ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 198

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้กฤษณาจู่โจมเข้ามา และเฉินเสียนก็แยกไม่ออกว่าเธอมีสติหรือยังเมาอยู่กันแน่

เธอยังคงท่าทางเช่นนี้ไว้และลืมเคลื่อนไหว คิดว่าตัวเองเป็นประหนึ่งตุ๊กตาหิมะ

ทว่าลมหายใจสีขาวที่พ่นออกมาช่วยพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

เธอกับซูเจ๋อยังมีชีวิตอยู่ เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเขาทั้งที่อบอุ่นและเยียบเย็น แต่ไม่มีใครเคลื่อนไหวไปมากกว่านี้

คางของเฉินเสียนวางอยู่บนไหล่ของซูเจ๋อ และเอวของเธอก็ถูกกักอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงค่ำคืนในตรอกเล็กๆ นั้นขึ้นมา ตอนนั้นเขาก็กอดไว้เธอแน่นเช่นนี้

ความจริงเธอก็ยังเหมือนตอนนั้นที่ไม่อยากดิ้นรน... เธอแค่ประหม่า ตกใจจนประหม่า

เฉินเสียนยกมือขึ้นมาและยันไปที่ไหล่ของซูเจ๋อ

เธอคิดว่าบางทีเธอควรทำเหมือนครั้งที่แล้ว แม้ใจจะสั่นระรัวแต่เธอก็ควรผลักเขาออกไปอย่างไม่ลังเล

แต่เธอก็นิ่งเงียบอยู่นาน อาจเป็นเพราะดื่มมากไป เธอจึงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่ต้องการผลักซูเจ๋อออกไป

ความทรมานที่เกิดขึ้นภายในใจทำให้นิ้วของเธอค่อยๆ กำเข้าหากัน

เธอขยับมือไปโอบไว้ที่รอบคอของเขาทีละน้อย นิ้วเรียบกระชับปกคอเสื้อของเขาแน่น และในที่สุดก็กอดเขาไว้

ซูเจ๋อชะงักไปนิดหนึ่ง เขาแปลกใจเล็กน้อย และคลื่นใต้น้ำก็เริ่มปั่นป่วน

เฉินเสียนหลับตาลง เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อยู่ตรงต้นคอของเขาและพึมพำว่า “ท่านจงใจเล่นกู่เจิงเร็วเช่นนั้น เพราะอยากทำให้ข้าล้มลงมากอดท่านเช่นนี้ใช่ไหม”

“อาเสียน ข้าเคยบอกไปแล้วว่าเหล้าหมักสับปะรดถึงอย่างไรก็ยังเป็นเหล้า ท่านควรดื่มให้น้อยลง”

เฉินเสียนยิ้มน้อยๆ และกล่าวว่า “ใช่แล้ว ข้าเมา ท่านไม่จำเป็นต้องจริงจังนัก ข้าเองก็จะไม่จริงจัง เราไม่จำเป็นต้องจริงจัง ท่านเคยบอกว่าถ้าข้าหรือท่านหนาว เราจะกอดกันแบบนี้ก็ได้”

“ข้าเคยพูด”

“ข้ายอมรับว่าอ้อมกอดของท่านทำให้ข้าติดนิดหน่อย” เฉินเสียนบอก “แต่ข้ายังยับยั้งชั่งใจได้”

“ทำไมต้องยับยั้งชั่งใจ”

เฉินเสียนซบศีรษะลงกับบ่ากว้าง เธอสูดดมกลิ่นอายของเขา รู้สึกเหมือนหัวใจถูกเติมเต็มด้วยบางสิ่งบางอย่าง

เธอหัวเราะน้อยๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หวานละมุน “ถ้าไม่รู้ว่าท่านมีเรื่องราวความหลังของท่าน บางทีข้าอาจจะคิดว่าท่านจริงจัง ถ้าท่าน... เป็นแค่คนธรรมดา บางทีข้าอาจจะ...”

ปล่อยให้ตัวเองไปชอบเขา

เพียงแต่เธอพูดออกไปไม่ได้ และไม่รู้ว่าซูเจ๋อจะเข้าใจหรือไม่

ซูเจ๋อเพียงแต่เอ่ยกับเธออย่างแผ่วเบา “ความรู้สึกบางอย่างจำเป็นต้องอดกลั้นไว้ ท่านเป็นเช่นนั้น ข้าเองก็เช่นกัน... ท่านบอกว่าท่านปฏิบัติต่อข้าเช่นมิตรสหาย หากได้พบท่านบ่อยๆ ข้าก็ยอมรับได้ แต่ตอนนี้ ทำไมท่านจึงต้องหลบหน้าเมื่อท่านเห็นข้า”

“หลบ?” เฉินเสียนเอ่ยอย่างงงงวย “ทำไมข้าต้องหลบหน้าท่าน”

เฉินเสียนค่อยๆ นึกขึ้นมาได้และกล่าวว่า “ท่านหมายถึงคืนที่ข้าไปดื่มกับเฮ่อโยวและหนีไปเมื่อข้าเห็นท่านใช่หรือไม่ ข้ากลัวว่าท่านจะโกรธเหมือนตอนที่ไปหอหมิงเย่ว์ แต่ตอนที่ข้าดื่มกับผู้อื่นข้าก็แค่แสดงเท่านั้น ข้าไม่เคยเมาเลยนะ”

ซูเจ๋อหรี่ตาและถามอีกว่า “แล้วคืนนี้ล่ะ เหตุใดท่านจึงไม่อยากเจอหน้าข้า”

“ซูเจ๋อ หิมะเริ่มตกหนักแล้ว” เธอโอบศีรษะของเขาไว้อย่างคลุมเครือและช่วยปัดหิมะสีขาวที่ติดอยู่บนผมให้เขา

“ใช่ ข้าหนาวมาก”

เฉินเสียนเอ่ยว่า “ถ้าเช่นนั้นท่านก็ยังลุกไม่ได้”

“เมื่อหนาว ข้าก็แค่ต้องกอดให้แน่นยิ่งขึ้น” ซูเจ๋อกระชับแขนแน่นขึ้น กระชับร่างของเธอเข้ามาแนบไว้กับแผงอกในอ้อมกอดของเขา

กู่เจิงที่อยู่ข้างๆ ค่อนข้างเปราะบาง เกล็ดหิมะที่ตกลงมาบนสายกู่เจิง ไม่นานก็ถูกสายนั้นตัดจนขาดและตกลงไปด้านล่าง เปล่งประกายพร่างพราว

นิ้วของเฉินเสียนลูบไล้อยู่ที่รอยยับบนปกคอเสื้อของเขา เธอกระซิบขึ้นมาอย่างฉับพลันว่า “ได้ยินมาว่าในอดีตท่านใช้วิธีต่างๆ มากมายเพื่อช่วยเหลือข้า มือที่สะอาดของท่านเคยเปื้อนเลือดของผู้คนมามากมาย”

ซูเจ๋อชะงักไป ทันใดนั้นก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา “คิดว่าข้าเลวมากหรือ”