ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 240

"เฮอะ ทำเองก็ทำเอง"

ขณะที่เฉินเสียนกำลังกัดอาหารแห้ง ซูเจ๋อก็กัดอีกสองคำ

เขาก็ได้พูดขึ้นอีก "ขายังปวด?"

เฉินเสียนพยักหน้า

"บางทีหนังอาจจะถลอก สักพักค่อยทายา" ซูเจ๋อหยิบยาที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมาแล้วยื่นให้เฉินเสียน

เฉินเสียนกระแอม "จะทาอย่างไร?"

"ทำไม่เป็น? ต้องการให้ข้าช่วยท่านไหม?"

เฉินเสียนจ้องไปที่เขา "ข้าทำเป็นแน่นอน! แต่ว่าพวกท่านอยู่ที่นี้ข้าจะทายาอย่างไร?"

เฉินเสียนเองก็อยากจะทายามาก เพื่อให้รอยถลอกด้านในหายเร็วๆ มิเช่นนั้นพรุ่งนี้เช้าต้องขี่ม้าเดินทางต่อไปมันจะต้องถูกทรมานมากแน่

ภายใต้สถานการณ์นี้ เฮ่อโยวและซูเจ๋อได้หลบออกไป

แม้ว่าจะหลบออกไปแล้ว แต่จะปล่อยให้เฉินเสียนถอดกางเกงใส่ยาที่บนภูเขาตามลำพัง.......มันก็รู้สึกแปลกๆ

สุดท้ายยังคงเป็นเฮ่อโยวที่จะหนีไปพร้อมกับข้ออ้างที่ว่าจะไปทำธุระ แต่ปล่อยให้ซูเจ๋ออยู่ที่นี่

เฉินเสียนถาม "ท่านไม่ไปทำธุระรึ?"

"ข้าไม่รีบ"เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเป็นบ้า ซูเจ๋อยิ้ม แล้วนั่งหันหลังให้ "ข้าอยู่ที่นี่จะอยู่เพื่อคุ้มกันท่าน ท่านสามารถนั่งพิงหลังข้าได้ ข้ามองไม่เห็น"

ซูเจ๋อหันหลังเพียงแค่ปิดกั้นเปลวไฟ เฉินเสียนนั่งพิงอยู่หลังของเขารู้สึกปลอดภัยอย่างสุดที่จะพรรณนา

ด้านหนึ่งเธอได้นิ่งพิงหลังเขา อีกด้านเปิดยาขึ้นมาดม แล้วพูดว่า "ถ้าสักพักท่านหันหน้ามามองจะทำอย่างไร?"

ซูเจ๋อพูด "นอกจากท่านต้องการให้ข้าช่วย"

"ถ้าท่านกล้าหันมามอง ข้าจะทำให้ท่านตาบอด" เฉินเสียนขู่

เฉินเสียนยังไม่ถอดกางเกงของเธอ เธอเพียงแค่แตะตัวยาจากนั้นเอื้อมมือเข้าไปในกางเกง เอื้อมมือเริ่มจากต้นขาของตัวเองเข้าไปด้านใน

เมื่อสัมผัสถึงบาดแผล โดยไม่ได้เตรียมตัว จึงเปล่งเสียงร้องออกมาสองครั้ง

การกระทำของเฉินเสียนทั้งช้าและแปลกมาก หลังจากทายาแล้ว เวลาก็ได้ผ่านไปนาน

ถึงเวลานอนในยามค่ำคืน เฉินเสียนเหนื่อยมากจนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เธอหนุนบนขาของซูเจ๋อ ดวงตาของเธอดูสงบ บางครั้งมุมปากก็เต็มไปด้วยความฝันที่มีเสียงดังออกมาเล็กน้อย

ซูเจ๋อฟังอย่างระมัดระวัง ถึงได้ยินว่าเธอกำลังเรียก "เจ้าน่องน้อย" อาจจะฝันถึงเจ้าน่องน้อย และรอยยิ้มอันเงียบสงบก็ปรากฏขึ้นบนปากของเธอ

ซูเจ๋อใช้มือปัดเส้นผมที่อยู่บนขมับของเธอออกด้วยการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยน

เฮ่อโยวยังนอนไม่หลับ และเขามองด้านข้างก็ตกตะลึงพรึงเพริด

เขาค่อนข้างมั่นใจว่า บางทีซูเจ๋อก็ชอบผู้หญิงแล้ว อีกทั้งคนที่เขาชอบก็คือผู้หญิงคนนี้คนที่หลับใหลอยู่บนขาของเขา

มิฉะนั้นเขาจะแสดงให้เห็นด้านที่อ่อนโยนเช่นนี้ได้อย่างไร และเต็มใจสละชีวิตเพื่อเธอได้อย่างไร คงได้ก้าวข้ามความเป็นจักรพรรดิและขุนนางไปนานแล้ว

ซูเจ๋อพูดขึ้นอย่างคลุมเครือ "อย่ามองในสิ่งที่ไม่ควรมอง และสิ่งที่ท่านไม่ควรจะรู้ก็แสร้งทำไม่รู้ เช่นนี้ถึงเป็นสิ่งที่ดีสำหรับท่าน"

เสียงของเขาเบามาก แต่ลมหายใจที่ระบายออกจากร่างกายของเขาเย็นเล็กน้อย และมีความรู้สึกถูกกดขี่เล็กน้อยที่ไม่สามารถพูดได้

เฮ่อโยวตกใจ หันหลังกลับแสร้งทำเป็นหลับ

เมื่อถึงวันรุ่งขึ้นก็เดินทาง เห็นได้ชัดว่าดีขึ้นมาก ไม่เจ็บปวดเท่าเมื่อวานแล้ว เพียงแค่การขี่ม้าที่กลับไปกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ อดทนอีกนิดคงจะชินกับมันเอง