ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 156

"กล่าวลารึ？"เฉินเสียนกล่าวอย่างตกใจ "เจ้าจะไปแล้ว？"

เหลียนชิงโจวยืดตัวขึ้น แล้วตอบ " พ่ะย่ะค่ะ ข้าจักต้องอยู่ห่างจากเมืองหลวงสักระยะ โดยจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้"

"จะไปแห่งหนใด？"

"หาเงิน พ่ะย่ะค่ะ"

"หาเงินที่ไหน？"

"ความลับทางธุรกิจ พ่ะย่ะค่ะ"

เฉินเสียสีหน้าบูดบิ้ง "จากที่ข้าดู การหาเงินนี้เป็นเพียงข้ออ้างใช่หรือไม่ ไม่แน่ว่าอาจจะไปทำเรื่องอะไรที่ไม่ชอบมาพากล"

เหลียนชิงโจวตอบด้วยรอยยิ้ม "องค์หญิง เรือเจียงหนานใกล้จะเสร็จแล้ว จากที่กระหม่อมประเมินดูแล้ว เมื่อกระหม่อมกลับมาเมืองหลวงก็น่าจะสามารถใช้การได้แล้ว เมื่อถึงเวลานั้นจะขอเชิญองค์หญิงไปขึ้นเรือนะพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อเฉินเสียนได้ฟังอย่างนั้น ก็แย้มยิ้มจนตาหยี่ และตอบว่า "ไปเถอะ ไปเถอะ ตั้งใจหาเงิน ยามกลับมาก็อย่าลืมของฝากข้าเป็นอันขาด"

"พ่ะย่ะค่ะ ในตอนที่กระหม่อมไม่อยู่ ถ้าต้องการสิ่งใด บอกเอ้อร์เหนียงให้ไปเชิญใต้เท้ามาได้"

เมื่อพูดจบและไม่มีอะไรจะพูดอีก เหลียนชิงโจวจึงกล่าวลา "องค์หญิงรักษาตัวด้วย กระหม่อมทูลลา"

เมื่อเขาหันหลังเดินจากไปได้เพียงสองก้าว เฉินเสียนกลับเรียกเขาขึ้นมา พูดอย่างคลุมเครือ "เหลียนชิงโจว ยังไงเจ้าก็มาแล้ว จะไม่ดูเจ้าน่องน้อยหน่อยหรือ"

เหลียนชิงโจวนิ่งไปชั่วขณะ แล้วหันตัวกลับมา มองดูเฉินเสียนนวดมือเจ้าน่องน้อยของเธออย่างเบามือ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ท่านชายน้อยช่างน่ารักน่าชัง ชื่อเจ้าน่องน้อย......หรือ?"

"ใช่ เป็นชื่อเล่นที่ข้าตั้งให้เอง"เฉินเสียนพูดพลางมองไปที่เขา "ส่วนชื่อแซ่เต็มๆก็ให้พ่อของเขามาตั้ง"

เหลียนชิงโจวพูดต่อ"นั้นแน่นอนอยู่แล้ว"

"เจ้าอยากอุ้มเขาหรือไม่" เฉินเสียนถาม

เหลียนชิงโจวสะดุ้งตกใจครู่หนึ่งก่อนจะปฏิเสธได้อย่างนอบน้อม "กระหม่อมยังไม่เคยอุ้มทารกมาก่อนเลย เกรงว่าจะไม่ดี รอให้ท่านชายโตอีกหน่อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ............"

และไม่รีรอให้เฉินเสียนพูดอีก เขาก็หันหลังเดินจ้ำอ้าวออกจากเรือนไป

เฉินเสียนมองดูเจ้าน่องน้อยของเธออย่างครุ่นคิด เหลียนชิงโจวไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูดเหรอ？ หรือเธอพูดคลุมเครือเกินไป？

หรือเธอควรถามไปอย่างตรงไปตรงมาเลยว่า :เขาใช่พ่อของเจ้าน่องน้อยหรือเปล่า？

เมื่ออวี้เยี่ยนเข้ามาเก็บน้ำชา จึงพูดขึ้นว่า "องค์หญิง คุณชายเหลียนได้เตรียมเสื้อผ้าที่เจ้าน่องน้อยจะสวมใส่ไว้เยอะแยะเลยเพคะ มากเสียจนไม่รู้ว่าสิ้นสุดฤดูกาลนี้จะใส่หมดหรือไม่ บ่าวไปดูมาแล้ว ละลานตามากเลยเพคะ"

ที่เหลียนชิงโจวถามกลับมาว่ารู้แล้วเหตุใดถึงถามอีก หรือซูเจ๋อจะเป็นคนส่งมาจริงๆ？

เธอครุ่นคิดอย่างหนัก แต่ก็ไม่รู้เพราะเหตุใดหัวใจของเธอถึงยังไม่สามารถสงบได้

เฉินเสียนบอกให้อวี้เยี่ยนพาแม่นมซุยเข้ามา

แม่นมซุยถาม "องหญิงค์เรียกใช้บ่าวหรือเพคะ"

เฉินเสียนพลางส่งเจ้าน่องน้อยให้นางป้อนนม พลางถามอย่างสงสัย "ก่อนที่คุณชายเหลียนจะออกไปได้เตือนข้าว่า หากข้ามีเรื่องอะไรก็ให้เอ้อร์เหนียงไปเชิญใต้เท้าซูมา ข้าถึงได้คิดขึ้นมาได้ว่า ช่วงนี้ซูเจ๋อรับรู้เรื่องราวการเคลื่อนไหวของข้าได้ตลอด หรือเป็นแค่เรื่องบังเอิญ？"

แม่นมซุยตอบด้วยรอยยิ้มแห้งๆ "อะ อาจจะเพราะเรื่องบังเอิญเพคะ........."

เฉินเสียนจ้องมองจังหวะการตอบของนาง "เอ้อร์เหนียง ข้าไม่สนว่าใครจะส่งเจ้ามา แต่ตอนนี้เจ้าเป็นคนของข้า ประการแรกเจ้าต้องเชื่อฟังข้า ต่อไปไม่ต้องบอกเรื่องของข้าให้คนนอกรับรู้ อย่าให้ข้าต้องรู้สึกเหมือนถูกจับตามอง เข้าใจหรือไม่？"

แม่นมซุยตอบด้วยสีหน้าปกติ "หม่อมฉัน ทราบแล้วเพคะ"

เข้าสู่ช่วงฟ้ามืด เหลียนชิงโจวปรากฏตัวในห้องตำราของซูเจ๋อ

หลังม่านไม่ไผ่ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายไม้กฤษณา

ในมือซูเจ๋อกำลังจุ่มพู่กันลงในหมึก เขียนอักษรสองสามตัวลงในกระดาษสา----- เย่เหลียง

เขาวางพู่กันอย่างเงียบๆ และเอ่ยขึ้น "ตอบคำถามของอาเสียนทั้งหมดแล้วหรือไม่？"