ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 226

ได้ยินมาว่าหลังร่มเงานั้นมีลำธารสายหนึ่งไหลผ่าน เหล่าองครักษ์ผลัดกันไปที่ลำธารเพื่อดื่มน้ำและชำระล้างทำความสะอาด หลังจากนั้นความเหนื่อยล้าจึงคลายลง ทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา

ชิงซิ่งหยิบอาหารแห้งออกจากห่อผ้าแล้วนำไปย่างบนไฟผ่านไปสักพักหนึ่งจึงค่อยส่งกลิ่นหอมออกมาฟุ้งกระจาย

เพลิงไฟส่องประกาย ส่องสะท้อนเข้าบนใบหน้าของทุกคน

เฉินเสียนพูดกับเหล่าองครักษ์อย่างกะทันหันว่า “พวกเจ้าเคยมีประสบการณ์จับกวางที่อยู่ในป่าภูเขาแห่งนี้หรือไม่？กินแต่อาหารแห้ง ข้ารู้สึกว่ามันไม่มีรสชาติ อยากจะกินเนื้อบ้าง”

หาได้ยากที่องค์หญิงจะพูดขออย่างชัดเจนแบบนี้ เหล่าองครักษ์มีที่ไหนที่จะไม่พอใจเหตุผล

เดินทางอย่างหมดเรี่ยวแรงกันมาตั้งหลายวัน ขณะนี้มันก็เป็นช่วงโอกาสที่ดีที่จะแยกย้ายกันทำประโยชน์

ดังนั้นหัวหน้าองครักษ์จึงแบ่งองครักษ์ออกเป็นสองกลุ่ม คืนนี้จะออกไปล่ากวางกัน เพื่อเพิ่มความสนุกสนานของทุกคน เฉินเสียนจึงนำตั๋วเงินออกมา แล้วพูดว่า “ ใครล่ากวางได้ ข้ามีรางวัลให้ ”

ทุกคนหันหลังต่างก็กระตือรือร้นใช้มือคลำหาทุกหนทุกแห่ง เหลือเพียงองครักษ์รักษาการณ์แค่ไม่กี่คน

ชิงซิ่งนำใบไม้มาห่ออาหารแห้งที่ย่างสุกแล้ว วางไว้ข้างกายของเฉินเสียน แล้วนวดคลึงไปที่แขนที่ปวดเมื่อย พูดอย่างคับแค้นข้องใจว่า “บ่าวคือคนที่จักรพรรดิส่งมาให้รับใช้ข้างกายองค์หญิง องค์หญิงไม่ให้บ่าวรับใช้ บ่าวก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปรับใช้ข้างกายคนอื่นเพคะ ”

“รองท่านฑูตเฮ่อเป็นคนอื่นรึ？” เฉินเสียนพูดอย่างเย็นชา

ชิงซิ่งพูด “เป็นคนไร้เหตุผล บ่าวรับมือไม่ไหวจริงๆเพคะ”

เฉินเสียนพูด “เจ้าคือคนที่จักรพรรดิส่งมา เขาก็เป็นคนที่จักรพรรดิส่งมา รองท่านฑูตคือสถานะที่อยู่เมืองหลวงเป็นคนที่มีเกียรติสูง เจ้าคิดว่าเขาไม่สมควรได้รับการรับใช้จากเจ้า？”

“บ่าวมิกล้า บ่าวไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเพคะ ”

“ถ้าตอนนี้เจ้าทำผิดต่อเขา เมื่อกลับไปเมืองหลวง เขาจะต้องได้เลื่อนตำแหน่ง แต่เจ้าจะได้อะไรรึ？ถ้าเขาทูลขอให้จักรพรรดิลงโทษทรมานเจ้า เจ้าคิดว่าจักรพรรดิจะลังเลตัดสินใจเพื่อบ่าวตัวน้อยๆอย่างเจ้าเชียวรึ？”

