ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 153

ผู้เป็นอาจารย์รู้ตัวค่อนข้างช้า แต่ในที่สุดเขาก็เข้าใจและกลับไปพักผ่อนที่ห้องพร้อมกับหญิงชรา ทั้งยังบอกเฉินเสียนว่าถ้าอยากเรียนก็ขอคำแนะนำจากซูเจ๋อได้ ถึงอย่างไรซูเจ๋อก็เป็นลูกศิษย์ฝีมือดีของเขา

ห้องโถงดูว่างเปล่าลงไปถนัดตา และความเงียบก็เข้าปกคลุมอยู่พักใหญ่

เฉินเสียนถือท่อนไม้ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งถือมีดแกะสลักไว้ เธอแกะไปแกะมาพลางชวนคุย “ทำไมท่านถึงชอบทำงานฝีมือเช่นนี้หรือ”

“มันช่วยขัดเกลานิสัยและทดสอบความอดทนของคนได้” ซูเจ๋อกล่าว “ยิ่งชอบมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องสร้างขึ้นอย่างประณีตมากเท่านั้น”

ซูเจ๋อถามว่า “ท่านสบายตัวขึ้นบ้างหรือไม่”

เฉินเสียนพยักหน้า

เธอรู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะ อาการปวดบวมหายไปแล้วทั้งยังรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

ซูเจ๋อเอื้อมมือมาจากทางด้านหลังและจับไม้ในมือของเธอไว้ จากนั้นจึงจับมือที่จับมีดแกะสลักของเธออย่างนุ่มนวล

เสียงของเขาดังขึ้นที่ข้างหู “อย่าใช้แรงกดมากเกินไป ไม่อย่างนั้นนิ้วจะด้านได้ง่ายๆ”

เขาไม่รอช้าและรีบปรับท่าทางให้เฉินเสียน จากนั้นจึงถามว่า “อยากแกะสลักอะไร ข้าจะสอนท่านเอง”

เฉินเสียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบไปโดยไม่คิดอะไรว่า “งั้นแกะสลักรูปท่านก่อนก็แล้วกัน แล้วท่านค่อยดูว่าเหมือนหรือไม่เหมือน”

ซูเจ๋อจับมือของเธอให้เริ่มขยับมีดแกะสลักพลางยิ้มน้อยๆ “ถ้าเช่นนั้นท่านห้ามทำเล่นๆ ต้องตั้งใจทำอย่างประณีต”

เศษไม้ขนาดเล็กจากฝ่ามือค่อยๆ ร่วงลงสู่พื้น

เฉินเสียนกำลังจดจ่ออยู่กับการมองไม้ในฝ่ามือค่อยๆ ปรากฏเป็นโครงร่างของซูเจ๋อ แล้วอยู่ๆ ก็ถามขึ้นมาอย่างแผ่วเบาว่า “เหตุใดเมื่อหลายปีก่อนท่านจึงถูกตามล่าจนบาดเจ็บสาหัสหรือ”

ลมหายใจของซูเจ๋อระอยู่ที่ต้นคอของเฉินเสียนอย่างนุ่มนวลและอ้อยอิ่ง เขากล่าวว่า “การเปลี่ยนถ่ายอำนาจการปกครอง เมื่อมีการเปลี่ยนราชวงศ์ย่อมมีการนองเลือดเพื่อเสียสละ เพียงแต่ข้าโชคดีและรอดชีวิตมาได้”

เขาเอ่ยอย่างสบายๆ ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเอง ทว่าหัวใจของเฉินเสียนกลับหดเกร็งเมื่อได้ฟัง “ท่านมีส่วนร่วมในความวุ่นวายของราชสำนัก?”

“ข้าเป็นเพียงขุนนางฝ่ายพลเรือนที่อ่อนแอ” เฉินเสียนอยากจะถามต่อแต่ซูเจ๋อกลับกระชับมือเธอและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “มีสมาธิหน่อย ถ้าแกะคิ้วข้าเบี้ยวขึ้นมาละก็น่าเกลียดแย่”

อาจเป็นเพราะเฉินเสียนเริ่มหมกมุ่น หลังจากนั้นเธอจึงไม่ได้ถามอะไรอีก

เธอตั้งตารอดูการปรากกฎตัวที่สมบูรณ์แบบของซูเจ๋อในมือของเธอ

เธอคล้อยตามคำพูดของซูเจ๋อที่ว่า ยิ่งชอบมากเท่าไรก็ยิ่งต้องตั้งใจทำอย่างประณีตมากเท่านั้น และเธอไม่ยอมพลาดทุกรายละเอียด

เวลาล่วงมาจนมืดค่ำโดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว

ซูเจ๋อเตือนเธออยู่หลายครั้งกว่าเธอจะยอมกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

กว่าจะแกะสลักได้เป็นโครงเป็นร่าง เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงคืน

เฉินเสียนขมวดคิ้วมองอยู่ครู่ใหญ่ทว่าก็ยังหาเสน่ห์ของซูเจ๋อไม่เจอ เธอรู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ซูเจ๋อหยิบหุ่นกระบอกขึ้นมาและเอ่ยเรื่อยๆ ว่า “ถ้าท่านเรียนรู้จนถ่องแท้ได้ภายในคืนเดียว ท่านจะไม่แย่งงานคนอื่นหมดหรอกหรือ ไม่ต้องร้อนใจไป ข้ายังอยู่ทั้งคนไม่หนีไปไหน เมื่อใดที่ท่านอยากแกะสลัก ข้าจะเป็นแบบให้ท่านอีก”

เฉินเสียนเหลือบมองเขาและกล่าวว่า “หลงตัวเองให้น้อยลงหน่อยเถอะท่าน ข้าแค่ใช้ท่านเพราะจะฝึกมือ”

ซูเจ๋อซึมลงไปเล็กน้อย “ข้าเผลอคิดไปว่าข้าแตกต่างจากผู้อื่น ที่แท้ก็เป็นข้าที่เข้าใจผิดไปเอง”

ที่นี่มีห้องว่างเพียงแค่ห้องเดียวซึ่งหญิงชราจัดเตรียมไว้ให้พร้อมแล้วตั้งแต่ก่อนเข้านอน

เฉินเสียนกำลังคิดว่าควรจะหาเชือกสักเส้นมามัดซูเจ๋อตอนนอนดีไหม ทว่าถึงอย่างไรทักษะการต่อสู้ของเขาก็ไม่ใช่ธรรมดา

เมื่อมองเข้าไปในห้อง เฉินเสียนก็พบว่าตัวเองกังวลมากเกินไป

แม้จะมีเตียงเพียงหลังเดียวภายในห้องที่สะอาดเรียบร้อยนี้ แต่ก็มีผ้าปูที่นอนอีกชุดปูไว้บนพื้นเรียบร้อยแล้ว

ตอนที่หญิงชราเข้ามาเตรียมห้อง นางกลัวว่าเฉินเสียนจะอายจึงไม่ได้ถามเธอและไปสืบถามจากซูเจ๋อแทน

และนี่ก็เป็นการจัดตามความต้องการของซูเจ๋อ