะ องค์หญิงที่กำลังให้นมลูกอยู่ ถ้าไม่จัดการให้นม มันจะทำให้เกิดความเจ็บปวด”

เฉินเสียนขยี้ผมอย่างกังวลและพูดว่า "เอ้อร์เหนียงมีประสบการณ์แล้ว เจ้าทำอย่างไร"

"วิธีที่ดีที่สุดคือให้นมลูกโดยธรรมชาติ"

เฉินเสียนกล่าวว่า: “เจ้าก็ป้อนนมให้เจ้าน่องน้อยอยู่แล้วนี่ เรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ”

ในต้าฉู่ สำหรับผู้หญิงในตระกูลใหญ่เพื่อให้หน้าอกตั้งตรงหลังจากคลอดบุตร ก็มักจะหาแม่นมมาให้นมแทนแทน

เฉินเสียนไม่สนใจเรื่องนี้ แต่เรื่องที่เธอยังไม่เคยมีความสัมพันธ์ในเรื่องความรักอย่างจริงจังก็ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องที่คลอดลูกแล้วก็ยิ่งไม่ต้อง แต่กลับจะให้เธอบินข้ามขั้นตอนการมีความรักมาให้นมลูกแล้วล่ะก็......ยกโทษให้เธอด้วยที่เธอไม่สามารถทำได้

นอกจากนี้แม่นมซุยก็เป็นผู้ที่รับหน้าที่นี้ตั้งแต่แรกแล้ว และเธอไม่ได้คิดที่จะให้นมลูกด้วย

เมื่อต้องพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง รู้สึกเหมือนมีอุปสรรคอยู่ในใจเธอจริงๆ

เฉินเสียนโบกมือบอกปฏิเสธเส้นทางการแก้ปัญหานี้

แม่นมซุยกล่าวอีกครั้งว่า “องค์หญิงโปรดทรงอย่าตำหนิที่เอ้อร์เหนียงพูดมากไป แม้ว่าองค์หญิงจะเต็มใจ เจ้าน่องน้อยก็อาจจะดูดไม่ได้ พละกำลังของเด็กน้อยยังน้อยนิด และเขาจะกังวลหากไม่ได้น้ำนม ประเพณีพื้นบ้านมักเริ่มที่ให้ผู้ชายช่วยเปิดทางน้ำนมก่อน”

เฉินเสียนเงียบไป ใบหน้าเหมือนเป็นอัมพาต กล่าวว่า “นั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย ข้าจะหาผู้ชายมาจากที่ใดได้?”

เฉินเสียนคิดว่า การเลี้ยงลูกด้วยนมแม่เป็นเวลาหลายเดือนนั้นเป็นเรื่องใหญ่ และบางทีมันอาจจะดีขึ้นในภายหลัง

ไม่คิดว่า แม่นมซุยจะไปบอกซูเจ๋อว่าองค์หญิงอาการไม่ดี

เพื่อแก้ปัญหานี้อย่างสมบูรณ์ แม่นมซุยคิดว่าเธอยังต้องเชิญให้ใต้เท้ามา

คืนนี้เฉินเสียนที่กำลังหลับผัน ซูเจ๋อก็เข้ามา

แม่นมซุยกระซิบกับเฉินเสียน: "องค์หญิง ใต้เท้ามาแล้ว"

เฉินเสียนลุกขึ้นนั่ง สะดุ้งลงจากเตียง เปลือกตาของเธอกระตุกอย่างเดือดดาล: “ตอนนี้เขาจะมาทำไม?”

“แน่นอน ข้ามาหาองค์หญิง”

ถ้าให้เขารู้ว่าตัวเองนอนไม่หลับเพราะเจ็บหน้าอก คิดว่าเขาต้องมีความสุขจนเป็นบ้าแน่!

เฉินเสียนสูดหายใจเข้าลึกๆ ลูบหน้าอกของตัวเอง และพบว่าเมื่อคิดถึงเรื่องนี้หน้าอกของเธอก็เจ็บยิ่งกว่าเดิม