ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 224

เฮ่อโยวกล่าวอย่างไม่เกรงใจว่า “รีบยกเขาเข้าไปเถิด หลีกเลี่ยงที่เขาจะมาตายกลางทางนี่ ทุกคนล้วนต้องได้รับโทษกันหมดนะ”

ด้วยเหตุนี้ชิงซิ่งเลยจำใจต้องหลีกไปอีกด้าน เฉินเสียนหลีกบนรถม้าให้เช่นกัน จากนั้นองครักษ์ไม่กี่คนได้ยกซูเจ๋อขึ้นมาบนรถม้าของเธอ งั้นก็ทำให้รถม้ากว้างมากพอ วางแนวราบเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร

เดิมทีซูเจ๋อกับเฮ่อโยวก็มีกลุ่มทหารคุ้มกันเช่นกัน แต่ทว่าพอออกมาจากเมืองก็ถูกสลัดทิ้งไว้ทางด้านหลังไกลๆ ต้องการที่จะรอกลุ่มทหารคุ้มกันที่อยู่ด้านหลังนั้นไล่การเดินทางให้ทันเวลาหรือไม่ค่อยมาคุยกันอีกที

สิ่งที่ต้องเร่งรีบที่สุดคือต้องพยายามเร่งหาสถานที่พักที่ปลอดภัย ไม่เช่นนั้นอาการไข้แดดของซูเจ๋อที่อยู่ภายใต้พระอาทิตย์แผดเผานี้ไม่บรรเทาลงแน่ กลับจะยิ่งหนักขึ้น

ด้วยเหตุนี้เหล่าองครักษ์เลยไม่เสียเวลามากมาย เร่งเดินทางอย่างต่อเนื่องโดยทันที

เฉินเสียนนั่งอยู่ในรถม้า ได้ยินเฮ่อโยวที่อยู่ด้านนอกกล่าวว่า“เหตุใดที่นี่ยังมีนางกำนัลน้อยคนหนึ่งเล่า?”

ชิงซิ่งตอบกลับอย่างตรงไปตรงมาว่า“บ่าวเป็นผู้ที่องค์จักรพรรดิส่งมาปรนนิบัติดูแลองค์หญิงเจ้าค่ะ”

เฮ่อโยวจึงกล่าวว่า“องค์หญิงเรียกเจ้า เจ้าถึงปรนนิบัติดูแล ตอนที่องค์หญิงไม่ได้เรียกเจ้า สายตาของเจ้านั้นมองไปบนรถม้าทำไมกัน หรือว่าเจ้านั้นชอบแอบมองรูเล็กๆนั่นเป็นพิเศษ?”

“บ่าวมิกล้าเจ้าค่ะ”

เฮ่อโยวใช้แขนเสื้อโบกให้เกิดลม กล่าวด้วยความกลัดกลุ้มว่า“ผู้ที่ร่ำเรียนเป็นไข้แดดไปแล้ว ทุกคนล้วนเร่งเคร่งเครียดกับเขา แต่ทว่าขนาดน้ำกลืนเดียวยังมิได้หยิบให้ข้าดื่มเลย นางกำนัลน้อยน้ำล่ะ?”

ชิงซิ่งรีบปลดหยิบถุงเก็บน้ำออกจากอานม้าแล้วยื่นให้ กล่าวขึ้นว่า“เชิญใต้เท้าดื่มน้ำเจ้าค่ะ”

ระหว่างการเดินทางมีเฮ่อโยวสอดแทรกมุขตลก เอาชิงซิ่งมาผ่อนคลายฆ่าเวลา มีบางเวลาหยอกล้อชิงซิ่งจนหน้าแดงหูแดงก่ำ ระหว่างทางเลยไม่ได้น่าเบื่อ

เฮ่อโยวเป็นผู้ที่เอาอกเอาใจยากอีกทั้งยังรับมือยาก ชิงซิ่งเพียงรับมือเขาอย่างให้เกียรติก็พอแล้ว

เฮ่อโยวก็ไม่ได้เกรงใจ เห็นชิงซิ่งเหมือนกับเป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัว เฉินเสียนก็ใจกว้างให้เขายืมใช้ ชิงซิ่งวุ่นจนหัวปั่น จะปลีกตัวมาคำนึงถึงเฉียนเสียนกับซูเจ๋อได้ที่ไหนกันเล่า

แต่ว่านี่ล้วนเป็นปัญหาที่ต้องคุยกันที่หลัง

รถม้าควบไปด้านหน้าอย่างต่อเนื่อง คำพูดเหล่านั้นที่เฮ่อโยวกับชิงซิ่งพูดคุยกันเฉินเสียนไม่ได้สนใจ

เธอไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วซูเจ๋อรีบเร่งเดินทางมาในระยะไกลเท่าไหร่กัน ถึงได้เหนื่อยล้ากลายเป็นเช่นนี้ ล้มลงอยู่ตรงหน้าเธอ

เขาถ่วงสติอันน้อยนิดครั้งสุดท้ายนั้น ต้องได้เห็นเธอกับตา ถึงจะหลับตาลงได้อย่างสนิทใจใช่หรือไม่?