คำพูดของเฉินเสียนได้ไปเตือนสติให้แก่ชิงซิ่ง

เธอได้รับคำบัญชาจากจักรพรรดินั้นก็จริง แต่เฮ่อโยวนั้นเป็นคนที่มีพื้นฐานครอบครัวมีชื่อเสียงและมีอำนาจ เธอไม่สามารถกล่าวหาเขาได้

เฉินเสียนพูด “ดังนั้น คนเราไม่ใช่เป็นห่วงแค่ปัจจุบัน แต่ต้องวางแผนในระยะยาวด้วย แล้วข้าก็ยังไม่อยากให้เจ้าต้องมาทำงานหนักที่นี่ ต่อไปถ้าเขาให้เจ้าทำอะไร เจ้าก็ต้องทำตามเขา ไม่เช่นนั้นเมื่อกลับไปที่เมืองหลวง เจ้าจะใช้ชีวิตได้ยากลำบาก ”

“ขอบพระทัยองค์หญิงที่ชี้แนะ บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ”

ไม่นาน องครักษ์ก็ล่ากวางมากลับมาได้ ต่างก็ได้รับรางวัลจากเฉินเสียนกันไป

พวกเขานำเนื้อกวางไปล้างทำความสะอาดที่ลำธาร แล้วนำกลับมาย่างบนไฟ

เฉินเสียนหรี่ตาแล้วเหลือบมองไปยังเนื้อกวางที่ส่งกลิ่นหอมและชุ่มไปด้วยน้ำมัน คิดว่าคืนนี้คงเป็นมื้ออาหารที่ดี

เฮ่อโยวตื่นมาได้เวลาพอดี ตอนที่เนื้อกวางย่างกำลังจะสุกแล้ว เขายืดช่วงเอว ในขณะตาก็ยังคงปิดอยู่ ปากก็พูดขึ้นว่า “ย่างอะไรกันทำไมถึงหอมขนาดนี้”

องครักษ์ตอบว่า “รองท่านฑูตตื่นมาได้เวลาพอดี พวกเราพี่น้องล่าไก่ฟ้าและล่ากระต่ายมาได้นิดหน่อย เพื่อเป็นมื้ออาหารพิเศษสำหรับองค์หญิงและรองท่านฑูต ”

เพราะว่ามีเนื้อกวางมากเกินพอ แค่เฉินเสียนและเฮ่อโยวสองคนก็คงกินไม่หมด จึงเอาไว้แค่สองชิ้น ที่เหลือให้ทุกคนได้แบ่งกันกิน

ยังมีองครักษ์ที่ดูแลชิงซิ่งเป็นพิเศษ เก็บเอาไว้ให้เธอกินด้วย

แต่เธอยังต้องดูแลเฉินเสียนกินให้อิ่มก่อน แล้วเธอจึงค่อยกินของตัวเอง

เดิมทีเฉินเสียนไม่ต้องการให้เธอมารับใช้ แต่เป็นเฮ่อโยว เพิ่งตื่นหรี่ตามองไปที่กองไฟ จึงกวักมือเรียกชิงซิ่งแล้วพูดว่า “มามามา มานี่ เอาเนื้อไก่ฟ้าอันเล็กมาให้คุณชายน้อยชิมหน่อย ”

ชิงซิ่งมองไปเฉินเสียน เฉินเสียนพูด “ข้าอยู่ที่นี่จัดการเองได้ เจ้าไปหาเขาไปเถอะ”

ชิงซิ่งนำเนื้อกวางที่เพิ่งย่างสุกแล้วไปข้างๆเฮ่อโยว แล้วส่งให้เขา

เฮ่อโยวชำเลืองมา แล้วพูดว่า “คุณชายน้อยกลัวมือเลอะ เจ้าป้อนหน่อย”

ชำเลืองมองไปที่ใบหน้าอันดูมีความสุขอย่างกวนๆของเขา ทำให้ชิงซิ่งอยากจะเอาไม้ไปตีเขาให้ตาย