เฉินเสียนไม่สามารถคำนึกถึงสิ่งใดได้มาก หยิบถุงเก็บน้ำในรถม้าจึงเข้าไปใกล้ประชิดตัวซูเจ๋อ

เธอเปิดถุงเก็บน้ำแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำให้ชื้น เช็ดที่บริเวณหน้ากับลำคอของเขาอย่างพิถีพิถัน และยังมีกลางฝ่ามือ เธอพยายามลดอุณหภูมิความร้อนให้กับเขา

เฉินเสียนเห็นเขาหลับลึก ภายในใจของเธอครุ่นคิดแล้วรู้สึกเจ็บแปลบ

นิ้วมือชุ่มชื้นหยุดอยู่ที่ระหว่างคิ้วของเขา ลูบไล้บริเวณเนินคิ้วของเขาอย่างแผ่วเบา ตามด้วยสันจมูกโด่งมั่งคั่งราวกับเขาหลายลูกที่เชื่อมต่อกันจนกระทั่งถึงใต้ดวงตา

หยุดอยู่บริเวณร่มเงามืดของขนตา เบาบางสีดำเข้มอึมครึม

เขาไม่สามารถหลับได้อย่างสบาย

เฉินเสียนหยิบผ้าขนหนูอีกชิ้นมา นำผ้าชื้นนั้นวางไว้ข้างริมฝีปากของซูเจ๋อ ทำให้น้ำสะอาดเปียกชื้นริมฝีปากของเขา ตามด้วยซึมเข้าไปในซอกปากของเขาเล็กน้อยนั่น

การกระทำเธออ่อนโยนละมุนละไม ตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยประณีตละเอียดอ่อนอดทนที่จะปฏิบัติกับชายอื่นใดเลย

แต่เธอรู้สึกว่ายังไม่พอ

ตอนที่ตั้งใจจริงอยากจะปฏิบัติดีกับคนคนหนึ่ง ก็แทบอยากจะเอาความรักละมุนทั้งหมดมอบมันให้กับเขาด้วย

เฉินเสียนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ซูเจ๋อจะฟื้นตื่นขึ้นมา เธอหมุนตัวต้องการที่จะเทน้ำใส่ผ้าขนหนูอีกครั้ง ไม่ทันตั้งตัวก็มีมือข้างหนึ่งเอื้อมขึ้นมาจากด้านล่าง จับที่แขนของเธอได้อย่างชำนาญ แล้วออกแรงดึงเธอลงมาอย่างรุนแรง

เธอจับถุงเก็บน้ำที่อยู่ในมือไว้อย่างไม่มั่นคง เอียงหกลงพื้น เสียงน้ำไหลออกมาด้านนอกเลยประสานเสียงคล้องจองกันกับเสียงรถม้าที่กำลังขับเคลื่อนอยู่ในเวลานั้น

แต่ทว่าช่วงเวลานั้นเฉินเสียนรู้สึกว่า ในพื้นที่คับแคบนี้ทั้งรถเต็มไปด้วยความเงียบ

เธอนอนฟุบอยู่ในอ้อมกอดของซูเจ๋อ มือของซูเจ๋อวางพาดอยู่ที่เอวของเธอ มีพลังเป็นอย่างมาก

ลมหายใจของเขาพาดผ่านใบหูของเธอ ร้อนผ่าวและจับใจ

เฉินเสียนคว่ำหน้าลงที่บริเวณหัวไหล่ของเขา ลมหายใจทั้งหมดเป็นกลิ่นหอมของไม้กฤษณาจางๆที่อยู่บนตัวของเขา มีกลิ่นลมเย็นสบายลอยฟุ้งด้วย

บนชุดของเขายังหลงเหลือความร้อนของแสงอาทิตย์อยู่อย่างเบาบาง

ตอนที่กอดเธอไว้นั้นทำให้เฉินเสียนปัดป้องกันตัวในทันทีทันใด ดวงตาร้อนผ่าวเล็กน้อย